Disco

Z Wikipedii

Niektóre informacje zawarte w artykule wymagają weryfikacji.
Zajrzyj na stronę dyskusji, by dowiedzieć się odnośnie jakich informacji pojawiły się wątpliwości.

Disco znana także pod nazwą muzyka dyskotekowa – gatunek muzyki popularnej, głównie, choć nie wyłącznie, przeznaczony do tańca w tzw. dyskotekach. Szczególnie popularny w drugiej połowie lat siedemdziesiątych XX wieku.

Początkowo albumy disco produkowane były wyłącznie dla użytku DJów. Były to zazwyczaj 12 calowe winylowe krążki, najczęściej zawierające ograniczoną liczbę instrumentalnych utworów. Wczesne utwory dyskotekowe były bardzo rytmiczne i właśnie rytm, często generowany elektronicznie był dominującym w tej muzyce. Płyty te były odtwarzane w zmiennym tempie tak, żeby umożliwić wolne lub szybkie tańce. Gdy niektóre dyskotekowe przeboje zaczęto grać w czasie audycji radiowych, wiele z nich zyskało dużą popularność. Skłoniło to niektórych artystów muzyki pop do nagrywania piosenek w stylu zbliżonym do muzyki dyskotekowej. Te grane na dyskotekach, w radio i sprzedawane w postaci nagrań zyskiwały dużą popularność. Wkrótce też, około połowy lat siedemdziesiątych tak zmodyfikowana muzyka disco stała się dominującym stylem w muzyce pop.

Historycznie pierwszą piosenką w stylu disco był przebój rytm and bluesowej piosenkarki Donny Summer pt. I Love to Love Me, Baby. W piosence tej obok typowego, dominującego rytmu zastosowano delikatne aranżacje smyczkowe, a wokalistka ograniczała się do śpiewania jednej frazy, która była jednocześnie tytułem piosenki. Wkrótce powstały kolejne, choć zwykle już bardziej złożone muzycznie. Do najbardziej popularnych muzyków i grup grających muzykę dyskotekową należeli obok Donny Summer, Chic, The Village People i KC & Sunshine Band. Niektóre elementy stylu disco zostały zaadaptowane przez grupy z poza tego kręgu. Nawet tacy artyści rockowi jak The Rolling Stones czy Rod Stewart nagrali piosenki i płyty w tym stylu. Muzykę dyskotekową do perfekcji doprowadził zespół Bee Gees, którego okres największej popularności, ostatnie lata siedemdziesiąte, zbiegł się ze szczytem dyskotekowego szału. Muzyka disco była jednym z elementów subkultury disco, dominującej w młodzieżowej kulturze masowej tamtych czasów. Film Gorączka sobotniej nocy przedstawiający środowisko dyskotekowej młodzieży amerykańskiej, pokazał funkcjonowanie tej szczególnej dyskotekowej podkultury.

Muzyka dyskotekowa straciła popularność w początku lat osiemdziesiątych. Z radia wyparła ja nowa fala, a w szczególności jej najlżejsza odmiana new romantic, a z tanecznych klubów muzyka wywodzącą się z hip-hopu lub techno.

W Polsce w latach 90. XX wieku pojawiła się odmiana tego stylu pod nazwą disco polo, która łączyła elementy disco, a właściwie tylko italo disco z muzyką biesiadną oraz stylem dance.