Bronowice Wielkie

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Bronowice Wielkie – dzielnica Krakowa, usytuowana w administracyjnej dzielnicy IV Główne ulice owej dzielnicy to: ul. Ojcowska, ul. Na Polach, ul. Stawowa.

[edytuj] Historia

Bronowice Wielkie to dawna wieś przy drodze przez Zabierzów na Śląsk, która pierwotnie należała do klasztoru benedyktynów w Tyńcu. W 1274 opat tyniecki Kosma za zgodą Bolesława V Wstydliwego zezwolił mieszczanom krakowskim Henrykowi i Gerardowi lokować wieś na prawie średzkim oraz nadał ją kościołowi św. Jerzego na Wawelu. Na prośbę Jerzego Kezingera, sołtysa w Bronowicach Wielkich i wójta sądu wyższego prawa niemieckiego na zamku krakowskim, Kazimierz IV Jagiellończyk przeniósł wieś na prawo magdeburskie (stąd zapewne notowana w 1415 r. nazwa Brunowicze Teutunicalii, dodana do patronimicznej nazwy pierwotnej dla odróżnienia od później powstałych na prawie polskim Bronowic Małych). Od połowy XVI wieku przez dwieście lat wieś należała do Akademii Krakowskiej, licząc sobie w XVIII wieku ponad 300 mieszkańców oraz około 55 domów, dwór, młyn oraz 2 karczmy. W wyniku reformy uczelni dokonanej w latach 1777-86 przez Hugona Kołłątaja zniesiono we wsi pańszczyznę, grunty zaś wydzierżawiono miejscowym chłopom. W 1882 r. posiadłość dworską kupił Jan Władysław Fischer, który wybudował eklektyczny pałac oraz prywatną kaplicę, obecnie stanowiącą prezbiterium kościoła parafialnego, wzniesionego w 1895 r. pod wezwaniem Stygmatów św. Franciszka z Asyżu. Erygowaną w 1909 r. parafię powierzono reformatom, a w pobliżu kościoła w 1989 r. powstało Wyższe Seminarium Duchowne Zakonu Braci Mniejszych Franciszkanów. W 1954 r. w urbanizujących się Bronowicach zlokalizowano Zakład Farmakologii PAN, a w latach 1955-57 wniesiono zespół budynków Instytutu Fizyki Jądrowej.