Bolesław Jerzy Trojdenowicz

Z Wikipedii

Bolesław Jerzy II Trojdenowicz (ukr. Юрій II Болеслав Тройденович, ur. 1308, zm. 7 kwietnia 1340) – natus dux et dominus Russiae, książę halicko-wołyński w latach 1323-1340.

Bolesław Jerzy II był najstarszym synem księcia mazowieckiego Trojdena I księcia z rodu Piastów i Marii Halickiej, córki księcia halicko-wołyńskiego Jerzego I Lwowicza.

Na chrzcie książę otrzymał imię Bolesław, dopiero po objęciu tronu w Haliczu i przyjęciu prawosławia przybrał miano na cześć dziadka Jerzego II.

W 1323 zmarli (zapewne otruci) dwaj ostatni książęta z dynastii Rurykowiczów halickich a pretensje do bogatej ziemi wysunęli władcy: polski Władysław Łokietek, węgierski Karol Robert, mazowiecki Trojden I, oraz litewski Giedymin. Kandydatura mazowiecka początkowo wydawała się najsłabsza, syn Trojdena I – Bolesław był jednak osobą, na którą mogły się zgodzić wszystkie strony konfliktu, licząc że będą wstanie roztoczyć pełne zwierzchnictwo nad młodym (15-letnim) Piastowiczem.

Wyprawa zbrojna na Ruś pod wodzą Władysława Łokietka, z posiłkami węgierskimi, ruszyła jeszcze pod koniec 1323 lub na początku roku następnego. Koalicjantom z powodzeniem udało się pokonać siły wrogie panowaniu na Rusi mazowieckiego Piasta. Nie mniej przez cały okres rządów Bolesław Jerzy II musiał się liczyć z dość silną opozycją wewnętrzną – niechętną zbyt mocnej władzy. Drugim czynnikiem potęgującym stan ciągłego zagrożenia byli – ciągle niezwykle silni – Tatarzy uzurpujący sobie prawo swobodnego osadzania w Haliczu książąt.

Bolesław Jerzy II chcąc zneutralizować niebezpieczeństwo utraty tronu swoje rządy oparł na dobrych stosunkach z Polską Władysława Łokietka i Kazimierza Wielkiego. Na swoją stronę księcia bezskutecznie próbowała przeciągnąć dyplomacja krzyżacka. W celu zabezpieczenia swoich włości przed niebezpieczeństwem litewskim Bolesław Jerzy za pośrednictwem stryja Wacława Płockiego nawiązał kontakty z tamtejszym władcą Giedyminem. W 1331 został zawarty nawet formalny sojusz umocniony ślubem księcia z córką Giedymina Eufemią.

Stolicę swojego księstwa ustanowił we Włodzimierzu Wołyńskim. Zarzucano mu nadmierną opiekę nad mieszczanami i cudzoziemcami, zbyt łagodne traktowanie katolickiego kleru i ograniczenie wpływów panów wołyńskich. Jak zapisał jeden z roczników polskich Bolesław Jerzy "usiłował zmienić ich prawa i obyczaje", co oczywiście nie wpłynęło pozytywnie na jego popularność wśród miejscowych bojarów.

W 1338 książę halicki udał się na zjazd w Wyszehradzie, gdzie wspólnie z Kazimierzem Wielkim i Karolem Robertem zastanawiano się m.in. nad kwestią pomocy wojskowej dla Halicza w celu rozgromienia opozycji. Na spotkaniu tym podpisano również układ przewidujący, że w razie bezpotomnej śmierci Bolesława władzę nad jego księstwem miał przejąć król Polski. W roku 1339 Bolesław lokuje na prawie magdeburskim miasto Sanok jako pierwsze na Rusi halickiej.

Bolesław Jerzy II zmarł bezpotomnie 7 kwietnia 1340; jak zgodnie informują współczesne źródła – otruty przez bojarów. Podpisany dwa lata wcześniej układ otworzył wtedy przed Kazimierzem Wielkim widoki do zdobycia Rusi Halickiej dla Polski.