Antoni Melchior Fijałkowski

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Antoni Melchior Fijałkowski (3 stycznia 1778 pod Poznaniem - 5 października 1861), teolog i działacz patriotyczny, arcybiskup metropolita warszawski.

Syn Stefana i Beaty, ze szlacheckiej rodziny Fijałkowskich herbu Ślepowron. Studiował w seminarium w Gnieźnie, gdzie odebrał w 1801 święcenia kapłańskie. Był kanonikiem włocławskim (1811) i kustoszem kapituły płockiej, brał udział w powstaniu listopadowym jako kapelan armii powstańczej. 27 stycznia 1842 mianowany biskupem pomocniczym płockim, ze stolicą tytularną Hermopolis. Przyjął sakrę biskupią 15 maja 1842 we Włocławku.

Od 1844, po śmierci biskupa Tomasza Chmielewskiego, pełnił funkcję administratora archidiecezji warszawskiej. 18 września 1856 papież Pius IX mianował go arcybiskupem metropolitą warszawskim. 11 stycznia 1857 Fijałkowski odbył ingres do archikatedry św. Jana, paliusz przyjął z rąk biskupa pomocniczego kujawskiego Tadeusza Łubieńskiego.

Arcybiskup Fijałkowski sprawował rządy krótko, ale w warunkach trudnych i niebezpiecznych. W Warszawie narastało napięcie polityczne, manifestacje rozbijane przez wojsko rosyjskie na ulicach przeniosły się do kościołów. Śpiewano pieśni patriotyczne, odbywały się nabożeństwa "za Ojczyznę". Mimo wielokrotnych nacisków władz rosyjskich arcybiskup nigdy nie przeciwstawił się manifestacjom patriotycznym w kościołach, a po krwawym stłumieniu manifestacji (pięciu zabitych i kilkunastu rannych) na Placu Zamkowym 27 lutego 1861 w Warszawie przez wojsko rosyjskie, złożył namiestnikowi carskiemu protest i przewodniczył uroczystościom pogrzebowym. Jako prymas Królestwa Polskiego (chociaż tytułu tego nie używał) uważany był za przywódcę narodu i symbolicznego interreksa. Zmarł w październiku 1861, a jego pogrzeb był kolejną wielką manifestacją patriotyczną, największą przed wybuchem powstania styczniowego.

Źródła: