Andrzej II Arpadowicz

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Andrzej II - (ur. 1176, zm. 26 października 1235), król Węgier i od 1206 król Halicko-Włodzimierski (łac. rex Galiciae et Lodomeriae).

Młodszy syn Béli III Ślepego i Agnieszki de Châtillon (córki Rejnalda de Châtillon i Konstancji z Antiochii). Młodszy brat Emeryka Arpadowicza.

W latach 1217-1218 brał udział w krucjacie w obronie Akki. W 1225 roku wygnał z kraju Krzyżaków, po tym jak złamali oni jeden z warunków przyznania im ziemi na terenie Węgier w Siedmiogrodzie. Zorientował się on, iż Krzyżacy bardziej zainteresowani są stworzeniem u niego własnego, odrębnego państwa niż walką z pogańskimi Połowcami. Węgrzy nie byli zadowoleni z rządów króla i dlatego władca, aby pozyskać rycerstwo i możnych, wydał w 1222 Złotą bullę - przywilej zwalniający ich z podatków, a także gwarantujący im nietykalność osobistą, prawo wyboru urzędników ziemskich oraz kontrolę rządów przez sejm zwoływany raz do roku. Obiecał też nie rozdawać lenn i urzędów obcym.

[edytuj] Małżeństwa

Po raz pierwszy ożenił się z Gertrudą z Meran (siostra Agnieszki z Meran i Jadwigi z Andechs). Mieli 5 dzieci; w tym Bélę IV - następcę Andrzeja i Świętą Elżbietę Węgierską.

Jego drugą żoną została Jolanda de Courtenay, z która miał jedynie córkę - Jolandę (Jolantę) Węgierską (1215-1251), żonę Jakuba I Aragońskiego, matkę królowej Francji - Izabeli Aragońskiej.

Jego trzecią żoną była Beatrycze d'Este, która urodziła mu pogrobowego syna - Istvána (1236-1271), ojca króla Andrzeja III.

Poprzednik
Władysław III