Alec Douglas-Home

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Alec Douglas-Home Ur. 2 lipca 1904 w Londynie Zm. 9 października 1995 w Coldstream, Berwickshire

Premier Wielkiej Brytanii
Okres urzędowania	od 19 listopada 1963 do 16 listopada 1964
Partia polityczna	Partia Konserwatywna
Poprzednik	Harold Macmillan
Następca	Harold Wilson
Minister spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii
Okres urzędowania	od 27 lipca 1960 (1 okres); 20 czerwca 1970 (2) do 20 października 1963 (1); 4 marca 1974 (2)
Poprzednik	Selwyn Lloyd (1); Michael Stewart (2)
Następca	Rab Butler (1); James Callaghan (2)

Wielce Czcigodny Alexander Frederick Douglas-Home, Baron Home of Hirsel, 14. hrabia Home (znany jako Sir Alec Douglas-Home) (ur. 2 lipca 1903, zm. 9 października 1995) – brytyjski dyplomata i polityk. W czasie swej długiej kariery Home był osobistym sekretarzem premiera Neville'a Chamberlaina, dwukrotnym ministrem spraw zagranicznych i, przez rok (1963-1964 premierem rządu Jej Królewskiej Mości.

Do Douglasa-Home'a należy szereg rekordów. Był jedynym politykiem, który, aby stanąć na czele rządu, zrezygnował z tytułu i przysługującego mu miejsca w Izbie Lordów, ostatnim członkiem tej Izby, który został mianowany premierem i ostatnim, który został osobiście wskazany przez brytyjskiego monarchę.

Spis treści

1 Przed rozpoczęciem kariery politycznej
- 1.1 Wczesne lata i pochodzenie
- 1.2 Kariera w krykiecie
2 Kariera polityczna
3 Emerytura
4 Gabinet Aleca Douglas-Home'a
5 Tytuły od urodzin do śmierci
6 Linki zewnętrzne

[edytuj] Przed rozpoczęciem kariery politycznej

[edytuj] Wczesne lata i pochodzenie

Urodzony w Mayfair, który jest częścią Londynu Home był najstarszym synem Charlesa Douglas-Home'a, który w roku 1918 odziedziczył z kolei po swoim ojcu tytuł Lorda Dunglassa. Przyszły premier miał brata Williama Douglas-Home'a, który był dramaturgiem. Home kształcił się w renomowanym Eton College oraz Christ Church w Oksfordzie.

3 października 1936 r. ożenił się z Elizabeth Alington (zm. 1990), córką Cyrila Alingtona i Margaret Lyttelton, córki George'a Lutteltona, 4. barona Lyttelton. Miał z nią syna i trzy córki:

Lavinia Caroline Douglas-Home (ur. 11 października 1937)
Meriel Kathleen Douglas-Home (ur. 27 listopada 1939), żona Adriana Darby'ego
Diana Lucy Douglas-Home (ur. 18 grudnia 1940)
David Alexander Cospartick Douglas-Home (ur. 20 listopada 1943), 15. hrabia Home

[edytuj] Kariera w krykiecie

Home jeszcze w szkole zainteresował się krykietem. Jest jednym premierem brytyjskim, który miał za sobą karierę sportową w tej dyscyplinie.

Grający pod przydomkiem "Lord Dunglass" Home brał udział w wielu pierwszoklasowych meczach (dziesięć w latach 1924-1927), między innymi przeciwko Argentynie (podczas gościnnego pobytu jego klubu w Ameryce Południowej. W 1966 r. został przewodniczącym Marylebone Cricket Club.

[edytuj] Kariera polityczna

Home został wybranym w roku 1931 posłem do parlamentu z ramienia Szkockich Unionistów, afilowanej z Partią Konserwatywną, z okręgu wyborczego Lanark.

[edytuj] "Monachijczyk"

Niedługo potem (dzięki swoim koneksjom rodzinnym miał ułatwiony start w polityce) został mianowany osobistym sekretarzem Neville'a Chamberlaina, który w latach 1937-1940 pełnił funkcję premiera. Chamberlain znany jest głównie ze swej niesławnej polityki ułagodzenia Hitlera, która w efekcie współprzyczyniła się do wybuchu II wojny światowej i nieprzygotowania do niej obozu alianckiego.

Home wielokrotnie potem w czasie dalszej kariery był okskarżany o bycie członkiem monachijskiej kliki, która prowadziła ową ugodową politykę. W rzeczy samej Home, jako bliski współpracownik Chamberlaina w owym czasie, nie może, w dość zgodnej opinii historyków, uniknąć przynajmniej cząstki odpowiedzialności za działalność owej kliki.

[edytuj] Przed objęciem stanowiska premiera

Home, który nie odgrywał jakiejś bardzo znaczącej roli w okresie rządów Winstona Churchilla, ale był już znaczącą figurą w partii, przegrał wybory w roku 1945. Był to w ogóle rok przejęcia władzy przez Partię Pracy, która odniosła wówczas lawinowe zwycięstwo.

Jednakże Home odzyskał swój mandat w roku 1950, ale że w owym czasie odziedziczył po ojcu tytuł Earla of Home, automatycznie musiał zrezygnować z miejsca w Izbie Gmin na rzecz fotela w Izbie Lordów.

Ale nie zaszkodziło to w niczym jego karierze gabinetowej W latach 1955-1960 był ministrem ds. Wspólnoty Narodów, a w latach 1960-1963 ministrem spraw zagranicznych. Prócz tego w latach 1957-1960 był przewodniczącym Izby Lordów.

[edytuj] Premier rządu Jej Królewskiej Mości

Po rezygnacji premiera konserwatysty Harolda Macmillana, który był poważnie osłabiony m.in. aferą Profumo liderzy rządzącej partii zaczęli rozglądać się za jego następcą na okres roku, który pozostał do nowych wyborów.

Ich wybór padł na Home'a. Prawo brytyjskie wymaga, aby premier był członkiem Izby Gmin. W tym celu Home musiał zrezygnować z miejsca w izbie wyższej parlamentu i tytuły lorda, który przejął jego syn, David Douglas-Home. Niejako ad hoc Home został dokoptowany w skład izby niższej, w której zasiadał od tej pory w latach 1963-1974.

Właściwie pierwszeństwo do sukcesji w partii przysługiwało wicepremierowi Rabowi Butlerowi, ale i tym razem został on, jak po rezygnacji Anthony'ego Edena, pominięty na rzecz Home'a, który był kompromisowym kandydatem, zaproponowanym Elżbiecie II przez odchodzącego Macmillana. Prócz tego niedawny lord, teraz tytułowany sir, odziedziczył po nim kierownictwo partii.

Home był, nie ma co ukrywać, przywódcą tymczasowym na okres niespełna roku. Po zwycięstwie w wyborach roku 1964 premierostwo przejął leader laburzystów Harold Wilson. Rok później Home stracił też funkcję lidera osłabionych konserwatystów na rzecz Edwarda Heatha.

W okresie premierostwa Home'a wykonano ostatni wyrok śmierci w Wielkiej Brytanii (została zniesiona przez następny rząd).

[edytuj] Dalsza kariera i wejście Wielkiej Brytanii do wspólnoty

W roku 1970, kiedy Heath został premierem pokonując Wilsona (który notabene pokonał go po czterech latach), jedną z jego najważniejszych nominacji, na szefa dyplomacji, był były premier Home.

Jeżeli można mówić o ważnych zasługach Home'a jako polityka, to raczej nie jako tymczasowego premiera, ale ministra, który wraz z Heathem wprowadził Wielką Brytanię do Wspólnoty Europejskiej.

[edytuj] Emerytura

Po porażce rządu Heatha w wyborach roku 1974, które ponownie wyniosły do władzy Wilsona, Home wycofał się z czynnej polityki. Niebawem ponownie zasiadł w Izbie Lordów, akceptując dożywotni tytuł Barona Home of the Hirsel.

W momencie śmierci został, po dziś dzień, trzecim najdłużej żyjącym (po Jamesie Callaghanie i Macmillanie) premierem w historii (ponad 92 lata).