Z Wikipedii

Mecz krykietowy. Jasny pas ziemi to pitch, zawodnik po prawej stronie, bowler, właśnie rzucił piłkę w kierunku gracza po lewej stronie, batsmana, którego zadaniem jest odbicie jej tak, aby nie została złapana przez graczy drużyny przeciwnej którzy są rozmieszczeni na całym polu gry. Mężczyźni w czarnych spodniach są sędziami.

Standardowa piłka do krykieta.

Krykiet - sport drużynowy, w którym mecze rozgrywane są między dwiema drużynami po jedenastu zawodników. Pochodzi z Anglii, gdzie w podobną grę grano już na przełomie XIII i XIV wieku.

Mecze krykietowe rozgrywane są na trawiastym boisku o zbliżonym do owalnego kształcie, w środku którego znajduje się płaski pas (ang. pitch - dosłownie: murawa) długości 20,12 m (22 jardy). Na końcach pasa ustawione są bramki (ang. wicket) - trzy wbite w ziemię drewniane słupki (ang. stump - dosłownie: pniak, kijek). Gracz jednej z drużyn rzuca twardą piłkę z korka obłożonego skórą o obwodzie 224-229 mm w kierunku przeciwległej bramki, gdzie gracz drugiej drużyny (ang. batsman) broni swojej bramki przed uderzeniem piłki przy pomocy drewnianego kija.

Jeszcze jeden gracz z kijem (ang. non-striker) stoi w pobliżu gracza rzucającego (ang. bowler). Pozostali gracze z drużyny bowlera zajmują pozycje w owalu jako gracze z pola (ang. fielder).

Gra popularna jest w wielu innych krajach na świecie – w tym we wszystkich krajach Brytyjskiej Wspólnoty Narodów (ang. British Commonwealth), a także w krajach azjatyckich, i niektórych krajach europejskich.

Kraje, których drużyny mają tzw. "Test status" - czyli mogą rozgrywać między sobą mecze krykieta w najwyższej klasie rozgrywkowej:

• Europa: Anglia
• Oceania: Australia, Nowa Zelandia
• Azja: Indie, Pakistan, Sri Lanka, Bangladesz
• Afryka: Zimbabwe, RPA
• Indie Zachodnie: wspólna reprezentacja Karaibów (ang. West Indies) (Jamajka, Trynidad i Tobago, Barbados, Gujana, Antigua, Saint Kitts, Saint Lucia, Saint Vincent i Grenadyny, Dominika, Grenada).

Mecze międzynarodowe rozgrywane są w trzech kategoriach:

• testy (test matches), tradycyjna, najdłuższa forma gry w której mecz może trwać aż pięć dni
• mecze jednodniowe (ODI - one day internationals albo limited over games)
• Twenty/20 - skrócona wersja meczów jednodniowych, najnowsza odmiana krykieta

W kategorii testów i meczów jednodniowych aktualnym mistrzem świata jest Australia, nie ma jeszcze oficjalnych statystyk dotyczących meczów Twenty/20.

[edytuj] Historia

Najstarszy istniejący do dziś kij krykietowy - z roku 1729.

William "WG" Grace - legenda angielskiego krykieta.

Reprezentacja Anglii w krykiecie kobiet - 1934/35.

Donald Bradman, najlepszy odbijający w historii krykieta.

Bert Oldfield uderzony piłką w głowę - skutek stosowania taktyki bodyline.

Ślady istnienia prostej wersji krykieta pochodzą z XIII wieku, ale gra mogła powstać jeszcze wcześniej. Najprawdopodobniej stworzyły ją dzieci w społecznościach chłopskich i trudniących się metalurgią żyjących w rejonie zwanym The Weald pomiędzy Kentem i Sussex. Istnieją pisane źródła potwierdzające, iż w grę creag grał w roku 1300 w Newenden sam książę Edward, syn króla Anglii Edwarda I.

W 1598 w sprawie sądowej pojawiło się odniesienie do sportu zwanego kreckett, w który grano Royal Grammar School w Guildford około roku 1550. Oxford English Dictionary podaje, iż był to pierwszy zarejestrowany przypadek wystąpienia nazwy krykieta w języku angielskim.

Istnieje wiele słów podawanych jako etymologiczne źródło nazwy cricket. Jedną z teorii jest wywodzenie się jej od jednej z nazw kija krykietowego: starofrancuskiego criquet (rodzaj maczugi), flamandzkiego krick(e) ("kijek") lub staroangielskiegp crycc ("kostur", "laska"; ta teoria oznaczałaby wywodzenie się nazwy cricket z północnej Anglii, gdyż w pozostałych rejonach cc było spółgłoską podniebienną - stąd mogło się ze słowa crycc wykształcić crutch, "kostur").

W XVII wieku w południowo-wschodniej Anglii krykiet zyskiwał popularność i pod koniec stulecia osiągnął kształty zorganizowanej, wręcz profesjonalnej rozgrywki, w którą stawką były pieniądze. Wiadomo, że wielki mecz krykietowy o wysoką stawkę z jedenastką zawodników w każdej drużynie rozegrano w Sussex w 1697; jest to pierwsza wzmianka przypisująca meczowi krykietowemu takie znaczenie.

W XVIII wieku krykiet przestał być jedynie "wiejską rozrywką" i urósł do rangi narodowego sportu Anglików- w dużej mierze dzięki zakładom na pieniądze i zestawianiu przez bogatych własnych "jedenastek" - tak właśnie powstały słynne kluby ze Slindon (założyciel: Charles Lennox, 2. książę Richmond) i Hambledon. W Londynie z kolei, gdzie sport ten zyskał wielką popularność już na początku stulecia - już w 1707 roku na mecze krykieta na Artillery Ground w Finsbury przychodziły tłumy - w 1787 założono Marylebone Cricket Club, który przez długie lata miał prawo samodzielnego ustalania zasad krykieta.

W XIX wieku, mimo że na kilka lat krykietowi przeszkodził wybuch wojen napoleońskich, rozwój trwał: nastąpiły zmiany w technice gry - underarm bowling, posyłanie piłki przez bowlera w kierunku batsmana tak, aby toczyła się po ziemi, zostało zastąpione najpierw przez roundarm a następnie overarm bowling, w których piłka jest rzucana, a nie toczona, przez co trudniej ją odbić. Zmiany te uznano za bardzo kontrowersyjne i spotkały się ze zdecydowanym sprzeciwem wielu konserwatywnych ludzi krykieta, ale ostatecznie zostały zaakceptowane przez klub z Marylebone.

Począwszy od 1839 zakładano kluby będące reprezentacjami hrabstw (pierwszym był Sussex County Cricket Club), które w grudniu 1889 ustanowiły, a w następnym roku rozpoczęły własne oficjalne rozgrywki - County Championship.

W 1859 drużyna angielska wybrała się na pierwsze w historii zamorskie tournee do Ameryki Północnej, a osiemnaście lat później, w 1877, odbył się pierwszy w historii Test match - w Melbourne Anglia zmierzyła się z Australią.

Trzynaście lat wcześniej, w 1863 roku, karierę rozpoczął piętnastoletni wówczas W. G. Grace. Przez 44 lata gry zrewolucjonizował ten sport - nie tylko praktycznie w pojedynkę przyczyniając się do jeszcze większej popularyzacji krykieta, ale też samodzielnie opracował większość do dziś stosowanych technik odbijania piłki.

Ostatnie dwie dekady przed wybuchem I wojny światowej nazwane zostały "Złotą Erą Krykieta" pod wpływem tęsknoty za tym, co zabrał tej dyscyplinie ogólnoświatowy konflikt. Z kolei okres międzywojenny to czas dominacji jednego gracza, australijskiego batsmana Donalda Bradmana. To właśnie jako broń przeciw jego wielkim umiejętnościom Anglicy opracowali kontrowersyjną taktykę zwaną bodyline polegającą na celowaniu piłką w odbijającego.

W roku 1961 rozpoczął się największy kryzys w historii krykieta, skutek południowoafrykańskiej polityki segregacji rasowej - apartheidu. Gdy RPA została zmuszona do wystąpienia z Commonwealthu, jej federacja krykieta musiała - na mocy ówczesnych przepisów - opuścić International Cricket Conference (ICC). Siedem lat później kryzys pogłębił się, gdy południowoafrykańskie władze odwołały tournee angielskiej reprezentacji do RPA ze względu na obecność w składzie Anglików czarnoskórego Basila D'Oliveiry. W 1970 członkowie ICC zawiesili do odwołania występy bardzo silnej wówczas reprezentacji RPA w międzynarodowych rozgrywkach. Południowi Afrykańczycy organizowali więc "butnownicze tournee" (ang. rebel tours) - płacili krykiecistom z innych państw, by ci formowali "jednorazowe" drużyny i grali mecze przeciw RPA. Mimo że ICC zadecydowała, by gracze, którzy przyjmą taką ofertę, również byli zawieszani, wielu, zwłaszcza starszych i kończących kariery, dawało się skusić, gdyż krykiet nie był wówczas sportem, w którym gracze zarabiali znaczne sumy pieniędzy. Sytuacja ta trwała aż do 1991 roku, kiedy do władzy doszedł Nelson Mandela a apartheid został zniesiony.

Nowa era w historii krykieta zaczęła się w 1963 roku, kiedy angielskie hrabstwa zmodyfikowały zasady, umożliwiając rozgrywanie nowego typu meczów - meczów o odgórnie ustalonej liczbie overów. Osiem lat później na podstawie tego przepisu powstały mecze jednodniowe - One-day International (ODI). International Cricket Council szybko zaakceptowała tę formę gry i w 1975 zorganizowała pierwsze Mistrzostwa Świata w krykiecie w meczach jednodniowych. Od tego momentu ODI stopniowo zdobywały coraz większą popularność kosztem meczów wielodniowych.

Na początku XXI wieku dłuższa odmiana krykieta zaczęła co prawda odzyskiwać popularność, ale w tym samym okresie pojawiła się kolejna odmiana z ograniczoną liczbą overów - Twenty20.

[edytuj] Zasady gry

Przebiegiem gry rządzą 42 zasady opracowane przez Marylebone Cricket Club w porozumieniu z innymi państwami, w których gra się w krykieta. Dopuszczalne jest jednak zmienianie zasad w poszczególnych meczach za zgodą obu drużyn. Można też stosować dodatkowe zasady, w zależności od okoliczności, w których rozgrywany jest mecz.

[edytuj] Podział graczy

Gracz na pozycji wicket-keepera gotów do złapania piłki.

Bowler Darren Gough wykonujący rzut.

Drużyna składa się z jedenastu graczy, z których część wyspecjalizowana jest jako rzucający (ang. bowler; sam rzut nosi po angielsku nazwę delivery), a część jako odbijający (ang. batsman). Wyrównana drużyna ma zazwyczaj pięciu lub sześciu specjalistów od odbijania i czterech lub pięciu od rzucania, a także jednego gracza wyspecjalizowanego w grze na kluczowej pozycji łapiącego (ang. wicket-keeper, co można przetłumaczyć jako "bramkarz").

Zawodnicy osiągający znakomite wyniki zarówno jako rzucający jak i jako odbijający, tacy jak Australijczyk Adam Gilchrist (łączy role wicket-keepera i batsmana) czy Anglik Andrew Flintoff (batsman i bowler') znani są jako wszechstronni (ang. all-rounder) i są wysoce cenieni.

Zobacz więcej w osobnym artykule: batsman.

Zobacz więcej w osobnym artykule: bowler.

Zobacz więcej w osobnym artykule: wicket-keeper.

[edytuj] Kapitan

Od właściwych decyzji podejmowanych przez kapitana odnośnie strategii drużyny zależy jej zwycięstwo. To właśnie on podejmuje decyzje w kwestii ustalania pozycji graczy w polu czybowlerów. On także wybiera stronę monety przy przedmeczowym rzucie decydującym, która drużyna będzie odbijała jako pierwsza. Oznacza to również, iż to właśnie kapitan narażony jest na najostrzejszą krytykę w razie przegranej, co sprawia, iż kapitan musi być człowiekiem o dużej odporności psychicznej, ale też jest zazwyczaj najbardziej chwalony, gdy jego ekipa wygra.

[edytuj] Biegacz i rezerwowi

Jeżeli batsman jest w stanie odbijać, ale kontuzja nie pozwala mu biegać, sędziowie oraz kapitan drużyny przeciwnej mogą wyrazić zgodę, by odbijającemu pomagał biegacz (ang. runner) - jeśli możliwe, powinien tę rolę pełnić zawodnik, który już odbijał. Jedyną rolą biegacza jest bieganie między wicketami w zastępstwie kontuzjowanego kolegi. Musi wówczas mieć na sobie dokładnie takie samo ubranie i sprzęt jak unieruchomiony kolega.

Ponadto we wszystkich formach krykieta jeśli gracz odniesie kontuzję lub rozchoruje się w trakcie meczu, jego miejsce może zająć gracz rezerwowy. Zawodnikowi temu nie wolno jednak rzucać, odbijać, być kapitanem czy wicket-keeperem, a gdy tylko gracz z podstawowego składu znów będzie gotów do gry, wraca na boisko, a rezerwowy schodzi.

Przez dziewięć miesięcy - od lipca 2005 do marca 2006 - ICC testowała pomysł "superrezerwowego" (ang. Super Sub') w meczach jednodniowych. Byłby to gracz, który na stałe (do końca meczu) zastępowałby kolegę z drużyny i mógłby zajmować wszystkie pozycje na boisku. Pomysł zarzucono.

[edytuj] Mecz

Mecz składający się z dwóch inningsów i nie mający odgórnie ograniczonej liczby overów rozgrywany jest na przestrzeni trzech do pięciu dni z około sześcioma godzinami gry każdego dnia. W trakcie gry są ogłaszane oficjalne przerwy na obiad i herbatę, a w razie potrzeby także krótsze przerwy, w trakcie których zawodnicy mogą się napić.

Mecze rozgrywane są jedynie przy bezdeszczowej pogodzie, a w przypadku meczów profesjonalnych, gdy piłka może lecieć z prędkością ponad 140 km/h, gra się tylko w dzień, aby było wystarczająco dużo światła, by batsman mógł zobaczyć piłkę. Dlatego też mecze przerywane są w czasie opadów (za wyjątkiem mżawki) oraz silnego zachmurzenia. Niektóre mecze jednodniowe rozgrywane są przy sztucznym oświetleniu, ale - poza kilkoma eksperymentami w Australii - nie próbowano tego w przypadku dłuższych gier.

Ze względu na to, iż profesjonalne mecze krykietowe rozgrywane są "na powietrzu", w Anglii, Australii, Nowej Zelandii, RPA i Zimbabwe gra się latem, zaś w Indiach Zachodnich, Indiach, Pakistanie, Sri Lance i Bangladeszu zimą; latem uniemożliwiają to huragany i monsuny.

[edytuj] Innings

Zobacz więcej w osobnym artykule: Innings.

Mecz podzielony jest na dwie części (ang. innings; uwaga: słowo to występuje w tej samej formie w liczbie pojedynczej i mnogiej). Poprzez rzut monetą decydowane jest, która drużyna zacznie mecz jako rzucająca, a która jako odbijająca - wyboru dokonuje ten kapitan, który wybierze właściwą stronę monety. W drugim inningsie następuje zamiana ról.

[edytuj] Zakończenie inningsu

Innings jest zakończony, jeżeli:

• dziesięciu z jedenastu batsmanów zostanie wyeliminowanych;
• drużyna odbijająca ma tylko jednego zawodnika zdolnego do gry (pozostali, choć niewyeliminowani, są kontuzjowani, chorzy lub w inny sposób niezdolni do gry);
• drużyna odbijająca osiągnie rezultat niezbędny do wygrania meczu (gdy jest to ostatni innings);
• zostanie rozegrana zaplanowana liczba overów (jedynie w meczu jednodniowym, jest to zazyczaj 50 overów)
• kapitan drużyny ogłosi, iż jej innings jest zamknięty (nie dotyczy to meczów jednodniowych z odgórnie ustaloną liczbą overów).

[edytuj] Over

Zobacz więcej w osobnym artykule: over.

Innings podzielony jest na części (ang. over), każda składająca się z sześciu legalnych rzutów (ang. delivery. Rzuty niezgodne z przepisami (wide lub no ball) są powtarzane, a do wyniku strony odbijającej dopisuje się jeden bieg jako tzw. "extras". Po każdym overze dokonywana jest zmiana stron pitchu, a rzucający zajmuje pozycję w polu, skąd z kolei jeden zawodnik zostaje rzucającym; także sędziowie zajmują pozycje po przeciwnych stronach pitchu.

Celem batsmana jest zaliczenie możliwie największej liczby biegów (ang. run), które są krykietowym odpowiednikiem punktów. Bieg zaliczany jest jeśli dwóch batsmanów - ten, który obijał i stojący po przeciwnej stronie pitchu czyli non-striker - zamieni się miejscami lub piłka znajdzie się poza granicą pola gry. Celem drużyny bowlera jest wyeliminowanie (ang. out) wszystkich batsmanów rywala w możliwie jak najmniejszej liczbie rzutów, co można uzyskać na wiele sposobów, z których najczęstsze to:

• rzucenie piłki tak, aby batsman nie zdołał jej odbić i by trafiła w bramkę, strącając baile ze stumpów
• uderzenie bramki i strącenie z niej baili piłką trzymaną w dłoni, złapaną po odbiciu jej przez batsmana, w czasie gdy odbijający drużyny przeciwnej starają się uzyskać runa
• złapanie odbitej piłki zanim dotknie ziemi.

Kiedy batsmani przestają walczyć o zdobycie kolejnego runa, piłka jest "martwa" (ang. dead) i następuje kolejny rzut.

Gdy odbijający zostanie wyeliminowany, jego miejsce zajmuje następny. Innings kończy się, kiedy wyeliminowany zostanie dziesiąty batsman (w drużynie jest jedenastu zawodników, ale oprócz odbijającego w grze w danej chwili bierze jeszcze zawodnik biegający). W tym momencie drużyna jest "cała wyeliminowana" (ang. all out). Po zakończeniu inningsu drużyny zamieniają się rolami.

Zwycięzcą zostaje ta drużyna, która w chwili zakończenia meczu ma na koncie więcej runów. W różnych wariantach krykieta można spotkać w meczu różną liczbę overów i inningsów.

[edytuj] Rzucanie

[edytuj] Zdobywanie runów

Zobacz więcej w osobnym artykule: run.

Aby zdobyć runa, odbijający musi uderzyć piłkę i pobiec na przeciwległy koniec pitchu, zaś jego nieodbijający partner biegnie w przeciwnym kierunku. By run został zaliczony, obaj zawodnicy muszą dotknąć ziemi za popping crease albo kijem albo częścią ciała. Jeśli piłka zostanie uderzona dostatecznie mocno, zawodnicy mogą zawrócić i przebiec tę samą drogę z powrotem, by zdobyć kolejnego (albo nawet kolejne) runa. Jeżeli batsmani zdobędą nieparzystą liczbę runów, a tym samym zamienią się końcami pitchu, będzie to również oznaczało, że odbijający i nieodbijający zamienią się rolami.

Jeśli gracz z pola (fielder) strąci poprzeczki wicketu w chwili, gdy żaden batsman nie jest bezpieczny za popping crease, odbijający bliższy tego wicketa jest wyeliminowany.

Jeśli piłka przekroczy granicę pola gry, drużyna odbijająca zdobywa cztery 'runy, a jeśli przed jej przekroczeniem nie dotknie murawy - sześć.

[edytuj] Wyeliminowanie batsmana

[edytuj] Sędziowie

Nad przebiegiem meczu czuwa dwóch sędziów (ang umpire). Jeden z nich, field umpire, stoi za tą bramką, od której następuje rzut i podejmuje większość rozstrzygnięć. Drugi, square leg umpire, stoi na pozycji zwanej square leg, z której ma dobry widok z boku na batsmana i pomaga w podejmowaniu decyzji odnośnie tych sytuacji, które widzi lepiej. Od sezonu 1992/1993 w niektórych meczach zawodowych obaj sędziowie mogą zwrócić się do trzeciego, pozaboiskowego arbitra (zwanego też sędzią telewizyjnym), który ma możliwość korzystania z powtórek telewizyjnych.

Podczas meczu pracuje także dwóch wynikowych (ang. scorer), zwykle po jednym wyznaczonym przez każdą z drużyn. Ich zadaniem jest odnotowywanie wszystkich zaliczonych runów i outów. Robią to w oparciu o sygnały od sędziego, z którym w przerwach meczu (a na bieżąco także ze sobą nawzajem) muszą kontrolować poprawność wyniku. W praktyce wynikowi zajmują się także wszelkimi statystykami związanymi z meczem.

Krykiet jest grą bardzo bogatą w statystyki które są gromadzone pod każdym aspektem. Najczęściej są to statystyki liczbowe lub wykresy graficzne pokazujące np. gdzie dany batsman odbił piłkę zdobywając punkty.

[edytuj] Boisko

Pole gry ma kształt okrągły lub zbliżony do owalnego i jest pokryte trawą. Nie ma ustalonych wymiarów, ale jego średnica to zazwyczaj 137 - 150 metrów. Na ogół otoczone jest liną graniczną (ang. boundary - "granica") położoną wzdłuż obrzeża. Centralna część pola - prostokąt o wymiarach 3,05 × 20,12 m z gliny pokrytej krótką trawą - nosi nazwę pitch.

[edytuj] Pitch

To właśnie w pitchu rozgrywa się większość akcji. Na każdym jego końcu wbite są w ziemię wickety czyli bramki. Jeden koniec pitchu wyznaczany jest jako koniec odbicia (to tam pozycję zajmuje batsman), a drugi jako koniec rzutu (stamtąd rzuca bowler). Linia łącząca wickety dzieli pole na dwie części; zależnie od tego, jak batsman trzyma kij, prawa (dla odbijającego praworęcznego) lub lewa (dla leworęcznego) nosi nazwę off side, a przeciwna on side lub leg side ("strona nogi").

Linie narysowane lub namalowane na pitchu noszą nazwę crease (ang. "fałda", "zagięcie").

[edytuj] Kategorie krykieta

[edytuj] Mecze testowe

Zobacz więcej w osobnym artykule: mecze testowe w krykieta.

Krykiet testowy to forma krykieta zapoczątkowana w roku 1877 podczas tournee reprezentacji Anglii do Australii. Pierwszy mecz testowy rozpoczął się 15 marca 1877, bez ograniczeń czasowych i z czterema piłkami na over. Zakończył się 19 marca zwycięstwem Australijczyków z przewagą 45 runów.

Od tamtej chwili rozegrano już ponad 1800 testów, a liczba państw dopuszczonych do tych meczów w 2000 roku wzorsła do dziesięciu. Mecz testowy składa się z dwóch inningsów dla każdej drużyny i trwa zazwyczaj pięć dni. Jeżeli nie uda się go dokończyć w wyznaczonym czasie, ogłaszany jest remis.

Mecze testowe Anglii z Australią noszą nazwę The Ashes - od satyrycznego nekrologu opublikowanego w 1882 w The Sporting Times po porażce Anglików na stadionie The Oval, w którym stwierdzono, że angielski krykiet zmarł, a jego ciało zostanie skremowane, zaś prochy zabrane do Australii. Następne tournee, na przełomie 1882 i 1883 nazwano w angielskich medich "wyprawą po odzyskanie popiołów" (ang. ashes). Po zwycięstwie Anglików grupa kobiet z Melbourne wręczyła ich kapitanowi, Ivo Blighowi, małą urnę mającą zawierać popiół po spaleniu baila użytego podczas drugiego w historii meczu testowego między Anglią a Australią. Wbrew obiegowej opinii, nie jest to jednak ta sama urna, która obecnie stanowi trofeum w The Ashes. Oryginał stanowi własność prywatną i jest bardzo rzadko prezentowana publicznie, nagrodą zaś jest szklana, powiększona kopia.

Inne trofea w meczach testowych to trofeum Basila D'Oliveiry (mecze Anglii z RPA grane w Południowej Afryce), trofeum Wisdena (Anglia - Indie Zachodnie), trofeum Franka Worrella (Australia - Indie Zachodnie), trofeum Transtasmańskie (ang. Trans-Tasman; Australia - Nowa Zelandia), trofeum Bordera-Gavaskara (Australia - Indie) i trofeum sir Viviana Richardsa (RPA - Indie Zachodnie).

[edytuj] Mecze jednodniowe

[edytuj] Twenty20

[edytuj] Mecze pierwszej klasy

[edytuj] Inne

[edytuj] Struktura międzynarodowa

Państwa członkowskie ICC. Na pomarańczowo państwa o najwyższej randze - testowej. Na zielono kraje współpracujące. Na fioletowo kraje stowarzyszone.

Zorganizowana międzynarodowa struktura krykieta jest tworem stosunkowo nowym, który wyewoluował samoistnie z tradycyjnych metod organizowania meczów międzynarodowych.

Założona w 1909 roku International Cricket Council (ICC; początkowo Imperial Cricket Conference, następnie International Cricket Conference, pod dzisiejszą nazwą od 1989) jest obecnie międzynarodowym organem zarządzającym krykietem. W jej skład wchodzą reprezentanci każdego z dziesięciu państw mających drużyny narodowe o test statusie oraz obieralny zespół przedstawicieli państw nie grających w meczach testowych.

Kraje, w których gra się w krykieta, podzielone są w ramach ICC na trzy grupy, zależnie od infrastruktury. Najwyższy poziom to państwa grające w meczach testowych, które automatycznie kwalifikują się do mistrzostw świata. Drugi poziom to państwa współpracujące (Associate Members), a trzeci, najniższy - państwa stowarzyszone (Affiliate Members).

Każdy kraj ma własną radę zarządzającą meczami rozgrywanymi na terenie tego państwa. To od niej zależy też skład reprezentacji narodowej i ustalanie terminów meczów.

Ze względu na rozgrywanie od 2005 roku meczów międzynarodowych w formule Twenty20 spodziewać się można kolejnych zmian w sposobie funkcjonowania ICC.

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Ranking państw (en)
• Ranking graczy (en)

Zobacz galerię na Wikimedia Commons:
Krykiet