Henri Rabaud
Henri (Benjamin) Rabaud, (Parijs, 10 november 1873 – Parijs, 11 september 1949) was een Frans componist.
Inhoud |
[bewerk] Biografie
Rabaud kwam voort uit een muzikale familie, zijn grootvader was Louis Dorus, een bekend fluitist, zijn oudtante Julie Dorus-Gras een bekend sopraan en zijn vader Hippolyte Rabaud (1839-1900), was een gerespecteerd cellist en muziekleraar. Rabaud begon zijn muziekstudie bij zijn vader en ging vervolgens naar het Parijse Conservatorium waar Jules Massenet zijn compositieleraar was. In 1894 won hij de felbegeerde Prix de Rome met zijn cantate Daphne en in 1900 had hij groot succes met zijn oratorium Job. Na Rome, Wenen en andere Europese hoofdsteden bezocht te hebben, keerde hij terug naar Frankrijk, waar hij hoogleraar harmonieleer werd aan het Parijse Conservatorium. In die tijd was hij de vaste dirigent van zowel de Opéra-Comique als de Opéra de Paris. In 1918 en 1919 dirigeerde Rabaud het Boston Symphony Orchestra. In 1920 volgde hij Gabriel Fauré op als directeur van het Conservatorium, deze post bekleedde hij tot 1941. In essentie was Rabaud aartsconservatief en had als stelregel "modernisme is de vijand". Ook had hij weinig op met onder andere de muziek van Wagner, hetgeen duidelijk veranderde nadat hij een keer Bayreuth bezocht. Zijn tweede theaterwerk Mârouf, savetier de Caire combineert drama á la Wagner met oosterse exotisme.
[bewerk] Werken
[bewerk] Opera's
- Mârouf (1914)
- La fille de Roland
- Le premier glaive
- Roland et Les Petit garçons
- L' appel de la mer
[bewerk] Overige Werken
- Het orkestreren van de Dolly Suite van Fauré
- Symfonische werken, waaronder een celloconcert, het symfonisch gedicht La procession nocturne, op. 6 (1898) en twee symfonieën
- Filmmuziek
- Muziek voor theaterproducties zoals de Merchant of Venice en Anthony and Cleopatra naar Shakespeare
- Koorwerken
- Het oratorium Job (1900)
- Liederen
