Subrahmanyan Chandrasekhar
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Subrahmanyan Chandrasekhar (19 de outubro, 1910; 21 de agosto, 1995): Físico, astrofísico e matemático indio. Naceu en Lahore, pertencente á India Británica entón, actualmente a Paquistán. Gañou o Premio Nobel de Física en 1983 compartido con William Fowler polos seus estudos sobre os procesos importantes na estrutura e evolución estelares. Graduouse en Chennai (India) e doutorouse en Cambridge, aínda que traballou en Chicago dende 1937 ata a súa morte en 1995.
Ademais do premio Nóbel, fóronlle concedidas a Henry Norris Russell Lectureship (1949), a Medalla Bruce (1952), a Medalla de Ouro da Real Sociedade Astronómica (1953), a Medalla Henry Draper (1971) e a Medalla Copley da Royal Society (1984).
En 1999, a NASA chamou no seu honor 'Chandra X-ray Observatory' ao terceiro dos seus catro grandes observatorios. Ata un asteroide, o 1958 Chandra débelle o seu nome.
[editar] Carreira científica
En 1930, Chandrasekhar ingresou no Trinity College na Universidade de Cambridge, Inglaterra. Por aquel entón leu un dos libros de Eddington The Internal Constitution of Stars que lle influíu profundamente. En devandito libro Eddington sostiña que as estrelas acababan as súas vidas transformadas en obxectos pequenos do tamaño da Terra e coñecidos como ananas brancas tras esgotar as súas fontes de enerxía. Chandrasekhar incluíu nos seus cálculos efectos de tipo cuántico e relativistas concluíndo que tan só as estrelas de baixa masa podían terminar as súas vidas tal e como Eddington suscitara. Os seus cálculos máis elaborados mostraban que para estrelas de masa superior a 1.4 a masa do noso propio Sol as estrelas, en ausencia dunha fonte interna de calor, se colapsarían por baixo do tamaño terrestre. Este límite coñécese como límite de Chandrasekhar. Os seus descubrimentos apuntaban á formación de estrelas de neutróns e buracos negros. En 1937 Chandrasekhar aceptou un traballo na Universidade de Chicago, onde permanecería durante o resto da súa carreira científica. En Chicago Chandrasekhar iniciou unha nova liña de traballo que culminaría na publicación da súa obra The Principles of Stellar Dynamics (1942). Durante a segunda guerra mundial Chandrasekhar colaborou con outros físicos da universidade de Chicago como Enrico Fermi no Proxecto Manhattan. A comezos dos anos 50 Chandrashekhar estudou detalladamente o transporte radioactivo no interior das estrelas pero o seu traballo neste campo referénciase en numerosas ocasións para o estudo do transporte radioactivo de enerxía en calquera medio (Radiative transfer). Máis tarde traballaría nos efectos do magnetismo sobre as galaxias, a súa forma e evolución publicando outro clásico: Hydrodynamics and Hydromagnetic Stability (1961). Durante a seguinte década intentou descubrir como a rotación afecta a forma dos planetas, estrelas, galaxias e clústeres de galaxias. Nos anos 70 Chandrasekhar volveu examinar o colapso das estrelas ao final da súa vida. Este traballo concluíu coa publicación da que quizabes sexa a súa obra máis famosa: The Mathematical Theory of Black Holes publicada en 1983. Por estes traballos recibiu o premio nóbel de física en 1983 que compartiu con William Fowler. O seu último libro foi Newton's Principia for the Common Reader.
