Batalla de Stalingrado
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
A Batalla de Stalingrado (ou Estalingrado) foi un ponto de mudanza na Segunda Guerra Mundial, e é considerada unha das batallas máis violentas da historia. A batalla foi marcada pola súa brutalidade e polo desrespeito por baixas civis en ambolos bandos. A batalla inclui o ataque Alemán na cidade do sur da Rusia, Stalingrado (hoxe Volgogrado), a batalla dentro da cidade, e a contra-ofensiva Soviética que eventualmente emboscou e destruiu as forzas Alemás e do Eixo (historia) dentro e á volta da cidade. O total das baixas en ambolos lados é estimado en preto de 2 millóns de persoas, incluindo civis. As forzas do Eixo perderon un carto do total dos seus homes na Frente de Este, e nunca se recuperaron da derrota. Para os soviéticos, que perderon máis dun millón de soldados e de civis durante a batalla, a vitoria en Stalingrado marcou o inicio da liberación da Unión Soviética, culminando coa vitoria sobre a Alemaña Nazi no 1945.
Índice |
[editar] Historia
O 22 de Xuño do 1941 a Alemaña e os seus aliados (Eixo) invadiron a Unión Soviética, avanzando rapidamente para dentro de territorio Soviético. Tendo sofrido derrota despois de derrota no Verán e Inverno de 1941, as forzas Soviéticas contra-atacaron en larga escala nos portións da capital Soviética, na batalla de Moscovo, a Decembro 1941. Os Alemáns, exaustos, mal equipados para guerra no Inverno e coas liñas de suporte moi longas, foron arrastados do alcance de Moscovo.
Os Alemáns estabilizaron a súa frente na primavera do 1942. Non obstante, as baixas da campaña de 1941, máis as perdas de blindados e de material militar, tornaban imposible a retomada dunha ofensiva en todo a fronte oriental, obrigando a Hitler a ter como ponto de partida unha ofensiva apenas sectorial en 1942. Os planos para lanzar unha segunda ofensiva contra Moscovo foron rexeitados, non apenas porque o Grupo Central do Exército tiña sido demasiadamente enfraquecido para un ataque, mais porque, alén diso, tal ataque seria "demasiado obvio", contrariando a filosofía da Blitzkrieg, que era atacar onde o inimigo menos agardaba, para que gañanzas rápidss poidesen ser obtidas antes que unha defensa puidese ser criada. Por este motivo novas ofensivas no norte (Leningrado)e sur (Ucraína) foron consideradas.Os alemáns mantiveronse no control, non obstante, de dous salientes nas proximidades de Moscovo, de maneira a permitir un blefe que tornase crible a posibilidade dunha ofensiva no fronte central.
[editar] Operación Azul
No fin, o Grupo Sur do Exército, que previamente conquistara a Ucraína e a Crimea - a queda desta península, completada despois de o cerco e a queda da fortaleza de Sebastopol, evitaba a posibilidade dun contraataque soviético na retaguarda alemá - foi selecionado para un rápido avanzo para a frente a través do sur soviético para o Cáucaso, a fin de capturar campos vitais de petróleo soviéticos, así como abrir a posibilidade dunha entrada na Turquía na guerra ao lado dos alemáns, criar a posibilidade dun futuro movimento de tenaces no Oriente Medio en apoio ao Afrika Korps, e eliminar a Escuadra Soviética do Mar Negro. A ofensiva no verán tivo como nome en clave "Fall Blau"" ("Caso Azul"). Incluiría o 6º e 7º Exércitos e a 4ª e 7ª divisións Pancer.
Hitler interviu, con todo, no plano estratéxico, ordenandolle ao Grupo do Exército a dividirse en dous. Grupo Sur do Exército (A), baixo o comando de Erich von Manstein e Ewald von Kleist, continuarían o avance para o sur en dirección do Cáucaso como planexado. Grupo Sur do Exército (B), incluindo o 6º Exército de Friedrich Paulus e a 4ª división de Pancer de Hermann Hoth, deveria se mover para leste en dirección ao río Volga e á cidade de Stalingrado.
A captura de Stalingrado era importante para Hitler por diversas razóns. Era unha principal cidade industrial, localizada no río Volga, que era unha rota de transporte vital entre o Mar Caspio e o norte da Rusia. A súa captura aseguraría o flanco esquerdo dos exércitos Alemáns en canto avanzaban para o Cáucaso. Mais xamais foi sequer considerado - nun sinal patente da crecente fraqueza do exército alemán - a posibilidade de tomar Stalingrado mediante un movimento de tenazas blindadas, xa que as tais unidades blindadas eran simplemente inexistentes; a toma da cidade tivo de ser tentada mediante combates de infantaria, casa por casa. O continuo desgaste das forzas alemás determinou que fose utilizadas, na fronte de Stalingrado, unha cantidade crecente de forzas militares doutros membros do Eixo (italianos e romenos) de fraco valor militar e pouco confiabeis. Finalmente, o facto que esa cidade tiña o nome do inimigo de Hitler, Josef Stalin, fixo a captura da cidade ser tamén motivo de propaganda. Tal acabou por facer que Stalin - que durante moito tempo persistiu en considerar a ofensiva alemá en direción a Moscova - acabase por pensar do mesmo xeito.
[editar] Museos
- Estado de Volgograd, museo - Batalla de Stalingrado, site oficial (en Ruso, Inglés, Alemán).
[editar] Dramatización
- Stalingrad: Dogs, Do You Want to Live Forever? (Hunde, wollt ihr ewig leben?), un filme realizado por Frank Wisbar.
- Stalingrad, un filme Alemán de 1993 realizado por Joseph Vilsmaier.
- Inimigo ás Portas.
[editar] Referencias
- Antony Beevor (1998), Stalingrad: The Fateful Siexe 1942-1943, Viking, 1998, hardcover, ISBN 0670870951; paperback, 1999, ISBN 0140284583
- Willian Craig (1973), Enemy at the Gates: the Battle for Stalingrad. New York, Penguin Books. ISBN 0142000000
Ver tamén
