Παρισινή Κομμούνα
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Με το τέλος του Γάλλο-Πρωσικού πολέμου το Παρίσι ήταν υπό Πρωσική κατοχή. Ο λαός και η εθνοφρουρά του Παρισιού ωστόσο, ενώ είχε αντέξει την Πρωσική πολιορκία για έξι μήνες, αρνήθηκαν την Πρωσική κατοχή αποκλείοντας τους Πρώσους σε μία μικρή περιοχή του Παρισιού αστυνομεύοντας τα «σύνορα» της περιοχής. Η κυβέρνηση της Τρίτης Γαλλικής Δημοκρατίας με πρόεδρο τον Αδόλφο Τιέρ, φοβήθηκε ότι οι εργάτες του Παρισιού θα έπαιρναν τα όπλα της εθνοφρουράς και θα προκαλούσαν τους Πρώσους και έτσι στις 18 Μαρτίου, ο Γαλλικός στρατός μπήκε στο Παρίσι. Η εθνοφρουρά του Παρισιού αρνήθηκε να παραδώσει τα όπλα και ο στρατός υποχώρησε στις Βερσαλλίες και κήρυξαν πόλεμο στο Παρίσι.
Στις 26 Μαρτίου το Παρίσι εξέλεξε καινούργιο δημοτικό συμβούλιο με τον Λουί Ογκούστ Μπλανκί (Louis Auguste Blanqui 1805-1881) ως πρόεδρο και στις 28 Μαρτίου ανακηρύχθηκε η Παρισινή Κομμούνα. Ο στρατός της πόλης αντικαταστάθηκε από την εθνοφρουρά όλων των πολιτών που μπορούσαν να πολεμήσουν, επέβαλε πάγωμα των τιμών στα ενοίκια κατά την διάρκεια του πολέμου, απαγόρευσε στα ενεχυροδανειστήρια να πουλούν αγαθά για τον φόβο ότι οι εργάτες αναγκάστηκαν να βάλουν ενέχυρο τα εργαλεία τους κατά την διάρκεια του πολέμου, κρατικοποίησαν την εκκλησιαστική περιουσία, ανέβαλαν την υποχρέωση καταβολής των χρεών και κατάργησαν τους τόκους.
Ο στρατός των Βερσαλλιών επιτέθηκε στο Παρίσι στις 2 Απριλίου και το Παρίσι ήταν υπό συνεχή βομβαρδισμό. Όσοι κομμουνάρδοι αιχμαλωτίζονταν εκτελούνταν και το πλεονέκτημα του στρατού ήταν τέτοιο ώστε από τα μέσα Απριλίου σταμάτησαν κάθε διαπραγμάτευση με το Παρίσι. Το τείχος της πόλης καταλήφθηκε στις 21 Μαΐου, αλλά η σκληρότερη αντίσταση ήταν στις ανατολικές εργατικές συνοικίες του Παρισιού όπου οι οδομαχίες συνεχίστηκαν για ακόμα οκτώ μέρες και έμεινε στην ιστορία ως η αιματοβαμμένη εβδομάδα (La semaine sanglante). Καθ' όλη την διάρκεια της επέλασης των κυβερνητικών στρατευμάτων θανατώθηκαν πολλοί άμαχοι, και σύμφωνα με τις κυβερνητικές πηγές μόνο την αιματοβαμμένη βδομάδα σκοτώθηκαν 17,000 παριζιάνοι ενώ άλλες πηγές ανεβάζουν τον αριθμό σε 30,000. Οι απώλειες των κυβερνητικών το ίδιο διάστημα ήταν 1000. Συγκριτικά , την περίοδο της τρομοκρατίας κατά την πρώτη Γαλλική Επανάσταση, που διήρκησε ενάμισι χρόνο, οι νεκροί ήταν 19,000. Ακόμα και μετά την πτώση του Παρισιού, τα αντίποινα συνεχίστηκαν και 4,500 με 7,000 κομουνάρδοι εξορίστηκαν στη Νέα Καληδονία, ενώ το Παρίσι παρέμεινε υπό στρατιωτικό νόμο για ακόμα πέντε χρόνια. Σε αρκετές άλλες πόλεις δημιουργήθηκαν κομμούνες προς συμπαράσταση στο Παρίσι οι οποίες καταστάληκαν και αυτές, όπως στις πόλεις, Σαιντ Ετιέν (Saint Etienne), Λε Κροζό (Le Creusot) και Μασσαλία (Marseille).
