Zderzak Łągiewki

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Zderzak Łągiewki – urządzenie wynalezione przez Lucjana Łągiewkę które według twórcy miałoby służyć jako zderzak samochodowy. Przy zderzeniu zamienia energię kinetyczną samochodu na energię obracającego się koła zamachowego.

Tę samą zasadę działania wykorzystuje hamulec Łągiewki.

[edytuj] Analiza fizyczna

Według wynalazcy zderzak niweluje siły inercji. Według współczesnej fizyki nie jest możliwe uzyskanie tego typu efektu przy pomocy tak prostego mechanicznego urządzenia. Gdyby zderzak Łągiewki działał, to byłyby możliwe skoki z dużej wysokości bez spadochronu tylko z przymocowanymi do butów zderzakami Łągiewki.

Zamiana energii kinetycznej na inny rodzaj energii wymaga pokonania drogi wynikającej ze wzoru na pracę:

$E_k = \frac {m v^2} 2$

$W = F s \,$

$F = \frac {m v^2} {2 s}$

Przyjmując długość zderzaka 1m, dla samochodu osobowego o masie 1000 kg i prędkości przed zderzeniem 54 km/h = 15 m/s siła, którą musiałby przenieść zderzak wynosiłaby 100 000 N.

Zderzak Łągiewki działa tak samo jak strefa zgniotu w samochodzie, tylko że jest bardziej zawodny, wymaga zwiększenia długości pojazdu, przy przekroczeniu siły zderzenia, gdy przekładnei ulegną zniszczeniu, przestaje działać, zwiększa masę pojazdu. Przy zderzeniach przy większych prędkościach zderzak musiałby być bardzo długi i koło zamachowe musiałoby być ciężkie (duży moment bezwładności). Do tego wymagana jest duża wytrzymałość przekładni między tymi dwoma elementami. Pozostaje też poważny problem co zrobić z energią zgromadzoną w wyniku zderzenia.

Były propozycje, aby zastosować go jako zderzak pociągowy (zderzenia w linii pojazdu, które miałyby być mniej szkodliwe dla przekładni). Pomysł ten upadł, ponieważ zwykłe zderzaki są sprawdzone i prostsze w konstrukcji.