Zbigniew Józef Kraszewski
Z Wikipedii
Zbigniew Józef Kraszewski (ur. 12 lutego 1922 w Warszawie, zm. 4 kwietnia 2004 w Warszawie) – duchowny katolicki, biskup pomocniczy archidiecezji warszawskiej, następnie biskup pomocniczy diecezji warszawsko-praskiej.
Pochodził z rodziny inteligenckiej, był synem oficera Wojska Polskiego. W 1943 rozpoczął konspiracyjne studia w Metropolitalnym Wyższym Seminarium Duchownym w Warszawie, brał udział w powstaniu warszawskim w szeregach AK (jako kapelan, mimo że nie przyjmował jeszcze święceń kapłańskich). Po wojnie kontynuował studia na Wydziale Teologii Katolickiej UW (ukończył w 1949). 12 marca 1949 święceń kapłańskich udzielił mu w Warszawie Stefan Wyszyński.
Pracował jako wikariusz w Lesznie koło Błonia (1949), następnie wikariusz w Piastowie (1949-1952) i w parafii św. Wawrzyńca w Warszawie (1952-1956). W 1954 obronił doktorat z teologii (specjalizując się w teologii dogmatycznej). Uzupełniał jeszcze studia w Rzymie w latach 1963-1964. Od 1956 był profesorem w Metropolitalnym Seminarium Duchownym św. Jana Chrzciciela w Warszawie, a także prefektem tego seminarium (1956-1964, wicerektorem (1964-1969) i rektorem (1969-1970). Od 1970 proboszcz parafii Bożego Ciała w Warszawie (przy konkatedrze Matki Bożej Zwycięskiej). Kanonik kapituły metropolitalnej w Warszawie.
5 listopada 1970 został mianowany biskupem pomocniczym archidiecezji warszawskiej, ze stolicą tytularną Horreomargo. 8 grudnia 1970 przyjął sakrę biskupią z rąk kardynała Wyszyńskiego. W latach 1970-1992 sprawował funkcję wikariusza generalnego archidiecezji warszawskiej. W Episkopacie Polski zajmował stanowiska wiceprzewodniczącego Komisji Maryjnej oraz Komisji Duszpasterstwa Akademickiego. Od 1989 był ogólnopolskim duszpasterzem kombatantów.
25 marca 1992 został przeniesiony na biskupa pomocniczego nowo utworzonej diecezji warszawsko-praskiej. Po osiągnięciu wieku emerytalnego przeszedł 6 grudnia 1997 w stan spoczynku.
Wśród wielu odznaczeń, jakimi uhonorowano biskupa Kraszewskiego, można wymienić Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (nadany przez rząd emigracyjny w Londynie w 1979), Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1994, z nadania Lecha Wałęsy), Medal Wojska Polskiego (4-krotnie), Krzyż AK i Krzyż Walecznych.
Niektóre publikacje:
- Obrzęd święceń kapłańskich w świetle najnowszych dokumentów papieża Piusa XII (1949)
- Zagadnienie łaski u apologetów II (1963)
- Matka i Królowa nasza (1960)
- Udział Matki Bożej w dziele odkupienia (1965)
- Sto dowodów na istnienie Boga (1980)
- Miłosierdzie Boże ratunkiem dla świata (1984)
Link zewnętrzny:
