Złote runo
Z Wikipedii
Złote runo - sierść mitycznego złotego barana Chrysomallosa, cel wyprawy Argonautów. Było ono powieszone na dębowym drzewie w gaju Aresa, gdzie pilnował go smok. Zabrał je stamtąd Jazon podczas wyprawy Argonautów.
Legenda o złotym runie ma prawdopodobnie zupełnie prozaiczne podłoże. W niektórych krajach Azji wykorzystywano bowiem skóry baranów do wyławiania drobin złota z rzeki. Także w Polsce w Górach Izerskich. Takie "pozłacane" runo suszono następnie w słońcu, a złoty pył strzepywano przed ponownym zanurzeniem skóry w wodzie, lub rozpuszczano rtęcią i amalgamat destylowano albo wyprażano zbierając stopiony metal.
[edytuj] Złote runo - nieporozumienie językowe:
Prawdopodobnie całe tłumaczenie mitu jako wyprawy po skórę barana jest fałszem. Pierwsze monety, zarówno złote jak i srebrne, używane w starożytności w rejonie Morza Czarnego były w kształcie zwierzęcej skóry (odpowiednio mniejsze). Tak więc Jazon wyprawił się do Kolchidy po prawdziwy skarb, złożony ze stosu monet, a nie po czarodziejską skórę.[1]
[edytuj] Bibliografia:
- ↑ Karol Estreicher, „Historia sztuki w zarysie“, PWN Warszawa 1984
