Typ nordycki
Z Wikipedii
Zajrzyj na stronę dyskusji i pomóż go poprawić.
Typ nordycki najprawdopodobniej wyłonił się z jakiegoś bliżej nieokreślonego typu fizycznego, który przed epoką żelaza zamieszkiwał okolice Morza Kaspijskiego. Zaliczał się do rodziny śródziemnomorskiej, ale wskutek migracji jego przedstawicieli (ludów indoeuropejskich) na północ ulegał on stopniowej depigmentacji. Ludy indoeuropejskie migrujące na tereny Azji nie uległy depigmentacji lub nastąpiła ona u nich tylko częściowo. Obecnie typ nordycki charakteryzuje się wysokim wzrostem, smukłą budową ciała, cienkimi kośćmi, wydłużoną, dolichocefaliczną głową, długimi nogami przy stosunkowo krótkim tułowiu, wąskimi ramionami, pociągłą twarzą, nosem prostym lub falistym średniodługim, jasnymi włosami - u dorosłych osób od złotych po średniobrązowe, najczęściej jednak w barwie ciemny blond. Brak w typie nordyckim włosów rudych - kolor ten jest charakterystyczny dla typów paleolitycznych przedindoeuropejskich. Typ nordycki był charakterystyczny dla wszystkich ludów indoeuropejskich od Traków przez Germanów po Słowian, ale ludy te ulegały stopniowej asymilacji rasowej z typami fizycznymi napotkanymi na określonych terenach, więc typ nordycki stopniowo zanikał. Najliczniej zachował się w Szwecji, gdzie stanowi około 70% populacji i płd.-wsch. Norwegii. Liczny również u wybrzeży Morza Bałtyckiego i Morza Północnego, głównie jednak zmieszany z typami paleolitycznymi, np. typ falisz w Danii jako wynik mieszanki typu nordyckiego z typem Borreby, czy też typ neodunajski w Polsce jako wynik wymieszania się typu nordyckiego z typem ładogańskim. W Polsce typ nordycki w czystej postaci stanowi około 5% populacji.
Zobacz też:
