Epoka żelaza
Z Wikipedii
Epoka żelaza to w prehistorii okres dziejów ludzkości następujący po epoce brązu, w którym żelazo stało się głównym surowcem w wytwarzaniu narzędzi. Ramy czasowe epoki żelaza są różne i uzależnione od stref geograficznych, zróżnicowania kulturowego i rozwoju społeczno-gospodarczego.
Najstarsze wyroby z kutego żelaza (głównie pochodzenia meteorytowego), znalezione w Egipcie i Azji Zachodniej, można odnieść na VI- III tysiąclecie p.n.e.. Na szerszą skalę używano żelaza w Babilonii w czasach Hammurabiego (pierwsza połowa XVIII wieku p.n.e.).
Pochodzenie metalurgii żelaza oraz problem jej rozprzestrzenienia nie zostały jeszcze całkowicie wyjaśnione, przeważa pogląd, że wynalazku dokonali Hetyci. W II tysiącleciu p.n.e. przetwórstwo żelaza opierało się już na surowcu uzyskiwanym z rud.
W epoce żelaza na terenie Europy występowała między innymi:
- kultura pomorska
- kultura halsztacka
- kultura przeworska
- kultura jastorfska
- kultura golasecca
- kultura Melaun
- kultura Este
- kultura łużycka
- kultura wschodniopomorska
- kultura lateńska
- kultura wielbarska
- kultura oksywska
- kultura miłogradzka
- kultura tracko-scytyjska
- kultura zachodniobałtyjska
- kultura zarubiniecka
- kultura puchowska
Zobacz też: historia.