The Doors
Z Wikipedii
| The Doors | |
| Rok założenia | 1965 |
| Rok rozwiązania | 1972 |
| Pochodzenie |  Stany Zjednoczone |
| Gatunek | psychodeliczny rock |
| Strona internetowa | |
The Doors - amerykańska grupa rockowa powstała w lipcu 1965, rozwiązana w 1972 r. Była najwybitniejszym przedstawicielem amerykańskiej odmiany psychodelicznego rocka.
Spis treści |
[edytuj] Historia zespołu
[edytuj] Początki grupy: 1965-1966
Grupa wzięła swój początek od przypadkowego spotkania dwóch studentów szkoły filmowej Uniwersytetu Kalifornijskiego, Jima Morrisona i Raya Manzarka, na plaży w Venice, części Los Angeles. Na pytanie Manzarka, co ma zamiar robić po skończeniu szkoły, Morrison odpowiedział, że pisać piosenki. Gdy ten zaśpiewał Moonlight Drive Manzarek, pianista o klasycznym profilu muzycznego wykształcenia, postanowił założyć zespół. Zaprosił do współpracy swoich dwóch przyjaciół-muzyków: jazzowego gitarzystę, specjalizującego się we flamenco, Robbie Kriegera i także jazzowego perkusistę, Johna Densmore. W ten sposób powstała jedna z największych legend muzyki rockowej - The Doors.
Sama nazwa była skrótem od The Doors of perception - "Drzwi percepcji", zainspirowanymi słowami Wiliama Blake'a: "Gdy otworzyły się drzwi do percepcji umysłu, każda rzecz ujawniła się taką, jaką jest naprawdę".
Trójka instrumentalistów (nigdy nie znaleziono basisty, jego rolę przejął Manzarek grający na Fender Rhodes Piano Bass) stworzyła prawdopodobnie najbardziej profesjonalny zespół instrumentalny w swym gatunku. Niezwykle równa, oszczędna i precyzyjna gra, pełna długich instrumentalnych pasaży, stała się znakomitym tłem dla charyzmatycznego Morrisona. Jego silny i dramatyczny baryton, w połączeniu z poetyckimi tekstami i sceniczną osobowością, uczynił grupę sławną dosłownie z dnia na dzień. Zespołowi udało się przełamać wszelkie bariery. Psychodeliczne brzmienie odpowiadało popularnym trendom swego czasu. Perfekcyjne, bliskie jazzowej precyzji wykonanie zadowalało największych koneserów, głębokie, tajemnicze i bardzo osobiste teksty Morrisona z równą łatwością trafiały do młodzieży, jak i miłośników wyrafinowanej poezji.
[edytuj] 1967-1970
[edytuj] 1967: The Doors
We wrześniu 1966 roku zespół wszedł po raz pierwszy do studia by nagrać debiutancki longplay. Pierwszy singiel Break On Through (To The Other Side) został niemalże niezauważony, drugi natomiast, bodaj największy przebój grupy, Light My Fire stał się z dnia na dzień wielkim przebojem sprzedając się w liczbie ponad miliona egzemplarzy. Członkowie, przy produkcji utworów, musieli niejednokrotnie iść na kompromis. Break On Through zostało tak zremiksowane by nie było słychać fragmentu tekstu "she gets high". Natomiast singiel Light My Fire został skrócony o część instrumentalnego solo. Z płyty pochodzi też cała masa hitów nie będących singlami m.in. "doorsowa" wersja Alabama Song oraz Back Door Man. Płyta zawierała również utwór The End z kontrowersyjnym motywem kompleksu Edypa. Krążek The Doors, do dziś, rozszedł się w nakładzie 3,5 miliona kopii.
[edytuj] 1967: Strange Days
Druga z kolei płyta studyjna zespołu była spokojniejsza i mniej spontaniczna co nie zmieniało faktu, że urzymana była w takim samym klimacie. Ostatnia ścieżka, długi i dramatyczny utwór When The Music's Over była jak The End. Morrison uznany został za dzikiego szamana rocka. Album był bardzo dobrze sprzedawany również dzięki bardzo znanym utworom Love Me Two Times, Moonlight Drive czy People Are Strange.
Zespół stawał się coraz bardziej idolem amerykańskiej młodzieży.
[edytuj] 1968: Waiting for the Sun
Trzeci longplay płyty nie powstawał bez problemów. Morrison miał coraz większe problemy z alkoholem przez co praca w studiu stawała się bardzo ciężka dla pozostałych członków zespołu. Nie przeszkodziło to jednak w nagraniu bardzo dobrej płyty. Znalazły się na niej takie utwory jak Hello, I Love You, Love Street, The Unknown Soldier. Płyta jako jedyny longplay zespołu stał się jednocześnie numerem jeden w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii.
W tym czasie, dzięki rosnącej popularności, grupa grała wiele koncertów gdzie niejednokrotnie dochodziło do różnych incydentów. We wrześniu podczas jednego z koncertów trasy koncertowej po Europie w Amsterdamie występ musiał zostać odwołany z powodu zapaści lidera zespołu spowodowanej zażyciem haszyszu popitego alkoholem.
[edytuj] 1969: The Soft Parade
W 1969 grupa podjęła raczej nieudane próby wzbogacenia swej muzyki poprzez aranżacje orkiestrowe i wprowadzenie sekcji instrumentów dętych na płycie The Soft Parade. Szybko jednak od tego odstąpiono powracając do elektrycznego brzmienia.
Podczas tournee grupy doszło do niemałego incydentu z Jimem Morrisonem w roli głównej. W czasie koncertu 1 marca 1969 w Miami Morrison według sądu miał sprośnie i lubieżnie zachowywać się w miejscu publicznym poprzez obnażanie się symulowanie masturbacji i oralnego seksu. Naraził się w ten sposób wielu organizatorom koncertów. Planowanie koncertów również stawało się niemożliwe z powodu konieczności stawiania się na rozprawach. W kwietniu tego samego roku został aresztowany przez FBI pod zarzutem próby umknięcia sądowi w Miami. Na szczęście dla wokalisty sprawę umorzono z powodu braku dowodów.
[edytuj] 1970: Morrison Hotel
Dobrym powrotem był wydany w 1970 roku album Morrison Hotel. Płyta zawiera kolejny hit Waiting for the sun. Cały longplay jest inny niż pozostałe. Bardziej pogodny i optymistyczny zawiera miłosne ballady.
Lato 1970 roku było dla całego zespołu bardzo pracowite przez liczne koncerty, których finałem był występ 29 sierpnia na The Isle of Wight Festival. Wysąpiły tam też takie gwiazdy jak Jimi Hendrix, The Who, Joni Mitchell, Miles Davis i Sly & The Family Stone.
[edytuj] 1970: L.A. Woman
W 1970 Paul A. Rothchild zrezygnował z bycia producentem - jak się okazało - ostatniej płyty Doorsów z Morrisonem. Przyczyną jego odejścia były narastające problemy Jima z alkoholem. Płytę L.A. Woman muzycy The Doors wyprodukowali samodzielnie przy współpracy dźwiękowca Bruce'a Botnicka. Jim Morrison nie doczekał wydania albumu - przed jego premierą wyjechał do Paryża, definitywnie kończąc swoją współpracę z The Doors. Ostatnią piosenką nagraną przed śmiercią Jima był utwór Riders on the Storm.
[edytuj] 1971-1989
Karierę grupy przerwała przedwczesna śmierć jej frontmana, Jima Morrisona w lipcu 1971. Co prawda po jego śmierci, jako trio nagrała jeszcze trzy, instrumentalne albumy, lecz bez charyzmatycznego wokalisty (śpiewali Manzarek i Krieger) nie była już w stanie odzyskać poprzedniej popularności.
Wyjątkowym albumem w historii grupy jest American Prayer, wydany w 1978 roku. Jest on wyprodukowany na podstawie archiwalnych taśm z nagraniami Morrisona recytującego swe poezje z dograną w tle muzyką trio instrumentalnego.
[edytuj] od 1990 do dziś
Dzisiaj muzyka The Doors jest nadal popularna, wydawnictwo Bright Midnight wciąż wydaje nowe płyty koncertowe z archiwalnymi nagraniami, a muzyka Kalifornijczyków jest stawiana na równi z The Beatles i Rolling Stones.
[edytuj] Film The Doors
-
Zobacz więcej w osobnym artykule: The Doors (film).
W 1991 na ekrany kin wszedł film Olivera Stone'a pt."The Doors", w którym w główną rolę samego Morrisona wcielił się Val Kilmer. Film nie zachwycił żyjących członków zespołu: Ray Manzarek: "Film jest okropny! To wcale nie jest Jim Morrison! Film The Doors jest bardzo dobry, ale zupełnie nie przedstawia Jima, który został sportretowany jako ktoś nieustannie pijany. A tymczasem Jim Morrison był artystą, był poetą. Oczywiście, że pił, ale nie robił tego na okrągło i wcale się z tym tak ostentacyjnie nie obnosił. To był inteligentny, bardzo oczytany człowiek! A przy tym bardzo zabawny, a tymczasem w filmie The Doors nikt się ani razu nie śmieje. To bez sensu - myśmy się naprawdę świetnie bawili. Dlatego nie mogę się zgodzić z takim obrazem. Jest nieprawdziwy."[1]
[edytuj] Skład
- John Densmore - perkusja
- Robbie Krieger - gitara
- Ray Manzarek - instrumenty klawiszowe
- Jim Morrison - śpiew
[edytuj] Dyskografia
[edytuj] Płyty studyjne
- The Doors (1967)
- Strange Days (1967)
- Waiting for the Sun (1968)
- The Soft Parade (1969)
- Morrison Hotel (1970)
- L.A. Woman (1971)
- Other Voices (1971)
- Full Circle (1972)
- American Prayer (1978) - zapis wierszy Jima pod podkład muzyczny reszty grupy
[edytuj] Płyty koncertowe
- Absolutely Live (1970)
- Alive She Cried (1983) - odnalezione archiwalne taśmy w większości pochodzące ze spotkania Jima z Vanem Morrisonem oraz z koncertu
- Live At The Hollywood Bowl (1987)
- In Concert (1991)
- Live in Hollywood (2002)
[edytuj] Kompilacje
- 13 (1970)
- Legacy: the Absolute Best (2003)
- The Best of The Doors (2003)
[edytuj] Nagrody, pozycje na listach przebojów i rekordy
- 1993 grupa została wprowadzona do Rock and Roll Hall of Fame.
- Piosenki Light My Fire i The End zostały umieszczone na liście "500 piosenek które ukształtowały rock", utworzonej przez Rock and Roll Hall of Fame.
|
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
[edytuj] Linki zewnętrzne
| The Doors | |
|---|---|
| Członkowie | |
| John Densmore • Robbie Krieger • Ray Manzarek • Jim Morrison | |
| Dyskografia | |
| Płyty studyjne | The Doors • Strange Days • Waiting for the Sun • The Soft Parade • Morrison Hotel • L.A. Woman • Other Voices • Full Circle • American Prayer |
| Kompilacje i płyty koncertowe | Absolutely Live • 13 • Weird Scenes Inside The Gold Mine • Alive She Cried • The Best of the Doors • Live At The Hollywood Bowl • The Doors • Live in Hollywood • In Concert • Legacy: the Absolute Best • The Very Best of The Doors |
| Single | Break On Through (To The Other Side) • Light My Fire • People Are Strange • Love Me Two Times • The Unknown Soldier • Hello, I Love You • Touch Me • Wishful Sinful • Tell All the People • Running Blue • You Make Me Real • Roadhouse Blues • Love Her Madly • Riders on the Storm • Tightrope Ride • Ships with Sails • Get Up and Dance • The Mosquito • The Piano Bird • Gloria |
| Inne | |
| The Doors (film) • Elektra Records • Paul A. Rothchild • Drzwi percepcji | |
