Tadeusz Malinowski
Z Wikipedii
Tadeusz Malinowski (ur. 14 lipca 1888 w Wadowicach, zm. 4 maja 1980 w Londynie), wojskowy polski, generał brygady WP, zastępca szefa Sztabu NW, przedstawiciel Naczelnego Wodza przy premierze, prawnik.
Studia prawnicze odbył w Krakowie, należał do Polowych Drużyn Sokolich. Od sierpnia 1914 do lipca 1917 służył w Legionach Polskich, początkowo w 2 pułku piechoty, w listopadzie 1916 osiągając stopień podporucznika. Po bitwie kaniowskiej był internowany przez Niemców. Z internowania zbiegł do Kijowa, a następnie przedostał się do Francji, gdzie (już po awansie na kapitana) był szefem Oddziału Organizacyjnego Armii generała Hallera. 1 czerwca 1919 został awansowany na podpułkownika. Od lipca 1919 pracował w Ministerstwie Spraw Wojskowych i sztabie Armii Ochotniczej.
Od sierpnia do grudnia 1920 pełnił funkcję szefa sztabu 2 Dywizji Piechoty Legionów. Następnie do 1923 zajmował stanowisko szefa oddziału w Ministerstwie Spraw Wojskowych, awansując na pułkownika. Odbył kurs doszkoleniowy w Wyższej Szkole Wojennej. W latach 1924-1927 dowodził 52 pułkiem piechoty, 1927-1930 piechotą dywizyjną 21 Dywizji Piechoty, 1930-1936 17 Dywizją Piechoty. 1 stycznia 1931 otrzymał awans na generała brygady. W marcu 1936 został przeniesiony do Sztabu Generalnego na stanowisko I zastępcy szefa, jednocześnie sekretarza Komitetu Obrony RP.
Po kampanii wrześniowej znalazł się we Francji, gdzie pracował w Komisji Ewakuacyjnej Rodzin Ministerstwa Spraw Wojskowych. Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii był szefem Biura do Spraw Rodzin Ministerstwa Obrony Narodowej, a od maja do października 1942 I zastępcą wiceministra obrony narodowej. W tym samym resorcie był następnie szefem Biura Oświaty i Opieki nad Żołnierzami. W latach 1945-1947 wchodził w skład Komisji Doradczej Naczelnego Wodza oraz kierował pracami Funduszu Społecznego Żołnierzy.
Pozostał w Londynie do końca życia. Został pochowany na cmentarzu Gunnersbury. Był odznaczony krzyżem Orderu Virtuti Militari, krzyżem Orderu Polonia Restituta (III klasy), Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych (czterokrotnie), Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami.
[edytuj] Źródła
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991