Bitwa pod Kaniowem
Z Wikipedii
Bitwa pod Kaniowem stoczona 11 maja 1918 r.
Spis treści |
[edytuj] Geneza
15 lutego 1918 r., protestując przeciwko postanowieniom traktatu brzeskiego, II Brygada Legionów Polskich wraz z innymi oddziałami polskimi przebiła się przez front austriacko-rosyjski pod Rarańczą i połączyła się z polskimi formacjami w Rosji tworząc w ten sposób II Korpus Polski na Wschodzie. Obecność jednostek polskich na Ukrainie była widziana przez Niemcy jako naruszenie warunków Traktatu Brzeskiego.
[edytuj] Miejsce
Kaniów – miasto na Ukrainie
[edytuj] Strony
- II Korpus Polski na Wschodzie gen. Józefa Hallera (dawny Polski Korpus Posiłkowy)
- niemiecki Korpus gen. Zierholda.
[edytuj] Przebieg
W nocy z 10 na 11 maja 1918 r. bez żadnych uprzedzeń przeważające liczebnie oddziały niemieckie zaatakowały jednostki polskie rozlokowane w okolicy Kaniowa.
[edytuj] Rezultat
Po całodziennej walce i wyczerpaniu się zapasów amunicji II Korpus Polski został zmuszony do złożenia broni. Straty niemieckie wyniosły ok. 1500 zabitych i rannych, polskie nie przekraczały 1000.
[edytuj] Tradycje
Na pamiątkę bitwy pułki z okresu II Rzeczypospolitej kultywowały tradycje kaniowskie. Były to:
- 28. Pułk Piechoty Strzelców Kaniowskich (mp. Łódź; 10 DP)
- 29. Pułk Piechoty Strzelców Kaniowskich (mp. Kalisz; 25 DP)
- 30. Pułk Piechoty Strzelców Kaniowskich (mp. Warszawa, Cytadela; 10 DP)
- 31. Pułk Piechoty Strzelców Kaniowskich (mp. Łódź; 10 DP)
- 6. Pułk Ułanów Kaniowskich (mp. Stanisławów; Podolska BK)