Sandro Botticelli
Z Wikipedii
Sandro Botticelli, właściwie Alessandro di Mariano Filipepi (ur. 1 marca 1445 we Florencji - zm. 17 maja 1510 także we Florencji ) - włoski malarz ze szkoły florenckiej, który tworzył w wczesnym okresie odrodzenia (Quattrocento).
Terminował w warsztacie złotniczym, następnie u malarzy Fra Filippo Lippi i Antonio del Pollaiuolo. Od 1470 roku posiadał własną pracownię, w której realizował zamówienia bogatych rodzin florenckich - głównie rodu Medicich, dla których tworzył portrety, sceny biblijne i mitologiczne. Większość życia spędził w rodzinnej Florencji, tylko raz, w 1481, wyjechał do Rzymu, aby brać udział w dekorowaniu freskami ścian Kaplicy Sykstyńskiej. W późniejszym okresie malarz uległ ascetycznej ideologii głoszonej przez Savonarolę i na pewien czas porzucił wszelką twórczość artystyczną. Pod koniec życia tworzył prawie tylko dzieła religijne, przepojone melancholijną ekspresją, oraz wykonywał ilustracje do Boskiej Komedii Dantego. Zajmował się głównie tematyką mitologiczną.
Maniera Botticellego - malarz kobiecego wdzięku. Doskonałe operowanie kolorem, wspaniałe wyczucie linii, świetlistość szat, naturalna dekoracyjność w przedstawieniu ruchu w obrazie.
Do najsłynniejszych obrazów Botticellego należą m.in.:
- Narodziny Wenus (ok. 1485)
- Wiosna (La Primavera)
- Wenus i Mars
Freski:
- Młodość Mojżesza
- Kuszenie Chrystusa.
[edytuj] Narodziny Wenus
Tematyką tego obrazu jest mitologiczna scena narodzin Wenus. Centralne miejsce zajmuje naga, długowłosa bogini, stojąca w ogromnej muszli unoszonej przez morskie fale. W prawej części obrazu znajduje się kobieta Hor (jedna z bogiń pór roku), która podaje Wenus czerwony płaszcz. Hora jest przepasana girlandą z róż, a na szyi ma wieniec z mirtu - roślin poświęconych Wenus. Za nią widać pomarańczowy gaj. W lewej części obrazu znajdują się dwie splecione ze sobą postacie: kobieta i mężczyzna. Jest to Zefir, trzymający w objęciach swą małżonkę Chloris. Chloris rozsypuje róże, a Zefir - uosobienie wschodniego wiatru - kieruje ku brzegowi muszlę, w której stoi naga Wenus. W tle można zauważyć kwiaty, linię horyzontu i drzewa o wydłużonych liściach. Widać tu charakterystyczne cechy dla malarstwa Botticellego - jasne, lekkie kolory, oszczędnie stosowany światłocień, a przede wszystkim zamiłowanie do płynnej, giętkiej, falistej linii, będącej jego głownym środkiem wyrazu.
