Kiernozia
Z Wikipedii
Współrzędne: 52°16'07" N 019°52'12" E
| Kiernozia | |||
|
|||
| Województwo | łódzkie | ||
| Powiat | łowicki | ||
| Gmina | Kiernozia | ||
| Położenie | 52° 16' 07'' N 19° 52' 12'' E |
||
| Populacja (2006) - liczba ludności |
930 |
||
| Strefa numeracyjna (do 2005) |
24 | ||
| Kod pocztowy | 99-412 | ||
| Tablice rejestracyjne | ELC | ||
Kiernozia - wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie łowickim przy drodze wojewódzkiej nr 584 . Miejscowość jest siedzibą gminy Kiernozia .
W latach 1975-1998 wieś położona była w województwie płockim.
Położona około 20 km na północ od Łowicza, nad rzeką Nidą, przy skrzyżowaniu dawnych traktów z Płocka do Łowicza oraz z Kutna do Sochaczewa (obecnie droga nr 584 i lokalne drogi przez Żychlin do Kutna i przez Rybno do Sochaczewa). Ośrodek administracyjny gminy Kiernozia w powiecie łowickim w województwie łódzkim. Herb (ustanowiony w 1847, zatwierdzony w 2004) - brązowy biegnący dzik ze srebrnymi szablami (kłami) i srebrnym okiem, w zielonym polu.
Do II połowy XIX wieku miasto, pierwotne dokumenty lokacyjne nie zachowały się, wiadomo jedynie, że pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z roku 1303, kiedy poznański biskup Andrzej poświęcił tu kościół. Cały czas, aż do 1870, pozostając w rękach prywatnych (w XV wieku rodziny Sierpskich, potem Piwów, w XVIII Łączyńskich, następnie Lasockich) Kiernozia dwukrotnie uzyskiwała prawa miejskie (po raz pierwszy w 1567, drugi raz przed 1784) i dwukrotnie je traciła (w 1579 i ukazem carskim z 1870); w czasie szwedzkiego "potopu" w 1655 miejscowość w poważnym stopniu ucierpiała, w znacznej części została spalona.
Trakty komunikacyjne zbiegają się na rynku, od którego na południowy wschód znajduje się kościół parafialny (pochowano tu w 1818 szczątki pani Walewskiej, metresy Napoleona), a dalej na wschód - park i pałac. Kościół parafialny pod wezwaniem św. Małgorzaty, pierwotnie gotycki, pochodzi z XVI wieku. Znajdują się w nim: chrzcielnica z 1519, kamienne epitafia Sierpeckich, Piwów, Łączyńskich i Lasockich, portret trumienny Anny Piwowej z Zaborowa (ok. 1665), ołtarz z 1803; ciało pani Walewskiej pochowane jest w krypcie kościoła. Z czasów dawnej świetności Kiernozi pozostał jeszcze także klasycystyczny pałac Łączyńskich z I połowy XIX wieku oraz zabytkowy park.
Z Kiernozią łączy się kilka legend.
- Miał tu się zatrzymać król Władysław Jagiełło w drodze na bitwę pod Grunwaldem. W okolicznych lasach miał polować na dziki (kiernozy) - stąd nazwa i herb miejscowości. Wieść niesie, że w pobliskim Osmolinie opalano (osmalano) z nich szczecinę, saniami wieziono je do Sannik, a jedzono (napełniano gęby) w nieodległym Gąbinie.
- Także Mikołaj Kopernik miał odwiedzić Kiernozię podróżując ze swym wujem Łukaszem, biskupem warmińskim. Legenda głosi, że zgubił na tutejszym rynku swe gęsie pióro. Rynek ten nazywany jest teraz rynkiem Kopernika, a miejscowa drużyna piłkarska także nosi jego imię.
- Miejscowego starostę Łączyńskiego miał odwiedzać Tadeusz Kościuszko, którego imieniem nazwano szkołę, osiedle i kopiec usypany w parku, obok którego umieszczono głaz z wyrytą sentencją: ROZUM - OJCZYŹNIE, SERCE - BLIŹNIEMU, CAŁEGO SIEBIE - KIERNOZI.
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Mapy i zdjęcia satelitarne
- zdjęcie satelitarne
- Kiernozia - strona gminy
