Kara śmierci w Niemczech
Z Wikipedii
Kara śmierci obowiązywała w Niemczech od niepamiętnych czasów aż do XX wieku.
W okresie średniowiecza wyroki w księstwach Rzeszy wykonywano na różne sposoby, od ścięcia, przez powieszenie aż do bardzo wówczas powszechnego łamania kołem. Potem najpowszechniejszą metodą stała się dekapitacja (ścięcie).
Po zjednoczeniu Niemiec w 1871 roku wprowadzono prawo, na mocy którego wszystkie wyroki śmierci mają być wykonywane przez ścięcie (mieczem, toporem lub na gilotynie). Tak było aż do czasów objęcia władzy przez Adolfa Hitlera (Prusy stosowały wyłącznie ścięcie toporem, zaś inne landy także gilotynę, która przywędrowała do Niemiec w początkach XIX wieku wraz z Napoleonem).
Trudno oszacować liczbę osób straconych, nawet w samych tylko Niemczech, w okresie dyktatury nazistowskiej. Ostatni wyrok przez ścięcie toporem wykonano w 1938 roku w Berlinie. W tym samym roku Hitler zadekretował, iż od tej pory wyroki mają być wykonywane przez powieszenie lub na gilotynie (w samych tylko latach 1944-1945 odbyło się 10 tysięcy dekapitacji).
Po wojnie wyroki śmierci dalej wykonywano w strefach okupacyjnych. Po powstaniu RFN wykonano tam tylko kilka wyroków śmierci. Ostatni cywilna egzekucja miała miejsce 10 maja 1947 roku, kiedy to Berthold Wehmeyer został zgilotynowany za morderstwo. Ostatni wyrok za przestępstwa natury wojskowej wykonano przez rozstrzelanie 7 czerwca tegoż roku. Karę śmierci zniesiono w sprawach cywilów 3 maja tego roku.
W NRD zaś gilotyna była używana aż do roku 1968. Ostatni cywilny wyrok wykonano 30 stycznia 1975 roku przez rozstrzelanie (straconymi byli Peter Albrecht i Karl Gorny). 26 czerwca 1981 roku wykonano ostatni wyrok wojskowy, również przez rozstrzelanie (stracony nazywał się Werner Teske). Karę śmierci zniesiono całkowicie 18 grudnia 1987.
