Jean Renoir

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Jean Renoir (ur. 15 września 1894 w Paryżu, zm. 12 lutego 1979 w Beverly Hills w Kalifornii) – francuski reżyser filmowy, producent, scenarzysta, aktor i pisarz. Czołowy przedstawiciel francuskiego realizmu. Zdobywca Oskara, wielokrotnie nagradzany na festiwalach filmowych.

Był drugim dzieckiem Aliny Victorine Charigot oraz znanego malarza impresjonisty Augusta Renoira. Książka Pierre-Auguste Renoir, mon père, którą wydano w roku 1962 i 1981 (tytuł pierwotny brzmiał Renoir), jest uważana za najbardziej wyczerpujące źródło biograficzne o tym artyście. Innego rodzaju hołdem wobec ojca był film French Cancan, który Renoir nakręcił w 1955 roku.

Jego starszy brat Pierre był znanym aktorem teatralnym i filmowym, dyrektorem Comédie-Française.

Od roku 1924 do końca lat 60. wyreżyserował lub zagrał w ponad 40 filmach. Początkowo kręcił filmy nieme (w sumie 11, jeden z głośniejszych z nich to Nana na podstawie powieści Emila Zoli), a w roku 1931 zadebiutował filmem dźwiękowym La Chienne.

[edytuj] Życie

W czasie I wojny światowej był kawalerzystą, a potem, po odniesieniu rany na froncie, został pilotem zwiadowczym. W czasie II wojny światowej został powołany do służby wojskowej w charakterze filmowca. Po inwazji Niemiec na Francję w 1941 roku udało mu się wraz z żoną Dido uciec do USA, gdzie zaczął kręcić filmy w Hollywood. Nie czuł się tam dobrze, a jego filmy nie odnosiły sukcesów. W roku 1946 otrzymał obywatelstwo USA.

W roku 1949 Renoir popłynął do Indii i nakręcił Le Fleuve, swój pierwszy film w kolorze, który w 1951 zdobył Nagrodę Międzynarodową w Cannes i stał się początkiem drugiego wielkiego okresu twórczego w jego karierze.

Swój ostatni film, Le Petit théâtre de Jean Renoir, nakręcił w roku 1969. Nie mogąc zdobyć funduszy na nowe filmy i podupadając na zdrowiu, spędził ostatnie lata życia podejmując przyjaciół w swoim domu w Beverly Hills oraz pisząc powieści i spisując wspomnienia (Ma vie et mes films, wydane w roku 1974).

W roku 1975 otrzymał Oskara za całokształt twórczości. W roku 1977 rząd Francji nadał mu stopień komandora Legii Honorowej.

Jean Renoir zmarł w Beverly Hills, 12 lutego 1979. Jego szczątki przewieziono do Francji, aby pochować je na kwaterze rodzinnej na cmentarzu w Essoyes.

[edytuj] Wybrana filmografia

Panna wodna (La Fille de l'eau, 1925)
Nana (1926)
Dziewczynka z zapałkami (La Petite Marchande d'allumettes, 1928)
On purge Bébé (1931)
Suka (La Chienne, 1931)
Boudu Sauvé des Eaux (1932)
Zbrodnia pana Lange (Le Crime de Monsieur Lange, 1936)
Les Bas-fonds (1936)
Towarzysze broni (La Grande Illusion, 1937)
Bestia ludzka (La Bete Humaine, 1938)
Reguła gry (La Regle de Jeu, 1939))
This Land Is Mine (1943)
Południowiec (The Southerner, 1945)
French Cancan (1955)
Kapral w matni (Le Caporal épinglé, 1962)
Testament doktora Cordelier (Le Testament du Docteur Cordelier, 1959)
Śniadanie na trawie (Le Déjeuner sur l'herbe, 1959)
Helena i mężczyźni (Eléna et les hommes, 1956)

[edytuj] Dorobek pisarski

Orvet – Paryż : Gallimard, 1955.
Renoir Paryż : Hachette, 1962. (reedycja pod tytułem Pierre-Auguste Renoir, mon père : Paryż : Gallimard, w serii Folio, 1981)
Les Cahiers du capitaine Georges – Paryż : Gallimard, 1966.
Ma vie et mes films – Paryż : Flammarion, 1974. (wydanie poprawione w 2005, wydanie polskie Moje życie, moje filmy, w 1978)
Écrits 1926-1971 – Paryż : Pierre Belfond, 1974.
Carola, w L'Avant-Scène Cinéma, 1976.
Le Cœur à l'aise. – Paryż : Flammarion, 1978.
Julienne et son amour zastąpione przez En avant Rosalie – Éditions Henri Veyrier, 1978.
Le Crime de l'Anglais – Paryż : Flammarion, 1979.
Geneviève – Paryż : Flammarion, 1979.
Lettres d'Amérique – Paryż : Presses de la Renaissance, 1984.