Gedko Powało
Z Wikipedii
Gedko I, Gedko albo Gedeon Powało z rodu Wojsława (ur. ok. 1160, zm. 1223), biskup płocki, scholastyk płocki.
Przez część kapituły krakowskiej został wybrany na biskupa krakowskiego w 1207 obok mistrza Wincentego. Papież na stolicę biskupią zatwierdził Wincentego.
Ok. 1206 został biskupem Płocka.
Gedko występuje w dokumencie z 5 sierpnia 1222, w którym odstąpił biskupowi pruskiemu Chrystianowi jurysdykcję kościelną w Ziemi Chełmińskiej i Lubawskiej. Ponadto odstąpił również dziesięciny i majątki należące do biskupstwa płockiego na tym terenie. Nadanie to służyło jako udostępnienie terenu pod bazę dla akcji misyjnej w Prusach.
Darowiznę tę zatwierdził papież Honoriusz III w bulli Cum a nobis petitur w 1223.
| Poprzednik Wit z Chotela |
 |
Biskup płocki 1207-1223 |
|
Następca Jan I Gozdawita |
[edytuj] Źródło
Kumor B., Granice diecezji płockiej. Studia Płockie. T. 3: 1975, cz. 1.
