Dziecko

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Ten artykuł dotyczy młodego człowieka. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa.

Dziecko - w podstawowym znaczeniu - młody człowiek, który nie osiągnął jeszcze pełnej dojrzałości. W innym znaczeniu dziecko to także bezpośredni potomek niezależnie od jego aktualnego wieku i stopnia dojrzałości (np. w zdaniu Tomek to dziecko Andrzeja i Krystyny.).

[edytuj] Dziecko w świetle prawa

W świetle polskiego prawa, za dziecko uznaje się każdą osobę od momentu urodzenia, aż do osiągnięcia pełnoletności (tj. co do zasady 18 lat). Dziecko w polskim prawie nie posiada pełni praw obywatelskich i musi zawsze posiadać jakiegoś prawnego opiekuna, który z jednej strony odpowiada za niego prawnie, a z drugiej ma obowiązek zapewniać mu materialną i psychiczną opiekę.

Prawo (i obowiązek) do sprawowania tej opieki (zwanej prawami rodzicielskimi) przysługuje w pierwszej kolejności biologicznym rodzicom dziecka. Gdy z jakichś względów rodzice nie mogą lub nie chcą sprawować tej opieki, sąd cywilny ma prawo przydzielić ją komuś innemu co jest nazywane adopcją. Opiekunem prawnym dla dzieci, które nie mają rodziców lub ich rodzice zrzekli się swoich praw rodzicielskich i nie zostały adoptowane staje się państwo.

Prawo polskie w obszarze praw dziecka i prawa adopcyjnego jest w pełni zgodne z Kartą Praw Dziecka ONZ, którą Polska ratyfikowała i ma obowiązek przestrzegać.

[edytuj] Rozwój

Dziewczynki

Chłopcy

Prawidłowością rozwoju dziecka i fazami tego rozwoju zajmuje się Psychologia rozwojowa. Na ogół przyjmuje się istnienie następujących faz rozwoju człowieka:

Okres prenatalny (do porodu)
Okres wcześniaczy (w przypadku przedwczesnego porodu)
Niemowlęctwo (0-12 miesięcy)
Dzieciństwo (1-6 lat)
Okres szkolny (6-13 lat)
Młodzież nastoletnia (13-19 lat)
Młodzież dorosła (19-26 lat)
Dorosłość (26-60 lat)
Starzenie się (60 i więcej lat)

[edytuj] Płeć dziecka

Biologiczna płeć dziecka jest definiowana już w momencie poczęcia i wynika z obecności (lub nie) chromosomu Y w zygocie. Oprócz różnic w budowie genitaliów dzieci aż do okresu dojrzewania, we wczesnym dzieciństwie nie różnią się zbytnio od siebie pod względem budowy ciała, aczkolwiek między chłopcami i dziewczynkami istnieją różnice na przykład w tempie przyrostu masy ciała w tym okresie rozwoju. Istnieją liczne kontrowersje na temat tego, czy płeć dziecka we wczesnym dzieciństwie ma istotny wpływ na cechy jego psychiki, czy też na różnicowanie się tych cech wpływ mają różnice w metodach wychowywania chłopców i dziewczynek.

W wieku 10-14 lat zaczyna się intensywny proces dojrzewania płciowego, w trakcie którego pojawiają się już istotne różnice w budowie ciała kobiet i mężczyzn. Uwieńczeniem tego procesu jest osiągnięcie pełnej dojrzałości płciowej około 18-25 roku życia.

[edytuj] Dziecko w społeczeństwie i kulturze

Poszczególne społeczeństwa różnią się między sobą bardzo w wyznaczaniu granicy, do której istota ludzka uznawana jest za dziecko, jak również w stosunku, jaki mają do osoby dziecka.

W wielu społeczeństwach spotykano się i spotyka się nadal przypadki małżeństw zawieranych przez osoby nastoletnie (w średniowieczu dla dziewczynki dolna granica wieku wynosiła 12 lat, podobnie było u Żydów w starożytności), co bierze się stąd, że osiągnąwszy biologiczną zdolność rozrodczą, nie są one już w takich społeczeństwach uznawane za dzieci.

W niektórych społeczeństwach o dorosłości decyduje odpowiedzialność i dziecko, które podejmuje pracę, by pomóc rodzicom, nie jest już postrzegane jako dziecko. Tak jest np. w wielu kulturach azjatyckich.

W cywilizacji Zachodu podejście do dziecka zmieniało się bardzo w historii. Swego czasu historyk Philippe Ariès wystąpił z tezą (Historia dzieciństwa), że dzieje dzieciństwa na Zachodzie zaczynają się od zupełnej niewiedzy na temat specyfiki tego okresu w życiu a nawet stosowanej z rozmachem przemocy (w tym seksualnej) wobec dzieci, poprzez stopniowe odkrywanie szczególnego charakteru dziecka jako osoby, które ostatecznie dokonało się dopiero w ostatnich dwóch stuleciach. Radykalność tej tezy została potem podważona badaniami szczegółowymi, ponieważ jednak we wcześniejszych epokach również otaczano dzieci troską.

Istotnie, dziecko bywało różnie postrzegane, ale teza Arièsa była uproszczeniem. Starożytność miała np. rozbudowane poglądy pedagogiczne, zdawała więc sobie sprawę ze specyfiki dzieciństwa. W średniowieczu zasadniczo postrzegano dziecko jako dorosłego w pomniejszeniu, co widać na malowidłach z epoki i szczególnych proporcjach dzieci na nich przedstawionych. Uważano, że człowiek rodzi się zasadniczo "gotowy", tylko mniejszy. Co nie znaczy oczywiście, że się o nie nie troszczono. Myśl pedagogiczna zaczęła się ponownie rozwijać w renesansie (np. Filip Melanchton). Jednak szczególnie dużą uwagę dzieciństwu i dziecku zaczęto poświęcać dopiero w XIX wieku, starając się chronić je przed wrażeniami, które mogłyby zaszkodzić jego rozwojowi i otaczać dziecko bardzo regularną opieką i kontrolą, czego wcześnie nie nadużywano (w średniowieczu nie zabraniano dzieciom nawet oglądać egzekucji).

Romantyzm wniósł do kultury Zachodu nowe spojrzenie na dziecko: Jako nieskażone światem dorosłych i wolne od ograniczeń rozumu, dziecko miało być jakoby bliżej głębszej, metafizycznej prawdy, bliżej uczuć, odczuć, intuicji, spraw ducha. W XX wieku dziecko stało się szczególnym (nieporównywalnym z żadną inną epoką) przedmiotem zainteresowania psychoanalizy i psychologii.