Czerwona panika
Z Wikipedii
Więcej informacji co należy poprawić, być może znajdziesz na odpowiedniej stronie. W pracy nad artykułem należy korzystać z zaleceń edycyjnych. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.
Możesz także przejrzeć pełną listę stron wymagających dopracowania.
Termin Czerwona Panika (ang. Red Scare) stosuje się z historycznego punktu widzenia do dwóch okresów silnego antykomunizmu w historii Stanów Zjednoczonych Ameryki: pierwszy 1917 – 1920, drugi od późnych lat 40., aż do połowy lat 50., wyznaczając okres rozpoczęcia zimnej wojny.
Oba etapy czerwonej paniki charakteryzowały się nieustającą obawą o rosnące wpływy komunistów w społeczeństwie amerykańskim. Pierwsza czerwona panika związana była ze strachem przed rosnącym w siłę anarchizmem i agresywnymi związkami zawodowymi, druga, oskarżeniem o infiltrację amerykańskiego rządu.
Wszechobecny strach i podejrzliwość charakteryzujące badane zjawisko wywołały agresywne śledztwa i – szczególnie w pierwszym okresie – liczne aresztowania ludzi sympatyzujących z komunistami i propagujących ideologię czy polityczne ruchy socjalistyczne. Obecnie, powszechne prawo do zgromadzeń w Stanach Zjednoczonych [1] zabrania skazywania obywateli jedynie za przynależność do grup wywrotowych. Jednakże w opisywanym okresie, Ustawa o Szpiegostwie (ang. Espionage Act of 1917) została rozszerzona zapisami Ustawy o Działalności Wywrotowej (ang. Sedition Act of 1918). Prawo to ustanowiło nielegalnym wypowiadanie się przeciwko rządowi Stanów Zjednoczonych, jak również umocowało Ministra Łączności (ang. Postmaster General) do zatrzymywania korespondencji skierowanej do i od obywateli – odszczepieńców (np. cenzura komunistów, socjalistów, anty-amerykanistów i anarchistów). I choć w 1921 roku Kongres Stanów Zjednoczonych uchylił ustawę z 1918 roku, to główne zapisy Ustawy o Szpiegostwie nadal pozostają w mocy.
[edytuj] Przypisy
- ↑ por. Poprawka I do Konstytucji Stanów Zjednoczonych z 1791
