Bard I Łucznik
Z Wikipedii
Bard I Łucznik - fikcyjna postać ze stworzonej przez J. R. R. Tolkiena mitologii Śródziemia.
Pojawia się w powieści Hobbit. Pewne informacje na jego temat znajdują się w Dodatkach do trzeciego tomu Władcy pierścieni.
Nie należy mylić tej postaci z inną – Bardem II, późniejszym królem Dale.
- W angielskim oryginale – Bard
- Przekład Marii Skibniewskiej – Bard
- Przekład Jerzego Łozińskiego – Bard
- Przekład Marii i Cezarego Frąców – Bard
- Przekład Pauliny Braiter – Bard
Uwaga: W dalszej części artykułu znajdują się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.
Bard (ur.? rok Trzeciej Ery – zm. 2977 rok Trzeciej Ery) – Nort, pierwszy król odnowionego Dale. Był potomkiem Giriona. Urodził się i wychował w Esgaroth. Znano go jako człowieka ponurego, który wedle innych ciągle przepowiada wszelakie nieszczęścia. Wszyscy jednak mieszkańcy szanowali Barda za męstwo i uczciwość.
Podczas ataku smoka Smauga na miasto (1 listopada 2941 roku Trzeciej Ery)[1] wykazał się dużą odwagą i stanął na czele obrony Esgaroth. Gdy miasto płonęło, a ludzie uciekali w strachu, Bard pozostał, aby bronić się przed złowieszczym smokiem. Dzięki radzie starego drozda oddał celny strzał z łuku i trafił w słaby punkt smoka, gdzie nie był on pokryty twardymi łuskami. Bestia spadając zniszczyła miasto, lecz Bard ocalał: skoczył do wody i dopłynął do brzegu. Tam pośród uchodźców ze zniszczonego Esgaroth, ujawnił swoje królewskie pochodzenie. Następnie, nadal uważając się za poddanego rządcy miasta i działając w jego imieniu, usiłował z powodzeniem przygotować tymczasowe siedziby dla wszystkich, którzy przeżyli atak smoka. Później na czele oddziału wojowników z miasta, wraz z siłami elfów króla Thranduila z Mrocznej Puszczy, wyruszył do Ereboru. Spotkawszy się z Thorinem Dębową Tarczą, zaczął się od niego domagać udziału w smoczym skarbie, bowiem część bogactw Smaug zrabował w Dale, a i mieszkańcy Esgaroth chcieli odszkodowania za zniszczenie miasta (wcześniej pomogli krasnoludom i dlatego zaatakował ich smok). Jednak Thorin, ogarnięty żądzą złota, nie chciał negocjować, więc Bard i jego sojusznicy zaczęli blokować Samotną Górę. W końcu hobbit Bilbo Baggins (jeden z towarzyszy Thorina) potajemnie dał Bardowi drogocenny Arcyklejnot, na widok którego Thorin zgodził się spełnić wcześniejsze warunki. Do tego jednak nie doszło, bowiem nastąpił niespodziewany atak goblinów. Wraz z elfami i krasnoludami, Bard na czele ludzi z Esgaroth, stanął do walki z najeźdźcami w Bitwie Pięciu Armii.
Po zwycięstwie, Dáin Żelazna Stopa (następca Thorina) zgodnie z umową dał Bardowi czternastą część skarbu. Większość tego majątku przeznaczył on na odbudowę Dale, ale pewną cześć przekazał w podzięce za pomoc Thranduilowi oraz wsparł mieszkańców Esgaroth. Bard w 2944 roku ogłosił się królem. Panował do końca swego życia, przez 33 lata. Za jego rządów królestwo rozkwitało, a on sam zachowywał przyjaźń z krasnoludami z Ereboru. Następcą Barda był jego syn, Bain.
Zwano go Bardem Łucznikiem i Bardem Smokobójcą.
Imię Bard pochodzi z języka Nortów i znaczy w tej mowie Wojenny topór[2].
[edytuj] Przypisy
- ↑ Wedle kalendarza hobbitów z Shire'u był to dzień 1 miesiąca Blotmath roku 1341. Jedynie z grubsza odpowiada on naszemu listopadowi, bowiem hobbicki kalendarz nie jest tożsamy z naszym. Hobbici daty roczne liczyli od osiedlenia się w swoim kraju (rok 1601 Trzeciej Ery).
Z kolei według kalendarza stosowanego w innych częściach Śródziemia (tzw. Kalendarz Namiestników) miesiąc ten zwał się Hísimë.
Data roczna śmierci Smauga podana jest w Dodatku B (Kronika Lat) do Władcy pierścieni. Datę dzienną podaję za hipotetyczną chronologią akcji Hobbita autorstwa Karen Wynn Fonstad (Atlas Śródziemia). - ↑ W rzeczywistości to słowo z języka staronordyckiego (bard – wojenny topór).
