Barclay de Tolly
Z Wikipedii
Książę Michael Andreas Barclay de Tolly (ros. Михаи́л Богда́нович Баркла́й-де-То́лли Michaił Bogdanowicz Barklay de Tolly) (ur. 24 grudnia 1761 w Żejmach na Litwie zm. 26 maja 1818 niedaleko Insterburga, Prusy Wschodnie [obecnie Czerniakowsk, Rosja]) - rosyjski marszałek polny i minister wojny w czasie wyprawy Napoleona na Moskwę w 1812 r.
[edytuj] Początki kariery
Barclay de Tolly wychowywał się w Liwonii wówczas będącej częścią Cesarstwa Rosyjskiego a obecnie będącej częścią Estonii i Łotwy. Jego ojczystym językiem był niemiecki, natomiast on sam wywodził się z rodziny szkockich imigrantów, którzy przybyli do Liwonii w XVII wieku. Jego dziadek pełnił funkcję burmistrza Rygi, a ojciec otrzymał szlachectwo rosyjskie. Przyszły marszałek polny zaczął służbę wojskową bardzo wcześnie.
W latach 1788-1789 służył podczas wojny z Turcją, wyróżnił się m.in. zdobyciem Oczakowa i Akkermanu. W 1790 r. uczestniczył w walkach ze Szwedami a cztery lata później brał udział w tłumieniu powstania kościuszkowskiego w Polsce. W 1798 r. osiągnął stopień pułkownika a w 1799 r. generała-majora.
W grudniu 1806 r. Tolly walczył z wojskami Napoleona w bitwie pod Pułtuskiem. 7 lutego 1807 r. został ranny w bitwie pod Iławą, wtedy też otrzymał awans do stopnia generała porucznika.
Po odbyciu rekonwalescencji Tolly wrócił do wojska w 1808 r. i dowodził w walkach ze Szwedami w czasie tzw. wojny fińskiej W 1809 r. rozgłos w całej Europie przyniósł mu szybki śmiały marsz po zamarzniętej Zatoce Botnickiej. Dzięki temu wybiegowi udało się mu zaskoczyć armię nieprzyjaciela i zdobyć Umeę. Ten wyczyn został uwieczniony przez poetę Jewgienija Baratyńskiego a sam Tolly został mianowany generałem teraz już pełnej rangi. Później otrzymał stanowisko generała-gubernatora Finlandii. Rok później został ministrem wojny, na stanowisku tym pozostawał do 1813 r.
[edytuj] Wyprawa Napoleona
W czasie ataku Napoleona na Rosję w 1812 r. Tolly dowodził 1 Armią Zachodnią, największą formacją rosyjską, która stała naprzeciw czoła francuskiego pochodu. Tolly zaproponował wówczas prostą ale skuteczną taktykę "spalonej ziemi", zalecił także wciągnięcie nieprzyjaciela w głąb terytorium kraju. Wykonując te plany wycofał się do wioski Ciariowo-Zajmiszcze pomiędzy Moskwą a Smoleńskiem.
W tym czasie kandydaytura Tolly'ego na stanowisko głównodowodzącego napotykała na opór rodowitych Rosjan, którzy bali się powierzyć to stanowisko "cudzoziemcowi", konkurenci rozpowszechniali także plotki jakoby Tolly był agentem Napoleona. Car oraz podwładni Barclaya zmusili go do wydania bitwy wojskom francuskim. Bitwa pod Smoleńskiem trwała od 17 do 18 sierpnia 1812 r. i zakończyła się porażką Rosjan. Przeciwnicy Tolly'ego rozpętali wtedy wokół niego prawdziwą burzę i w końcu zmusili go do rezygnacji i do podporządkowania się nowemu głównodowodzącemu, którym został doświadczony weteran Michaił Kutuzow
Podczas bitwy pod Borodino 7 września 1812 r. Barclay dowodził prawym skrzydłem. Później poradził Kutuzowowi aby ten poddał nieufortyfikowaną Moskwę Napoleonowi bez walki. Wkrótce musiał się jednak odłączyć od armii ze względu na problemy ze zdrowiem.
Po porażce Napoleona Tolly zbierał wyrazy uznania za swoją strategię walki, mimo że początkowo nie był rozumiany i nie zdobył uznania dworu carskiego. Jednak po udowodnieniu swojej skuteczności stał się osoba popularną i zyskał poważanie u cara Aleksandra I.
[edytuj] Dalsza kariera wojskowa
Po śmierci Kutuzowa Barclay był głównodowodzącym armii carskiej w bitwach pod Budziszynem - 21 maja 1813 r., Dreznem - 26 i 27 sierpnia 1813 r., Kulm - 29 i 30 sierpnia, Lipskiem - 16 do 19 października 1813 r. W ostatniej z tych bitew dowodził tak skutecznie kierował posunięciami środkowej części wojsk sojuszniczych, że car nadał mu tytuł hrabiego.
W 1814 r. Tolly uczestniczył w ataku na Francję i przeprowadzał operację zajęcia Paryża. W nagrodę za to otrzymał buławę marszałka polnego. W 1815 r. znowu pełnił funkcję głównodowodzącego armii rosyjskiej, która wkroczyła do Francji. Przy końcu wojny otrzymał tytuł księcia.
Braclay de Tolly zmarł w Insterburgu w Prusach 26 maja 1818 r. w czasie drogi powrotnej do Rosji. Jego zwłoki zostały zabalsamowane i złożone do mauzoleum zaprojektowanego przez Apollona Szedrina i Wasilija Demuta-Malinowskiego w 1832 r. w Jõgeveste w obecnej Estonii.
Na rozkaz cara Aleksandra I wystawiono mu pomnik w Katedrze Kazańskiej w Sankt Petersburgu.
