Albert Lebrun

Pochodził z rolniczej rodziny. Ukończył politechnikę jako pierwszy w swoim roczniku i został inżynierem. Ale porzucił tę pracę, aby w wieku 29 lat zostać politykiem.

W skład Izby Deputowanych wybrano go w 1890 roku, z ramienia Lewicowej Partii Republikańskiej. Lebrun pełnił m.in. urzędu ministra kolonii (1911-1914) a potem ds. terenów wyzwolonych. Następnie przystąpił do Sojuszu Demokratycznego i z jego ramienia wybrano go do Senatu w 1920 roku (w latach 1931-1932 był jego przewodniczącym).

Lebrun został wybrany prezydentem po zabójstwie prezydenta Paula Doumera i pełnił ją aż do upadku Francji w wyniku inwazji hitlerowskiej. Wybrano go ponownie w roku 1939, był pierwszym prezydentem od czasów Julesa Grevy'ego, który został wybrany ponownie, ale i on nie pełnił swej drugiej kadencji do końca.

W czasie inwazji hitlerowskiej w 1940 roku opowiadał się za kontynuowaniem walki i nawet chciał, wraz z premierem Paulem Reynaud, przewodniczącym zgromadzenia narodowego Edouardem Herriotem i ówczesnym faktycznym szefem resortu obrony Charlesem de Gaulle'em do opuszczenia Francji i kontynuowania wojny z terenu Algierii i innych licznych francuskich posiadłości zamorskich. Zamiar ten był jak najbardziej wykonalny, albowiem Francja dysponowała prawie nienaruszoną flotą i mało zniszczonym lotnictwem, nie wspominając o żołnierzach, których można było ewakuować. Jednak projekt upadł w wyniku opozycji zwolenników zawieszenie broni, którzy, po dymisji Reynaud, zmusili prezydenta, aby powierzył jego urząd Petainowi.

Lebrun został pozbawiony funkcji głowy państwa na rzecz szefa rządu Vichy marszałka Philippe Henri Pétaina (choć sam nigdy oficjalnie nie złożył urzędu), a następnie aresztowany i internowany przez Niemców w zamku w Tyrolu i obozie w Rzeszy wraz z innymi "prominentnymi jeńcami" Hitlera. Zwolniony z powodów zdrowotnych w roku 1943 powrócił do kraju.

Po wyzwoleniu Francji uznał przywództwo gen. Charlesa de Gaulle'a. Zmarł w Paryżu.

W 1932 został odznaczony Orderem Orła Białego.

Poprzednik
Paul Doumer