Zintuig vleermuis
 Deze pagina is buiten gebruik genomen 
De volgende reden is hiervoor opgegeven: http://home.kpnplanet.nl/~c.bakker68@kpnplanet.nl/orientatie.html. Het is mogelijk dat de tekst met toestemming van de auteur of van een andere bron gekopieerd is, maar dat dit niet duidelijk gemaakt is bij het aanmaken van dit artikel. Indien dit het geval is, kaart dit dan a.u.b. aan op de overlegpagina van dit artikel en op de betreffende verwijderlijst. Als je een auteursrechtvrije invulling voor deze pagina weet, aarzel dan vooral niet en vervang deze tekst door jouw bijdrage. Vergeet deze pagina dan niet van de verwijderlijst te halen! Als het artikel dusdanig is verbeterd en aangepast dat het wel binnen Wikipedia past, kan dit sjabloon verwijderd worden. Geef dit aan op de lijst door het toevoegen van de reden. (↓) |
Zintuigen van de vleermuis
De vleermuis is de kampioen als het gaat om geluid horen.
Een Italiaanse wetenschapper, rond eind 1700, ontdekte hoe vleermuizen in het donker de weg weten te vinden. Hij liet een vleermuis en een uil in een half donkere ruimte vliegen en zag dat ze zich beiden goed konden orienteren. In een volledige donkere ruimte vloog de vleermuis probleemloos rond maar de uil botste tegen alles aan wat op zijn "pad" kwam. Toen hij een zak over het hoofd van de vleermuis deed ging ook de vleermuis overal tegen aan vliegen. De wetenschapper bedacht toent dat de vleermuis een "zesde zintuig" had.
Samen met collega's werden proeven gedaan. Een van die proeven was het bedekken van een oor en dat veroorzaakte te problemen voor de vleermuis. Pas 150 jaar later (1930) ging een andere wetenschapper verder en gebruikte speciale microfoons waarmee hij aantoonde dat vleermuizen geluiden gebruiken die boven de menselijke gehoorgrens liggen. Ook een hondenfluit kan een mens niet horen
Navigeren
Vleermuizen vinden de weg door een echo systeem. Ze zenden hoogfrequent signalen uit in de vorm van korte "pulstreinen". De signalen worden door hun neus en/of bek uitgezonden met geluidssterktes tot 120dB! Deze signalen zijn (gelukkig) te hoogfrequent om door het menselijk oor te kunnen worden gehoord.
Waarschijnlijk horen ze het zelf ook niet omdat een bepaalde spier de gehooringang afsluit tijdens het roepen, daarna ontspant deze zich weer zodat alleen de echo wordt gehoord. Het frequentie gebied ligt ongeveer tussen de 25.000 en 120.000 Hertz. Omdat deze hoge frequenties een korte golflengte hebben kunnen heel goed kleine dingen worden waargenomen, bij lage frequenties lukt dat veel minder goed. De geluiden botsen tegen objecten aan en keren als echo's terug die de vleermuis in staat stelt om de richting en afstand van wat voor voorwerp te herkennen. Wanneer de mot bij de vleermuis weg vliegt zal het echogeluid laagfrequenter zijn dan indien de mot zich naar de vleermuis toe beweegt. Dit noemen we het Doppler effect. Het verschil in frequentie tussen uitgezonden en ontvangen echo geeft de snelheid aan waarmee de mot zich t.o.v de vleermuis beweegt. Gelukkig hebben sommige soorten motten gehoororganen waarmee ze vleermuisgeluiden kunnen oppikken. Dat geeft ze de kans te overleven. Andere soorten motten kunnen zelf hoogfrequent geluiden uitzenden waardoor de vleermuis denkt dat het een soortgenoot is en op zoek gaat naar een andere prooi.
De vleermuis kan dus ultrasone frequenties (zeer hoge geluiden) horen. De mens kan maar tot 20,000 Hz horen.
