Yagi-antenne
 Op Harkantenne staat tekst die in dit artikel ingevoegd zou moeten worden. Daarna kan dat artikel een redirect worden (Overleg). |
Een Yagi-antenne is een antenne die bestaat uit een dipool, een reflector, en één of meer directors. Naar zijn uiterlijk heet de antenne in de volksmond harkantenne.
Inhoud |
[bewerk] Uitvinder
De Yagi-antenne werd in 1926 uitgevonden door Shintaro Uda, in samenwerking met Hidetsugu Yagi, beiden professor aan de Tohoku University te Sendai, Japan. Doordat Yagi (in 1928) het eerste Engelstalige artikel over de nieuwe antenne publiceerde, werd juist zijn naam aan de nieuwe uitvinding verbonden. Yagi heeft wel altijd erkend dat Uda de belangrijkste bijdrage aan het ontwerp heeft geleverd. De juiste benaming is dan ook Yagi-Uda antenne.
[bewerk] Constructie
De reflector is een achter de dipool (en evenwijdig daaraan) bevestigde staaf, iets langer dan de dipool zelf. Soms zijn er twee of drie reflectoren, boven elkaar. Vóór de dipool zijn een of meer directors gemonteerd. De eerste is iets korter dan de dipool, elke volgende is weer iets korter. Deze elementen zijn op onderlinge afstanden van een kwart golflengte bevestigd, geïsoleerd ten opzichte van de drager.
De Yagi wordt afhankelijk van de polarisatierichting van de uitzendantenne geplaatst. In o.a. Nederland werd met horizontale polarisatie (d.w.z. de elementen van de antenne staan in het horizontale vlak) uitgezonden, waarbij de elementen van de ontvangstantenne ook in het horizontale vlak moest staan. In andere landen (o.a. Verenigd Koninkrijk) waren de uitzendingen verticaal gepolariseerd en moesten de antennes dus verticaal staan.
[bewerk] Werking
Het effect van deze constructie is dat de passieve versterking van het te ontvangen signaal, vanuit de gewenste richting, toeneemt. De gevoeligheid voor signalen vanuit andere richtingen neemt juist af. De mate van versterking en het richteffect zijn afhankelijk van het aantal toegevoegde passieve elementen.
[bewerk] Gebruik
Yagi-antennes werden vanouds veel gebruikt voor televisie-ontvangst. Aangezien de antenne richtingsgevoelig is en geschikt voor een beperkte bandbreedte (een of slecht enkele kanalen), zijn er aparte antennes nodig om verscheidene stations te kunnen ontvangen. Voor radio wordt meestal volstaan met alleen een dipool, die geschikt is voor het hele spectrum van FM-zenders. Met de komst van een dicht netwerk van digitale televisie in plaats van de traditionele analoge televisie, is het niet meer noodzakelijk om een grote richtantenne te gebruiken. Overigens zijn de meeste antennes, die voor analoge televisie werden gebruikt, niet helemaal volgens het Yagi-Uda principe gebouwd. Om meerdere kanalen met dezelfde antenne te kunnen ontvangen, zijn er diverse modificaties op het ontwerp gedaan.
