Wounded Knee
Wounded Knee is een dorp in het zuidwesten van South Dakota (Verenigde Staten), in het Pine Ridge Indianenreservaat. Letterlijk vertaald betekent het Verwonde knie.
Op deze plaats vond op 29 december 1890 een slachting plaats onder Indianen van de Lakota. Meer dan 150 kwamen om. Wounded Knee werd onder de Noord-Amerikaanse Indianen een symbool voor de eerloosheid van de blanken.
De plaats werd bij een veel groter publiek bekend door de titel van het boek dat Dee Brown schreef over de strijd van de Indianen tegen de blanken: Bury My Heart At Wounded Knee (1970). In 1973 werd Wounded Knee bezet door leden van de American Indian Movement (AIM). Zij riepen er een vrijstaat uit. Na 71 dagen werd de bezetting door de autoriteiten gebroken. Vijftien Indianen werden veroordeeld.
[bewerk] Het bloedbad van Wounded Knee
In 1890 hadden de Noord-Amerikaanse Indianen feitelijk al het onderspit gedolven tegen de blanken. Een deel van hen leefde onder erbarmelijke omstandigheden in het Pine Ridge reservaat. Ze raakten in de ban van twee mystici. In Nevada voorspelde de pacifistische Paiute indiaan Wovoka de Indianen een herboren en paradijselijke Aarde zonder blanken, en met terugkeer van alle overledenen, als de Indianen voortaan oprecht zouden leven, geen alcohol meer zouden drinken en zichzelf ritueel zouden reinigen. Schoppende Beer, een Sioux-indiaan van de Miniconjou Lakota, die in het Pine Ridge reservaat leefde, reisde naar Wovoka om kennis te nemen van diens religie, gaf er zijn eigen draai aan, en voorspelde de uitroeiing van de blanken. Speciale hemden - heilig geworden door een rituele geestesdans - zouden bescherming bieden tegen de kogels van de blanken.
De autoriteiten in het Pine Ridge reservaat raakten bevreesd voor een opstand. Ze verboden de geestesdans en schakelden het leger in.
De Miniconjou Lakota haalden Sitting Bull over om zich bij hen te voegen, maar voor het zover was, werd hij door de Indiaanse politie gearresteerd. Er ontstond een schermutseling. Sitting Bull, zeven van zijn krijgers, en zes leden van de Indiaanse politie kwamen hierbij om.
De zevende cavalerie ging onder bevel van majoor Samuel Whitside op zoek naar de Miniconjou die het reservaat waren ontvlucht. Op 28 december 1890 werd de groep gevonden, dertig mijl ten oosten van Pine Ridge. De uitgeputte en slecht tegen de winterkou geklede Indianen boden geen verzet. Ze kregen de opdracht een kamp op te slaan bij de Wounded Knee beek, vijf mijl westelijker.
De volgende ochtend wilde het leger de Indianen ontwapenen. Hun medicijnman Gele Vogel riep de Indianen echter op tot verzet en voorspelde dat de geestesdanshemden hen zouden beschermen tegen de kogels van de militairen. Intussen probeerden enkele soldaten een van de Indianen zijn geweer te ontnemen. Zij wisten niet dat hij doof was en zagen zijn onbegrip aan voor verzet. Er ontstond een worsteling waarbij het geweer per ongeluk afging. Dit was het begin van een hevige schietpartij. Toen een grote groep Indianen wegrende om dekking te zoeken, openden op een heuvel opgestelde legerkanonnen het vuur. De geestesdanshemden hielpen niet. Tientallen Indianen, onder wie veel vrouwen en kinderen, werden neergemaaid.
In totaal kwamen meer dan 150 Indianen om en raakten 50 gewond. Er sneuvelden 25 militairen, en 39 raakten gewond.
Het bloedbad was de laatste oorlogshandeling in een serie van gewapende conflicten tussen het Amerikaanse leger en Indianen. De militairen werd na afloop een medaille toegekend.
[bewerk] De bezetting van Wounded Knee
Op 27 februari 1973 werd het dorp Wounded Knee bezet door honderden jonge leden van de American Indian Movement (AIM), die er een Oglala Sioux vrijstaat uitriepen. Ze werden gesteund door traditionele Sioux-leden die wilden dat de overeenkomst van 1868 werd nagekomen. Volgens deze overeenkomst hadden de Sioux recht op de Black Hills, die voor hen heilige grond waren. De Amerikaanse overheid was echter juist bezig het land, dat rijk was aan delfstoffen, verder te onteigenen. Op de achtergrond van het conflict speelden meer actuele kwesties. De leiding in het reservaat was corrupt, en door dagmijnbouw met behulp van chemicaliën raakten de bodem en het water van het reservaat vervuild, waardoor misvormde kinderen werden geboren.
De Amerikaanse autoriteiten stuurden gewapende eenheden naar Wounded Knee en sneden de elektriciteitsvoorziening af. Af en toe werden er schoten gewisseld. Tot grootschalig geweld kwam het echter niet; waarschijnlijk waren de autoriteiten bang voor negatieve publiciteit. Na 73 dagen werd de bezetting gebroken. Er werden 1200 arrestaties verricht.
Tijdens de bezetting zou al een groep van zestien personen onder mysterieuze omstandigheden zijn verdwenen. Zij zijn waarschijnlijk het slachtoffer geworden van een knokploeg die het corrupte regime van het reservaat steunde. Na het einde van de bezetting werden nog 64 Indianen onder onopgehelderde omstandigheden vermoord, en er werden nog enige honderden arrestaties verricht. AIM-activist Leonard Peltier kwam naar Wounded Knee om de bezetters bij te staan. Uiteindelijk werden slechts vijftien Indianen daadwerkelijk veroordeeld voor hun aandeel in de bezetting.
[bewerk] Redbone
De popgroep Redbone schreef in 1973 een nummer over Wounded Knee onder de titel We Were All Wounded At Wounded Knee ("We raakten allemaal gewond bij Wounded Knee"). Het nummer eindigt met de subtiel veranderde zin "We were all wounded by Wounded Knee" ("We raakten allemaal gewond door Wounded Knee").
