Willem Sassen
 Deze pagina is buiten gebruik genomen 
Hier is mogelijk ook een meer gedetailleerde reden voor verwijderingsnominatie te vinden. Het is mogelijk dat de tekst met toestemming van de auteur of van een andere bron gekopieerd is, maar dat dit niet duidelijk gemaakt is bij het aanmaken van dit artikel. Indien dit het geval is, kaart dit dan a.u.b. aan op de overlegpagina van dit artikel en op de betreffende verwijderlijst. Als je een auteursrechtvrije invulling voor deze pagina weet, aarzel dan vooral niet en vervang deze tekst door jouw bijdrage. Vergeet deze pagina dan niet van de verwijderlijst te halen! Als het artikel dusdanig is verbeterd en aangepast dat het wel binnen Wikipedia past, kan dit sjabloon verwijderd worden. Geef dit aan op de lijst door het toevoegen van de reden. (↓) |
De Nederlands - Vlaamse SS-er Willem Antonius Maria Sassen, (deknamen: W. S. Sluysse, Andre Desmedt) was tijdens de oorlog "de stem van de SS voor Nederland en Vlaanderen" op de radio. Hij was al vóór de oorlog één van de belangrijkste informanten, samen met zijn broer en zijn vader, van de toen in Nederland, onder leiding van Kapitän zur See Andreas Richard Traugott Protze, werkende spionage.
De Sassens kwamen oorspronkelijk uit Geertruidenberg, maar vanwege de extreemrechtse uitlatingen van vader en moeder Sassen moesten ze uitwijken naar Breda in juni 1941. Willem werd in juni 1941 als eerste lid van de SS en zijn broer Alphonse Cornelis Eduard Maria in 1943. Willem werd geboren op 16 april 1918 in Geertruidenberg, en was 23 jaar, toen hij zijn studies in de rechten en politieke wetenschappen aan de universiteit van Leuven onderbrak om toe te kunnen treden tot de Waffen-SS. Willem werd naar het Oostfront gestuurd als officier van het Totenkopf-divisie en raakte daar zwaar gewond bij de slag om Charkow. Na zijn revalidatie werkte hij enige tijd in Duitsland als nazipropagandist en verslaggever van uitzendingen als De Stem van het Rijk roept’ en De Stem van de SS. Willem Sassen stond bekend als een Lebemann: een groot vrouwenversierder, dronk als een ketter, hield van rollenspelen (Cyrano de Bergerac was zijn lievelingsrol), droeg een Clark Gable-snorretje en sprak zijn talen.
Aan Sassens loopbaan als oorlogsverslaggever bij de Waffen-SS, afdeling Schorpioen aan de Witte Singel in Utrecht, werd in 1945 een einde gemaakt vanwege de naderende geallieerde troepen. Na de oorlog werd Willem Sassen gearresteerd door de Binnenlandse Strijdkrachten en werd uitvoerig ondervraagd door de Canadese Field Security bij Fort Blauwkapel in Utrecht. Daar wist hij, tijdens een toneeluitvoering op de kerstavond van 1945, te ontsnappen.
Hij ging op bezoek bij zijn vrouw, Miepje van der Voort uit Maastricht, die toen in Brussel zat. Opnieuw werd hij in de kraag gevat, maar de mannen van de Belgische Staatsveiligheidsdienst geloofden de valse identiteit die hij opgaf en zetten hem vanwege zijn Nederlandse nationaliteit over de grens. Tijdens zijn transport naar Nederland wist hij opnieuw te ontsnappen. Na verblijf op een aantal onderduikadressen vluchtte Sassen per vliegtuig naar Dublin. Vervolgens verliet hij in 1948 Ierland om met het schip de Adelaar naar Argentinië te varen. Onderweg hoorde Willem Sassen dat hij in Nederland veroordeeld was tot 20 jaar dwangarbeid en in België tot de doodstraf.
Bij aankomst in Argentinië zocht hij contact met de ex-secretaris van Goebbels, Wilfried von Oven, uitgever van het blad Die Freie Presse en La Plata Ruf. Bij het blad Die Freie Presse ging hij als journalist aan de slag en hij hield zich bezig met vertalingen in het Spaans van Shakespeare, Goethe en Schiller. Opererend onder verschillende pseudoniemen publiceerde hij bij dezelfde uitgever ook het boek Die Jünger und die Dirnen. Sassen herschreef als ghostwriter drie werken van Hans-Ulrich Rudel:Trotzdem, Mein Dank an Argentinien en Es geht um das Reich. Die boeken werden door Dürer-Verlag uitgegeven. Daarnaast was hij ook werkzaam als literair agent voor de Amerikaanse bladen Time - Life en was tot 1965 speciale correspondent voor De Telegraaf in Argentinië.
Onder het regime van Perón werkte hij als pr-functionaris van Eva Perón en als militair adviseur van Perón. Tijdens een officieel bezoek van Prins Bernhard in 1951 werkte hij als tolk en begeleider. De prins was daar met statiebezoek en probeerde opdrachten te werven voor onder andere Werkspoor.
In de jaren zestig was Sassen inmiddels gescheiden van Miep en trouwde hij met Elsje Delbaere, met wie hij twee kinderen kreeg. Na de val van Perón werkte hij bij een waterwinningsfirma, Industria Integral de Agua.
In de hoofdstad ontmoette hij in de Duitse Club de grote nazi-figuren uit zijn tijd, die eveneens hun toevlucht hadden gezocht in Argentinië. Een zekere Ricardo Klement benaderde Willem Sassen, die na het lezen van enkele door Sassen uitgebrachte werken contact met hem wilde zoeken. Deze man bleek Adolf Eichmann te zijn die graag zijn ervaringen op papier wilde zetten om zo aan de wereld zijn onschuld te tonen. De interviews die volgden, werden op banden vastgelegd en zouden na de ontvoering van Eichmann in mei 1960 voor veel geld aan verschillende media-instanties worden verkocht. Toen men binnen de nazi-kringen aannam dat Willem Sassen mogelijk betrokken was bij de ontvoering van Eichamann vluchtte Willem Sassen voor twee jaar naar Rome, om aan eventuele wrekers te ontkomen.
Na twee jaar keerde Willem Sassen terug en ging wapens importeren voor een Oostenrijks concern. Willem Sassen bezat nu een Duits paspoort, waarmee hij af en toe voor transacties en familiebezoek naar Duitsland en Nederland afreisde. Willem Antonius Maria Sassens straf wass rond 1976 verjaard en hij kwam dus niet meer in aanmerking voor strafvervolging! In België heeft hij echter bij verstek de doodstraf gekregen, in Nederland slechts 20 jaar ontzegging uit de journalistiek.
