Victory (schip)

Victory vrachtschepen opgelijnd op een werf aan de westkust van de VS

Het Victory schip was een vrachtschip dat in grote aantallen werd gebouwd door Amerikaanse scheepswerven tijdens de Tweede Wereldoorlog ter vervanging van de verliezen die werden geleden door de Duitse U-boten. Samen met een eerder ontwerp - het Liberty schip - werden er zo'n 2400 gebouwd in de Verenigde Staten en meer dan 300 Canada.

[bewerk] Ontwerp

Eén van de eerste daden van de War Shipping Administration na de vorming in februari 1942 was de opdracht tot het ontwerp van de klasse. In eerste instantie werd deze EC2-S-AP1 genoemd, waarbij EC2 stond voor Emergency Cargo, type 2, S voor stoomvoortstuwing met één schroef (EC2-S-C1 was de aanduiding van het Liberty ontwerp). Dit werd veranderd naar VC2-S-AP1 en de naam Victory Ship werd officieel aangenomen op 28 april 1944.

Ze waren een grote verbetering ten opzichte van het voorgaande Liberty ontwerp dat in veel grotere aantallen werd gebouwd. Ze hadden een hogere snelheid, zo'n 15 tot 17 knopen tegen 11 knopen voor de Liberty, en een groter bereik. De hogere snelheid was vooral belangrijk, omdat dit ze minder kwetsbaar maakte voor de U-boten. Onder water konden de U-boten hen zeker niet volgen en boven water waren de Duitse onderzeeërs te kwetsbaar, tegen bommenwerpers en torpedobootjagers, zeker in die periode. Dit werd bereikt door gebruik te maken van betere motoren. In plaats van de drievoudige expansie stoomzuigermotor werd gebruikgemaakt van de Lenz zuigermotor, stoomturbines of dieselmotoren met een vermogen tussen de 6000 en 8500 pk (4,5 tot 6 MW). Ze hadden ook geen stoomaangedreven maar elektrisch aangedreven hulpwerktuigen. In tegenstelling tot hun voorgangers waren ze oliegestookt, hoewel een aantal Canadese schepen ook uitgerust waren om op kolen te varen.

De romp was ook sterker, aangezien een aantal Liberty schepen waren gebroken. Om de schepen minder stijf - en daarmee de langsscheepse spanning te verminderen - werden de spanten 36 inch (914 mm) uit elkaar geplaatst, in plaats van 30 inch (762 mm). Victory schepen waren iets groter dan Liberty schepen, 139 meter lang en 19 meter breed met een diepgang van 7,6 meter. Met een ranke boeg en een cruiser achtersteven - wat bijdroeg aan een hogere snelheid - hadden ze een duidelijk ander voorkomen dan de Liberty schepen.

Ze waren uitgerust met een 5 inch (127 mm) kanon op de achtersteven tegen duikboten, een 3 inch (76 mm) luchtafweerkanon op de boeg en acht 20 mm kannonen, ook als luchtafweer. Deze wapens werden bemand door de United States Naval Armed Guard, die deel uitmaakten van de Amerikaanse marine.

[bewerk] Oplevering

Het eerste schip was de SS United Victory, dat van stapel liep bij de Oregon Shipbuilding Corporation op 12 januari 1944 en voltooid werd op 28 februari 1944. Een maand later vond de proefvaart plaats. Amerikaanse schepen hadden vaak een naam waarin Victory voorkwam. De Britten en Canadezen gebruikten respectievelijk Fort en Park. Na de United Victory werden de volgende 34 schepen naar geallieerde landen genoemd, de 218 daarna naar Amerikaanse steden, de volgende 150 naar onderwijs instellingen en de rest kreeg willekeurige namen.

Hoewel de opleveringen aanvankelijk langzaam verliepen - slechts 15 schepen waren opgeleverd tot mei 1944 - waren er aan het einde van de oorlog 531 opgeleverd. De commissie schrapte de order voor nog 132 schepen, hoewel er nog 3 werden afgeleverd in 1946 voor de Alcoa Steamship Company. Hiermee kwam het totaal aantal schepen dat in de Verenigde Staten werd gebouwd op 534, bestaand uit 272 VC2-S-AP2, 6000 pk (4,5 MW) vrachtschepen, 141 VC2-S-AP3, 8500 pk (6,3 MW) schepen en één VC2-M-AP4 Diesel.

[bewerk] In dienst

Omdat de onderzeebootoorlog al gewonnen was tegen de tijd dat de eerste schepen in de vaart kwamen, zijn er slecht twee tot zinken gebracht door U-boten. Dit waren de Fort Bellingham en de Fort St. Nicholas. Nog drie werden tot zinken gebracht door Japanse Kamikaze aanvallen in april 1945, de Logan Victory, de Hobbs Victory en de Canada Victory.

Veel schepen werden omgebouwd na de oorlog voor diverse doeleinden. Vanaf 1959 werden schepen uit de United States Navy reserve vloten gehaald voor gebruik door de National Aeronautics and Space Administration. Eén van die schepen was de SS Kingsport Victory die hernoemd werd tot USNS Kingsport. Deze werd omgebouwd tot het eerste satelliet communicatieschip. Een andere was de voormalige Haiti Victory, die de neuskegel van de Discoverer 13 oppikte op 11 augustus 1960.

Een aantal is nu museumschip en een aantal is opgelegd voor de United States Navy reserve vloot.