Vanderwaalskracht
| Chemische binding |
|---|
| intramoleculaire krachten
intermoleculaire krachten
theorieën eigenschappen |
Vanderwaalskrachten, vernoemd naar Johannes Diderik van der Waals, zijn de aantrekkingskrachten tussen moleculen met een gesloten elektronenschil. Vaak worden alle intermoleculaire krachten hiermee aangeduid, maar sommigen gebruiken de term alleen om de Londonkrachten mee aan te duiden. Londonkrachten zijn in eerste benadering geïnduceerde dipool - interacties, in tegenstelling tot de elektrostatische interacties tussen ionen en tussen permanente dipolen. In de theoretisch-chemische vakliteratuur wordt tegenwoordig de som van elektrostatische-, inductie-, exchange-, en Londonkrachten aangeduid met vanderwaalskrachten.
[bewerk] Eigenschappen
Deze kracht is relatief klein, de grootte ervan hangt sterk af van het gemak waarmee de elektronenwolk vervormd kan worden (=polariseerbaarheid), om zo de tijdelijke dipolen te vormen. Grote atomen of moleculen zijn eenvoudig polariseerbaar: ze bezitten veel elektronen, waarvan een gedeelte zich ver van de atoomkern bevindt, en dus zijn de Vanderwaalskrachten groter. Fluor (F2, weinig elektronen) ondervindt een kleine kracht en is daarom gasvormig; Jodium (I2, veel elektronen) daarentegen ondervindt een veel grotere kracht en is een vaste stof.
Ook de vorm van het molecule is van belang, indien er een goed (=dicht) contact tussen de verschillende moleculen mogelijk is. Als het molecule erg regelmatig van vorm is en geen uitstulpingen bevat, is de Vanderwaalskracht groter.
