Shoegaze

Shoegaze is een, vooral Brits, subgenre van indie, genoemd naar de typische houding van de muzikanten op het podium: onbeweeglijk met hun hoofd naar hun schoenen gericht. Het genre wordt gekenmerkt door de immense "gitaar-wall of sound" waaronder dromerige melodieën schuilgaan. De stemmen zijn amper te onderscheiden van de instrumenten omdat deze luider dan de vocalen gemixt zijn en de instrumenten zelf zijn nauwelijks te herkennen, ze vormen één muur van geluid. Teksten, als ze al verstaanbaar zijn, beschrijven zoete, kleurrijke dromen over liefde, dood en drugs.

Shoegazer kent zijn oorsprong in het midden van de jaren '80, toen The Jesus And Mary Chain op zijn debuut Psychocandy uitpakte met ongeziene hoeveelheden feedback, distortion en enorm luide dreunende riffs. Ook bands als Spacemen 3 en Loop overgoten hun muziek met bakken gitaarlawaai. Deze groepen zetten onder andere My Bloody Valentine ertoe aan om met dat soort noise te gaan experimenteren. In 1988 brachten ze op Isn't Anything een soort hybride van noise en dromerige zang en melodieën à la Cocteau Twins. Shoegaze was geboren.

Al snel traden vele gelijkaardige bands in de voetsporen van My Bloody Valentine, zoals Ride, Slowdive en Galaxie 500. Het schoegazing-genre had eind jaren '80 en begin jaren '90 veel invloed op andere, verwante genres, denk maar aan de psychedelische pop en rock van The Stone Roses en Spiritualized of aan Radiohead's Creep .

In 1991 bracht My Bloody Valentine het bekende Loveless, volgens sommigen het beste shoegaze-album. Het wordt wel omschreven als soundtrack van zeemzoete dromen die verdrinken in een donker moeras van gitaar-noise. Andere hoogtepunten zijn Nowhere van Ride en Souvlaki van Slowdive uit 1993 dat zich met de hulp van Brian Eno meer richtte op het dromerige aspect van shoegazing.

In het begin van de jaren '90 stierf het genre een stille dood. Geen enkele band slaagde erin om echt commercieel succes te boeken, mede doordat in de pers alle aandacht naar britpop en grunge ging. Sommigen stopten er mee, anderen sloegen een meer poppier weg in, doch enkel The Verve lukte het om daarin een succesvolle carrière uit te bouwen.

In Amerika was nog een late reactie op shoegazing binnen de CGM stroming Morella`s Forest boekte een succes met het album "Super deluxe" en EP in 1995. Op dit album is goed de mengeling van enorme gitaarmuren met dromerige meisjeszang te horen, maar ook deze band is overgestapt naar een meer pop-rock sound. Andere grote band Starflyer 59 bracht in 1994/1995 twee shoegazing albums uit ("Silver" en "Gold" en enkele ep`s "She is the queen"", "Le vainquer" en "Goodbye`s are sad"), knarsende gitaren, dromerige zang, trage drumbeats, ook deze band is later ook op een meer rock en roll sound overgegaan.

Maar de erfenis van shoegazer is niet te onderschatten, zo zijn noise-pop en dream-pop in de jaren '90 uitgegroeid tot de meest populaire indie-sub genres, denk maar aan Mercury Rev, The Flaming Lips, American Analog Set of Yo La Tengo. Anno 2004 zijn er nog steeds bands die de shoegaze traditie in ere houden, vooral elektronische bands zoals het Franse duo M83 of de Belg Styrofoam. Ook Kevin Shields, de frontman van My Bloody Valentine, zit niet stil en heeft in 2003 op de soundtrack van Lost In Translation al een voorsmaakje gegeven van wat ooit de opvolger van Loveless moet worden.