Robert Surcouf
Robert Surcouf (St.Malo, 12 december 1773 — aldaar, 8 juli 1827) was een kaperkapitein, die vooral streed tegen de Britten op zee.
[bewerk] Jeugd
Van kinds af was Surcouf bezeten van de zee. Tijdens een storm ging hij, nog een jongen, met een sloep de zee op. Een reddingteam moest hem op verzoek van zijn boze vader halen. Vanwege deze roekeloze daad werd hij naar het internaat gestuurd in Dinard, bij de geestelijken. Daar liep hij ook weg, omdat van leren en studeren, niet veel terechtkwam. Het was midden in de winter en zijn vlucht uit het internaat van Dinard betekende dat hij de hele weg moest lopen naar St.Malo. Met uitputtingsverschijnselen en bijna dood van de kou, bracht men hem naar zijn ouders. Zijn ouders gaven toe, ook door toedoen van zijn grootmoeder die haar zoon ompraatte, om Robert naar zee te sturen.
[bewerk] Zijn carrière
Uiteindelijk mocht hij van zijn vader naar zee als kadet. Op de zeilschepen leerde hij veel, alles over het gebruik van het kompas, koersberekening en het sextant. Intussen brak de Franse Revolutie uit (1789) en zat hij als zestienjarige op een Frans slavenschip. Tijdens een zware storm sloeg zijn schip op de klippen, maar voordat hij van boord sprong, trachtte hij de negers in het ruim nog te redden door het ruimluik kapot te slaan. Helaas hielp het niet veel. Hij werd door een grote golf overboord weggeslagen. De meeste bemanningsleden konden zich op het strand redden, maar voor de arme negerslaven was het te laat.
[bewerk] Als kaper
In 1794 kreeg hij voor de eerste maal het bevel op een kleinere tweemaster, een brik, de "St.Antoine", als twintigjarige kapitein. Hij ontzette Réunion, van een Engelse blokkade en praaide en enterde met veel moed de drie Britse schepen. Na de verovering van de Britse schepen werden ze opgebracht voor de Franse Republiek, waar Surcouf niet akkoord mee was. Later kreeg hij wel zijn vergoeding. Surcouf begon voor de Franse Republiek de Britse schepen te kapen. Aan aanmonstering van bemanningen had hij geen gebrek. Franse zeelui wilden maar al te graag met Surcouf mee, omdat hij goed betaalde voor hun diensten en in de winst mocht meedelen. Kapen was zeker niet hetzelfde als piraterij. Piraterij of zeeroverij, was voor eigen belang, maar kapen was voor een land, doch niet verbonden met de oorlogsmarine. Nadien rond 1799 kreeg hij het bevel op de bark, de "Clarisse", een grotere driemaster met meer scheepsbewapening. Een riskante aanval op de veel grotere Britse linieschip, de "Triton", en met meer scheepsgeschut, op weg naar Orissa, liep hem bijna fataal af. De Britten waren met meer bemanning en hadden soldaten aan boord. Doch de Britse kapitein gaf zich na de entering van Surcouf en zijn mannen, over. Hij had passagiers aan boord en wou die sparen, wat Surcouf ook ridderlijk deed. In 1802 kreeg hij het bevel op de zwaardere fregat en met nog méér scheepsgeschut, de "La Confiance". Daar boekte hij veel successen mee, met het kapen van schepen, die in oorlog waren met Frankrijk. Het gevecht met de "Kent", liep niet zo succesvol. Het Britse oorlogsschip was bijna van hetzelde kaliber zoals de "Victory", het vlaggeschip van lord admiraal Horatio Nelson. Robert Surcouf moest het gevecht, met aan beide zijden veel schade, beëindigen. Niettemin werd Robert Surcouf gezocht door de Britse Marine, en dat betekende voor hem, de strop.
Robert Surcouf is nooit opgepakt en zijn prijzenschepen brachten hem veel geld op. Hij werd de rijkste burger van St.Malo en omstreken. Heden ten dage vertellen de inwoners van St.Malo nog dat Surcouf, met zijn geldvermogen, de straatstenen kon bedekken.
Surcouf kwam nog in dienst bij het leger van Napoleon als officier. Dat was op persoonlijk verzoek van de keizer, want Surcouf werd nooit verslagen. Dat was van korte duur, want Napoleon werd definitief verslagen in Waterloo in 1815.
Robert Surcouf was getrouwd met Manon. Hij kon nu rustig rentenieren in zijn St.Malo. Maar in 1827 tijdens een avondwandeling met een vriend, kreeg hij een fatale beroerte. De onbevreesde kaper van Frankrijk, stierf in zijn bed. Als laatste eerbetoon aan hun overleden kaperkapitein, en Eerste Ereburger van de stad, voerde een stoet van sloepen, met zijn stoffelijk overschot aan boord, langs de muren en de eilandjes van St.Malo.
