Plakkaat
Een plakkaat was in de Nederlanden van de 16e tot de 18e eeuw een ordonnantie waardoor regeringsvoorschriften ter kennis van het volk werden gebracht.
Men onderscheidde:
- stukken met opgedrukt zegel;
- stukken met afhangend lakzegel.
Het opgedrukte lakzegel heette plakkaat en de ordonnantie - van zo'n zegel voorzien - een Plakkaatbrief (of verkort: 'Plakkaat').
De stukken met afhangend lakzegel heetten charter (van het Latijnse 'charta', een blad perkament) of oorkonde.
Verzamelingen van plakkaten heten plakkaatboeken. Zij bevatten de wetten, verordeningen en staatsstukken, die in een bepaald gebied van kracht waren. Dergelijke plakaatboeken zijn nog steeds van belang voor onderzoek naar de rechtsgeschiedenis voor een bepaalde regio, speciaal voor de kennis van het toenmalige staatsrecht en de handhaving van de openbare orde.
Bekend zijn de plakkaten van keizer Karel V en koning Filips II betreffende de bestrijding van de Hervorming (16de eeuw).
Ook posters en aankondigingen noemde men nog lang plakkaten, vanwege het zegelrecht dat erop berustte. De opheffing van dit zegelrecht was een stap naar grotere vrijheid van meningsuiting.
