Marcus Junius Brutus

Marcus Junius Brutus

Marcus Junius Brutus (85 - 42 v. Chr.) was één der samenzweerders die op 15 maart 44 v. Chr. een dodelijke aanslag op Julius Caesar pleegden.

Brutus werd geboren in 85 v. Chr. uit een beroemd patricisch geslacht, dat zich erop beroemde af te stammen van Lucius Junius Brutus (die de gehate monarchie van zijn oom Tarquinius Priscus omverwierp en de eerste consul van de Romeinse Republiek werd). Hij was de zoon van Cato's halfzus Servilia, die ooit de minnares was van Julius Caesar. Vanaf zijn jeugdjaren behoorde hij tot de intieme vriendenkring van Julius Caesar, wiens gunsteling hij was. Caesar behandelde hem openlijk als zijn zoon, waardoor boze tongen beweerden dat hij ook daadwerkelijk diens natuurlijke zoon was.

In 54 v. Chr. werd Brutus quaestor in Cilicië, waar hij in contact kwam met Cicero. In de burgeroorlog streed Brutus aan de zijde van Pompeius. Aangezien deze zijn vader had laten doden, was het duidelijk dat Brutus eerder de kant van Pompeius koos uit republikeinse overwegingen. Toen Pompeius in 48 v. Chr. bij Pharsalus werd verslagen, werd Brutus’ leven gespaard door Caesar, die zich ook nadien nog erg toegeeflijk tegenover hem bleef gedragen. Brutus werd stadhouder van Gallia Cisalpina (= Noord-Italië) in 48, en stadspraetor in 44. Zijn republikeinse overtuiging dreef hem er in 44 v. Chr. toe om samen met enkele andere senatoren, waaronder zijn zwager Cassius, aan te sluiten bij een samenzwering om Julius Caesar om te brengen. "Ook jij Brutus, mijn kind?", zou Caesar gezegd hebben, toen Brutus hem een dolkstoot toebracht, als we ten minste Suetonius mogen geloven. Brutus zou op zijn beurt gezegd hebben: "Zo vergaat het tirannen altijd" (Sic semper tyrannis). Buiten de moord hadden Brutus en de zijnen echter geen plannen gemaakt en zij hoopten dat Cicero de leemte zou kunnen invullen en riepen hem daarom dadelijk na de moord aan in de senaat. Deze hapering in hun plan maakte de weg vrij voor Marcus Antonius, een beschermeling van Caesar, die al snel op de voorgrond trad. Brutus werd in 43 v. Chr. door het Tweede Triumviraat tot staatsvijand uitgeroepen en stierf na de nederlaag tegen Octavianus (die na een eerdere nederlaag geholpen werd door Marcus Antonius) in 42 v. Chr. door eigen hand in de slag bij Philippi.

Bij zijn tijdgenoten stond Brutus bekend om zijn morele ernst en integriteit, maar was van aard meer een student dan een man van de actie. Hij genoot een zekere faam als redenaar, en was de auteur van enkele politieke en filosofische werken.

Munt waarop Brutus zich laat afbeelden met de symbolen van de moord op Julius Caesar (klik op plaatje voor uitgebreidere beschrijving).