Luigi Nono
Luigi Nono (29 januari 1924 – 8 mei 1990) was een Italiaans hedendaags componist.
Hij studeerde aan het Conservatorium te Venetië waar hij kennis maakte met de dodecafonie. (Hij huwde Schönberg's dochter Nuria in 1955). Hij ontpopte zich tot toonaangevend componist van elektronische, aleatorische en seriële muziek.
In 1950 nam hij deel aan de "Ferienkurse für neue Musik" in Darmstadt, waar hij componisten als Edgar Varèse en Karlheinz Stockhausen ontmoette. Werken uit deze periode zijn: Polifonica-Monodica-Ritmica (1951), Tombeau voor Federico García Lorca (1952-1953), La victoire de Guernica (1954) en Liebeslied (1954). In toenemende mate verwierp hij de analytische benadering van het serialisme om de nadruk te leggen op de integriteit van het muzikale fenomeen als zodanig: Incontri (1955), Il canto sospeso, (1955-1956), et Cori di Didone (1958).
Nono was socialist. In 1952 werd hij lid van de communistische partij. Zijn avant-garde muziek was een revolte tegen de bourgeois cultuur. Daarom keerde hij zich af van normale concertgenres ten voordele van opera and elektronische muziek, en bracht hij de muziek naar de fabrieken. In zijn werk zijn vaak politieke teksten verwerkt. Vele van zijn werken hebben een duidelijke politieke strekking: Il canto sospeso (1956), gebaseerd op brieven van slachtoffers van de oorlog, bracht hem internationale faam; Diario polacco (1958), Intolleranza, (1960), Intolleranza (1961), La fabbrica illuminata (1964), Ricorda cosa ti hanno fatto ad Auschwitz (1966), Non consumiamo Marx (1969), Ein Gespenst geht um in der Welt (1971), Canto per il Vietnam (1973), en Al gran sole carico d'amore (1975).
Vanaf 1956 hield hij zich in toenemende mate bezig met elektronische muziek, eerst aan de "Elektroakustische Experimentalstudio" in Gravesano (Scherchen). Elektronische muziek is verwerkt in werken als Como una ola de fuerza y luz voor sopraan, piano, orkest en geluidsband (1971-1972), ...sofferte onde serene... voor piano en geluidsband (1974-1977) en vooral in Al gran sole carico d'amore (1972-1975).
Na 1980 werkte hij in de "Experimentalstudio der Heinrich Strobel-Stiftung des Südwestfunks" in Freiburg, waar hij zich resoluut bekeerde tot live electronics. Hij interesseerde zich in toenemende mate voor de eigenschappen van de klank als zodanig. De nieuwe benadering is merkbaar in werken als Quando Stanno Morendeo Diario polacco n° 2 (1982), Guai ai gelidi mostri (1983) en Omaggio a Kurtág (1983), maar vooral in zijn laatste opera Prometeo (1984). In dezelfde geest werkte hij aan werken Fragmente - Stille, an Diotima]] (1980), No hay caminos, hay que caminar... Andrei Tarkovski voor 7 instrumentengroepen (1987), La lontananza nostalgica utopica futura voor viool, live elektronica en geluidsband (1988).
