Lucio Fulci

Lucio Fulci (1927-1996) was een Italiaans filmregisseur.

Hoewel Fulci talloze genres beoefende was hij vooral gespecialiseerd in het maken van horrorfilms waarin hij extreem geweld combineerde met een obsessie voor lichamelijke destructie, perverse seks en een zeer pessimistische wereldvisie. De films van fulci waren alle B-films, snel gemaakt voor weinig geld door Italiaanse derderangs filmproductiemaatschappijen. Critici kraakten de films van Fulci altijd af vanwege het zwakke plot, het slechte acteerwerk of de erbarmelijke nasynchronisatie. Fans van horrorfilms prijzen zijn films juist vanwege de kitscherige vormgeving en de waanzinnige special effecten.

Vanwege het extreme geweld en de niets verhullend en ongenuanceerde enscenering ervan, geniet Lucio Fulci de titel meest smerige, perverse en gewelddadige regisseur aller tijden. Veel films van Fulci zijn cultklassiekers en hij heeft de status van een cultregisseur.

[bewerk] Biografie

Lucio Fulci werd geboren op het platteland van Italië en genoot een streng katholieke opvoeding. Omdat zijn ouders cinema verboden zag hij z'n eerste film pas toen hij op 18-jarige leeftijd geneeskunde ging studeren in Rome. Na een korte tijd te hebben gewerkt als chirurg (Fulci zei later zelf dat hij dankzij dit werk zijn fascinatie voor bloed, ingewanden en ledematen kreeg) raakte hij zo gefascineerd door film dat hij z'n beroep vaarwel zei en koos voor een baantje als monteur van Italiaanse films.

Na een tijdje monteur te zijn geweest werd Fulci assistent-regisseur. Hier ging hij snel werken bij diverse zogehete Exploitatie studios. Deze studio's waren gespecialiseerd in het maken van goedkope films gemaakt voor een niet teveel eisend publiek. De films werden altijd in de goedkopere bioscopen gedraait en bleven slechts enkele maanden draaien in de bioscoop. Nadat ze uit de roulatie werden gehaald verdwenen ze in de vergetelheid. Opvallend is dat exploitatiefilms altijd een ander, veel succesvollere, hollywood film imiteerden en altijd inspeelden op de hype die de voorbeeldfilm had veroorzaakt. Omdat de makers nooit wisten hoe lang die hype standhield, moesten ze razendsnel werken om de film af te krijgen nog voordat de hype ten einde liep. Dit is de reden waarom Lucio Fulci,als exploitatie regisseur, zo extreem veel films maakte.

In 1956 was The Ten Commandements een enorm succes en de film veroorzaakte een hype van historisch Bijbelse films. Als gevolg hiervan hielp Fulci mee aan de tot stand komen van maar liefst 7 Bijbel gebaseerde spektakel films in 1957. In 1959 werd Ben Hur een enorme en dus moest Fulci in 1959 en 1960 meewerken aan 6 gladiatoren films.

In 1960 was Some Like it Hot een enorm succes en dus maakte Fulci binnen een jaar tijd 3 erotische komedies. Twee jaar later kwam DR. No, de eerste James Bond film, uit en dus moest Fulci een aantal James Bond imitaties regisseren.

In de tweede helft van de jaren 60 draaide de gehele Italliaanse exploitatie cinema volledig op Spaghetti Westerns en dus regisseerde Fulci 3 films van dit genre.

Na het succes van The French Connection, in 1971, werd het misdaadgenre ineens razend populair en dus regisseerde Fulci een super gewelddadige gangsterfilm getiteld The Napels Connection.

Alle films die Fulci voor 1973 maakte, zijn inmiddels in vergetelheid geraakt en de opmerkelijke stijl van Fulci was hier nog nergens zichtbaar.

Na 1975 begon Fulci steeds meer succes te krijgen waardoor z'n budgetten groter werden en hij meer artistieke vrijheid kreeg. Ook had een ingrijpende gebeurtenis zijn leven behoorlijk verandert: zijn vrouw had in 1968 zelfmoord gepleegt. Stond Fulci voor deze gebeurtenis nog altijd bekend als optimist, na deze gebeurtenis werd hij steeds somberder, hetgeen doorvloeide in z'n films.

In midden jaren 70 was de zogehete Giallo thriller, dankzij Dario Argento, razend populair. Fulci maakte twee giallo thrillers die, oorspronkelijk, bedoeld waren als Argento imitaties, maar die uiteindelijk uitgroeide tot klassiekers binnen in het genre.

De eerste thriller was A Lizer in A Women's Skin (1974), een giallo film die opgenomen werd in Swinging Londen. Tegen de achtergrond van hippie tijdperk wordt in deze film een vrouw beschuldigt van een moord die ze tijdens het slaapwandelen heeft gepleegt. Fulci maakte een kleurrijke dromerige film vol drugs, seks en hallucinaties. In deze film experimeteerde Fulci voor het eerst met de kitscherige vormgeving die al z'n latere films zou kenmerken: veel kleur, veel glitter en veel technische trucjes (in het geval van deze film veel split-screen)

Fulci andere thriller was volgens velen zijn meest ineteressante ooit. In Never Torchure A Dunkling moet een politie inspecteur 3 moorden op kleine jongetjes in een klein plattelands dorpje onderzoeken. De moorden zijn niet gepleegt, zoals de gehele bevolking van het dorpje denkt, door de plaatselijke heks maar door een priester omdat die bang was dat de kinderen zijn seksuele escapades zouden verraden. Never Torchure A Dunkling was een deels auto-biografische film omdat Fulci ook op het Italiaanse platteland groeide en streng katholiek werd opgevoed. Daarnaast was de film een aanklacht op de corruptie van katholieke kerk en tevens een studie naar de gesloten sfeer in een dorp. Ook prees Fulci in deze film, door de persoon van de heks, de vrijheid en creativiteit van het individu. Never Torchure A Dunkling werd een groot succes en dankzij de enorme controverse verwierf fulci voor het eerst naamsbekendheid.

In 1978 maakte George A. Romero de horrorklassieker Dawn of the Dead. Deze film was een doorslaand succes en veroorzaakte een hype aan zombiefilms. Fulci kreeg meteen de opdracht om in te spelen op dit succes en hij schreef in slechts 5 dagen een scenario en filmde dat in slechts 38 dagen tijd. Dawn of the Death was in Europa onder de titel Zombie in roulatie gegaan en omdat er geen auterusrechten stonden op die titel noemde Fulci de film simpelweg Zombie 2. Hoewel de film geen enkele overeenkomst met Dawn of the Death had, dachten veel bioscoopgangers dat het een vervolg op die film betrof. (een geniale marketingsstunt zo bleek later)

Zombie 2 was een extreem pessimistische wereldvisie waarin de gehele aarde overspoelt wordt door Zombies. Het was Fulci's eerste film die alle kenmerken van zijn regiestijl vertoond: een minimaal verhaal (de film is eigenlijk gewoon een lange slachtpartij), knullige nasynchronisatie, veel goedkope kitscherige decors, kleurrijk camerawerk, een snel tempo, syntheziser muziek en een effectieve combinatie van seks, drugs, sadisme en heel veel smerig geweld. Liters fel rood namaak bloed vloeiden over het beeld en rubberen ingewanden vlogen in het rond. Het aantal gedode zombies en opgegeten mensen was ontelbaar. De twee meest bizarre scenes zijn die waarin een vrouw met haar oog op een splinter gespiest wordt en die waarin een zombie een haai opeet.

Het meest opmerkelijke was dat Fulci zijn eigen materie extreem serieus nam. De regisseur laat tijdens de film geen enkel moment humor zien, waardoor de film helemaal de reputatie van kitsch kreeg.

Omdanks vernietigende kritieken werd Zombie 2 een waanzinnig succes. Wereldwijd kwamen mensen naar de film kijken omdat ze nog nooit eerder zoveel geweld en smerigheid bij elkaar hadden gezien. (in Amerika werden zelfs kotszakjes uitgedeeld aan het bioscooppubliek). Zombie 2 werd de meest succesvolle exploitatie film ooit en in Nederland kwam de film zelfs nummer 2 te staan in de lijst best bezochte films van dat jaar. De film is nu een cultklassieker en het bezorgte Fulci zijn eeuwige cult reputatie. Ook zou de film de grens, wat betrefd toelaatbaarheid van geweld, verder oprekken.

Meteen na Zombie 2 begon Fulci aan het maken van een trilogie over 3 poorten naar de hel. In ieder film werd 1 poort van de hel ontdekt en in iedere film was die poort bewaakt door zombies. De films zouden de geschiedenis in gaan als meest gewelddadige producties ooit gemaakt. In The Beyond (1979) wordt een blinde vrouw door haar eigen blindegeleiden hond opgegeten, krijgt een man bijtend zuur in z'n gezicht, wordt een man door honderden vogelspinnen verscheurd en wordt een compleet ziekenhuis door zombie afgeslacht. In de volgende film City of the Living Dead (1980) wordt een man door een drilboor doorboord, wordt een vrouw bijna levend begraven, kots een klein meisje duizenden maden uit, vallen duizenden sprinkhanen een priester aan en wordt de hoofdpersoon uiteindelijk levend verbrand. In Fulci's derde film The House by the Cemetery (1981) wordt een jongetje vastgebonden aan een deur terwijl z'n nietsvermoedende vader met een bijl door de deur wil hakken. Al deze bovenstaande scenes werden niet onthullend en zonder enige gevoel voor subtiliteit of nuance in beeld gebracht. The Gates of Hell trilogie is bij veel horrorfans de meest geliefde filmreeks.

Op handen gedragen door zijn fans, maakte Fulci in 1981 de thriller New York Ripper over een seriemoordenaar die de straten van New York onveilig maakt. De film werd gekenmerkt door een scene waarin een vrouw een gebroken fles in haar schede geduwt gekrijgt en eentje waarin een hoertje, op bed vast gebonden, met een scheermes bewerkt wordt. New York Ripper was echter een tegenvallend succes en Fulci's carrière ging hierna langzaam bergafwaards. In 1982 maakte Fulci zijn laatste grote film The Black Cat (1982), een extreem bloederige verfilming van Edgar Allan Poe, flopte waarna de regisseur alleen nog maar kleine films maakte. De reden voor Fulci's gebrek was dat, door de komst van video, de exploitatiefilm langzamaan verdween. Ook werd de concurrentie van Amerikaanse films, door het verdwijnen van kleine bioscopen, in Europa steeds groter.

Fulci overleed in 1996 in zijn slaap nadat hij vergeten was zijn diabetes medicijnen was vergeten in te spuiten. Volgens velen was dit zelfmoord omdat hij ontvreden was over zijn gezondheidsproblemen en het gebrek aan succes.

[bewerk] Trivia

• Fulci heeft, in navolging van Alfred Hitchcock, in de meeste van zijn films een klein cameo optreden. Soms heeft een bijrol met dialoog: hij speelt dan meestal de rol van dokter of politie inspecteur.

• Wanneer alleen handen in bleed zijn. zijn de meestal de handen van Fulci zelf.

• Fulci was bevriend met horror regisseur Dario Argento