Kristine w
Dit artikel is nog niet gereed voor Wikipedia
Dit artikel voldoet nog niet aan de conventies van Wikipedia. Om die reden is het geplaatst op de lijst van pagina's die na twee weken misschien verwijderd worden, waar het na afloop van deze termijn opnieuw geëvalueerd wordt.
Pas als het artikel zo is verbeterd en aangepast dat het wel binnen Wikipedia past, kan dit sjabloon verwijderd worden. Geef dit aan op de lijst door het toevoegen van de reden. (↓)
De Amerikaanse zangeres Kristine W. (8-6-1962) scoort in Nederland haar grootste hit met ‘Feel what you want’. Hiermee bereikte ze in 1994 de vijfde plaats in de Top 40 en de Mega Top 50. Kristine heeft een stevig soulvol stemgeluid.
In 1996 brengt ze haar eerste eigen cd uit, ‘Land Of The Living’. Op het album staan nummers met stevige beats die doen denken aan Donna Summer. Zelf noemt ze haar muziek ‘gospelhouse’, vanwege haar achtergrond in de (zwarte) kerk. Van dit album komt –naast de titeltrack- ook ‘One More Try’ op single uit en hiervoor sleept Kristine een ASCAP Award binnen (wat staat voor American Society of Composers, Authors and Publishers).
Na Land of the Living brengt ze nog twee cd’s uit, Stronger (2000) en Fly Again (2003). Kristine scoort weliswaar geen Top 40 hits meer, maar ze is wel de koningin van de dansvloer. Ze scoort maar liefst negen nummer 1 hits op een rij in de Billboard's Hot Dance Club Play. Hiermee staat ze boven Madonna en Janet Jackson.
In 2006 tourt Kristine met ‘DJ’s Are Alive’. Samen met The Scumfrog, DJ Skribble, D:Fuse en Static Revenger staat ze op het podium, hetzij draaiend aan de knoppen of live spelend op instrumenten.
Het nummer ‘Land of the living’ neemt Kristine in 2005 opnieuw op, met zangeres Patti Labelle. Het duet is een bonustrack op Labelle’s album ‘Classis Moments’.
Kristine verdiende jaren lang haar geld in het Hilton in Las Vegas. Daar zong ze vier uur per avond bekende pop- en dance-hits. Kristine W heeft niet alleen zangtalent; ze speelt ook saxofoon en percussie.
'Toen ik zes was begon ik in de kerk te zingen. Toen noemden ze me al The Big Voice, want ik was, ook als klein meisje, nooit bang om op een podium te gaan staan en met wijd open mond mijn ziel bloot te leggen. Bij ons in het dorp werden solisten uitgewisseld tussen de zwarte en de blanke kerk. Het was moeilijk voor blanke zangers om een zwarte menigte te boeien, maar mij vroegen ze steeds terug.'
