Jan Tinbergen
Jan Tinbergen (Den Haag, 12 april 1903 – Den Haag, 9 juni 1994) was een Nederlands econoom. Hij was, samen met Ragnar Frisch, in 1969 de eerste die de Nobelprijs voor de Economie kreeg uitgereikt.
Tinbergen was de zoon van Dirk Cornelis Tinbergen, leraar Nederlands, en Jeanette van Eek, onderwijzeres.
In 1929 is hij getrouwd met Tine Johanna de Wit met wie hij vier kinderen kreeg.
Voordat Tinbergen zich met economie bezig ging houden ging hij in 1921 wis- en natuurkunde studeren aan de universiteit van Leiden.
Hij weigert in dienst te gaan en moet vervangende burgerdienst doen na zijn studie in 1926. In deze periode van 25 maanden heeft Tinbergen veel tijd over en begint zich te verdiepen in de economie. Als fanatiek lid van de Sociaal-Democratische Arbeiderspartij (SDAP) heeft hij het gevoel dat hij weinig kan betekenen voor de partij met zijn natuurkunde kennis. De studie economie zou wel van pas komen.
In 1929 promoveert Tinbergen in de natuurkunde en economie met het proefschrift Minimumproblemen in de natuurkunde en economie.
Tinbergens theorie "Het ruilbeginsel van Tinbergen" stelde dat er sprake is van een ideale inkomensverdeling indien niemand van werk wil veranderen (ook al verdient iemand anders meer). Hij her-opent op 13 januari 1973 het hoofdkantoor van de Wereldwinkel-organisatie in Kerkrade.
Jan Tinbergen was de eerste directeur van het Centraal Planbureau. Het Tinbergen Instituut is naar hem vernoemd. In Roosendaal is een Jan Tinbergen College.
[bewerk] Zie ook
- Nikolaas Tinbergen (winnaar Nobelprijs voor de Fysiologie of Geneeskunde) en Luuk Tinbergen, zijn broers.
| Winnaars van de Nobelprijs voor de Economie (1969-1975) |
|
1969: Frisch, Tinbergen | 1970: Samuelson | 1971: Kuznets | 1972: Hicks, Arrow | 1973: Leontief | 1974: Myrdal, Hayek | 1975: Kantorovich, Koopmans |
 |
Meer afbeeldingen die bij dit onderwerp horen kunt u vinden op de pagina Jan Tinbergen op Wikimedia Commons. |
