Idjtihad
 Deze pagina is buiten gebruik genomen 
De volgende reden is hiervoor opgegeven: http://www.volkskrantblog.nl/blog/1220. Het is mogelijk dat de tekst met toestemming van de auteur of van een andere bron gekopieerd is, maar dat dit niet duidelijk gemaakt is bij het aanmaken van dit artikel. Indien dit het geval is, kaart dit dan a.u.b. aan op de overlegpagina van dit artikel en op de betreffende verwijderlijst. Als je een auteursrechtvrije invulling voor deze pagina weet, aarzel dan vooral niet en vervang deze tekst door jouw bijdrage. Vergeet deze pagina dan niet van de verwijderlijst te halen! Als het artikel dusdanig is verbeterd en aangepast dat het wel binnen Wikipedia past, kan dit sjabloon verwijderd worden. Geef dit aan op de lijst door het toevoegen van de reden. (↓) |
De letterlijke betekenis van het begrip ‘Idjtihad’ binnen de islam luidt ‘onafhankelijk redeneren’. Dit begrip is door de Sji'itische moslims geintroduceerd en wordt door hen als een plicht van iedere moslim gezien; de plicht voor een ieder zijn eigen weg binnen de islam te vinden. En zoals binnen de islamistisch literatuur zo poëtisch over dit soort zaken gesproken kan worden spreekt men ook hierover in termen van ‘Het binnengaan [...] door de poorten van de Idjtihad’. De schoonheid druipt er al meteen van af. Verwachtingen zijn gewekt. Een ingang dus tot kennisverwerving voor het individu. Een verrijking zoals enkel door vrijheid van bewegen, handelen en denken bereikt kan worden. Een persoonlijke ontdekkingstocht door confrontatie met anderen, andersdenkenden, culturen en religies. Althans zo interpreteer ik dit. Maar ik ben geen moslim en leef niet naar de regels en voorschriften uit de Heilige Koran. Doch, als iemand die niet streng maar toch met de catechismus is opgevoed en tot zijn dertiende redelijk braaf naar de geboden en verboden van de joods-christelijke leer geleefd heeft weet ik dat dergelijke regels en voorschriften grenzen stellen aan de mogelijkheid van en de vrijheid tot kennisverwerving. Een vrijheid die een ieder op natuurlijke wijze zoekt om werkelijk ‘mens’ te kunnen worden. Een interne tegenspraak dus, die Idjtihad, of lijkt dit maar zo? Hoe praktiseert een moslim dit principe in een land waar de vrijheid schijnbaar onbegrensd lijkt? Hoe definieren jonge moslims dit vrijheidsbegrip en blijven zij toch binnen de veilige marges van halal (lees:zuiver leven) te handelen? Zullen zij zich van de maatschappij gaan blijven afzonderen, zoals hun ouders dit doen of zullen zij nieuwe wegen gaan zoeken? Waarden en normen waar nodig herinterpreteren en een maatschappelijke inbedding hiervoor creeren? Kunnen zij de wegbereiders zijn voor hen die later zullen volgen?
