Holdingtherapie
Holdingtherapie, ook wel reducing therapy genoemd, is een therapie die in de jaren zeventig werd ontwikkeld door de Amerikaan Robert Zaslow en die is gebaseerd op de omstreden hechtingsstoornistheorie. Er bestaan diverse varianten op de thearapie, waaronder die van kinderpsychiater Martha Welch.
Inhoud |
[bewerk] Basisprincipe
In de holdingtherapie is het vertrekpunt dat kinderen problemen hebben of gestoord zijn in de hechting aan hun moeder. Gebrek aan binding tussen moeder en kind is de kern van het hechtingsprobleem. De moeder-kindbinding zou door deze therapie worden bevorderd.
De vermeende contact/hechtingsstoornis (niet te verwarren met de medisch erkende RHS) wordt dus niet veroorzaakt door genetische en/of neurologische factoren, maar door een emotioneel onevenwicht waarin angst domineert, en dat leidt tot een sociale terugtocht en tot falen om tot sociale uitwisseling te komen.
Het vasthouden van het kind door de moeder, opvoeder of therapeut zou ertoe leiden dat het kind uiteindelijk, na een aantal heftige emotionele uitbarstingen, volledig ontspant en zachtheid ervaart. Volhardende armen moeten leiden tot het breken van het wil of agressie. Bij sommige varianten wordt het kind vastgebonden of gaan volwassenen lange tijd op het kind zitten.
[bewerk] Kritiek
De holdingtherapie wordt toegepast op kinderen met allerlei vormen van ongewenst gedrag, maar steeds gaat men er vanuit dat de hechting aan de moeder het probleem of een van de problemen vormt.
De holdingtherapie kan volgens voorstanders helpen. In sommige varianten probeert men het doel zonder dwang of geweld te bereiken. Als dit laatste wel gebeurt, kan dit ernstige fysieke en psychische gevolgen hebben voor het kind, en de ontwikkeling des te meer verstoren.
De therapie is ook uiterst intensief, en vereist veel van de begeleiders en ouders, op vlak van doorzettingsvermogen en tolerantie.
Zie hier voor de belangrijkste punten van kritiek die door de wetenschap zijn geopperd.
