Emil Frey

Emil Frey (Arlesheim, 24 oktober 1838 - Arlesheim, 24 december 1924), was een Zwitsers politicus.

Emil Frey volgde lager onderwijs aan diverse scholen in het kanton Bazel-Landschap. Hij volgde middelbaar onderwijs aan het Pädagogium in Bazel-Stad, maar voltooide zijn opleiding niet en begon landbouwkunde te studeren.

Emil Frey vertrok naar de Verenigde Staten van Amerika en werkte er als boerenknecht. Bij het uitbreken van de Amerikaanse Burgeroorlog in 1861 nam hij dienst in het leger van de Noordelijke Staten die tegen de legers van de Zuidelijke Staten, de Geconfedereerde Staten van Amerika. Tijdens de burgeroorlog (1861-1865) onderscheidde Emil Frey zich als militair en hij werd bevorderd tot majoor. Van 1863 tot 1865 was hij krijgsgevangene.

In 1865 keerde hij naar Arlesheim terug en werd hij landschrijver van het kanton Bazel-Landschap. In 1866 werd hij in de Regeringsraad van Bazel-Landschap gekozen. Emil Frey behoorde tot de uiterst linkse vleugel van de Radicale Partij en was verantwoordelijk voor de arbeiderswetgeving en hij was aanhanger van de Kulturkampf. Van 1 juli 1866 tot 30 juni 1867 en van 1 juli 1870 tot 30 juni 1871 was Emil Frey voorzitter van de Regeringsraad. In 1872 werd hij één van de redacteurs van de Basler Nachrichten ("Nationale Krant van Bazel") en in hetzelfde jaar werd hij in de Nationale Raad (tweede kamer van het federaal parlement) gekozen. In 1876 was hij voorzitter van de Nationale Raad. Frey werd in 1878 de eerste voorzitter van de radicaal-democratische fractie. Als lid van de Nationale Raad zag hij de herziening van de grondwet van Zwitserland als zijn prioriteit.

Emil Frey was van 1882 tot 1888 gezant in Washington, waar hij zich inzette voor de Zwitserse immigranten. In 1888 keerde hij naar Zwitserland terug en hervatte zijn werk als redacteur van de Basler Nachrichten en werd hij opnieuw lid van de Bondsraad.

Emil Frey werd op 11 december 1890 in de Bondsraad gekozen. Hij bleef in de Bondsraad tot 31 maart 1897. Hij beheerde het Departement van Militaire Zaken.

Emil Frey was in 1893 vicepresident en in 1894 bondspresident.

Als minister van Defensie gaf hij opdracht tot het bouwen van forten in de Gotthardpas en was hij betrokken bij de ontwikkeling van een dam bij Saint-Maurice. Zijn voorstel tot een gedeeltelijke reorganisatie van het leger werd in 1895 per referendum door het volk verworpen.

Na zijn aftreden als Bondsraad was Frey directeur van het bureau van de Internationale Telegrafen Unie in Bern (tot 1921).

Emil Frey was zijn militaire carrière geëindigd als kolonel, de hoogste rang in het Zwitsers leger in vredestijd.