Colorado-oorlog
De Colorado-oorlog was een gewapend conflict tussen de Verenigde Staten enerzijds en een losse alliantie van de Kiowa, Comanche, Arapho en Cheyenne indianen anderzijds. De oorlog vond plaats op de oostelijke vlakte van het Colorado Territorium en resulteerde in de verwijdering van alle indianen uit het huidige Colorado en hun overplaatsing naar het huidige Oklahoma. De oorlog omvatte een geruchtmakende episode in november 1864 die bekend staat als het bloedbad van Sand Creek. Deze slag, die aanvankelijk nog door de Amerikaanse pers werd aangehaald als een grote overwinning, kwam later bekend te staan als een van de wreedste volkerenmoorden. De hierop volgende hoorzittingen in het Amerikaanse Congres betreffende de misdrijven van John Chivington, gezagvoerder van het Amerikaanse leger, waren een keerpunt in de opvattingen van de blanken over de indianenoorlogen aan het einde van de Amerikaanse burgeroorlog. In 1868 hervatte het Amerikaanse leger, onder leiding van George Armstrong Custer, het conflict met de Arpaho en Cheyenne indianen in de Slag bij Washita River.
[bewerk] Beschrijving
De oorlog werd gehouden over de mogelijkheid van de indianenstammen om controle te behouden over de bizontrek op de Great Plains in de dalen van de South Platte, de Republican, de Smoky Hill en de Arkansas River, aan de rand van de vlakte tegen de Rocky Mountains aan. In het eerste verdrag van Fort Laramie (1851) kwamen de Cheyenne en Arapaho indianen overeen om het gebied tussen South Platte River en Arkansas River als hun jachtgronden te aanvaarden.
Het gebied was van weinig waarde voor de blanke kolonisten tot 1859, toen de goudkoorts de eerste grote aantallen kolonisten naar Colorado Piedmont, aan de rand van het gebergte, bracht en het aan de indianen toegewezen gebied werd overstroomd met kolonisten en goudzoekers. De nieuwe kolonisten vroegen de Amerikaanse federale regering om de claims van de indianen ongedaan te maken, en in de herfst van 1860 openden federale agenten de onderhandelingen met delen van twee stammen met een vergadering aan de Arkansas River. Bij deze vergadering stemden de Cheyenne en Arapaho indianen in om al hun voormalige jachtgronden op te geven met uitzondering van het Sand Creek Reservaat tussen de Arkansas River en Sand Creek. Verder zou de nomadische levensstijl van de stammen omgevormd worden naar een boerenbestaan. Het nieuwe reservaat zou, in plaats van een open jachtgebied, worden verdeeld tussen de stammen, waarbij elke stam 160.000 m2 land zou krijgen. Bovendien beloofden de federale agenten dat elke stam 15 jaar lang 30.000 dollar subsidie zou krijgen, en ook een molen, een zagerij en scholen.
Het beleid van het promoten van een vredige overgang naar het boerenbestaan, waarmee de stammen hadden ingestemd, werd in veel gevallen gedwarsboomd door het wanbeleid en ambtsvergrijpen van de door de politiek aangestelde federale agenten. Een berucht voorbeeld was Samuel Colley, de federale agent van Opper Arkansas in de jaren 1860, die bekend werd door zijn verzekeringsfraude met de bezittingen van de stammen, die hij verkocht via zijn zoon Dexter, een handelaar.
Het conflict vond plaats gedurende de laatste twee jaar van de Amerikaanse Burgeroorlog. De eenheden van de Colorado Vrijwilligers van het Amerikaanse leger vochten in zowel deze oorlog als in de New Mexico Campagne tegen het leger van de Geconfedereerde Staten.
De leider van de Cheyenne indianen was Black Kettle en de leider van de Arapaho indianen was Friday. De oorlog werd door de blanken gezien als vergeldingsactie voor de aanvallen van de Cheyenne en Arapaho op de Overland Stage routes en op groepen emigranten aan de South Platte. De stammen, die door de Ute indianen tegengehouden werden om verder naar het westen de bergen in te gaan, beschouwden het als een laatste mogelijkheid om controle te behouden op voldoende jachtgronden voor bizons en ander wild.
[bewerk] Geschiedenis
In de vroege jaren '60 van de negentiende eeuw waren de verhoudingen tussen de Sioux en de Verenigde Staten op de Great Plains drastisch verslechterd. Voor die tijd trokken blanke emigranten relatief harmonieus door het gebied (spottend de Great American Desert genoemd) op hun weg langs de emigrantenroutes van Californië, Mormon en Oregon. Na 1860 leidden de ontdekking van goud in de Rockies en de toenemende westwaartse verspreiding van zgn. homesteaders over de 100e breedtegraagd ertoe dat de Sioux en hun verwante stammen zich begonnen te verzetten tegen verder gebruik van het gebied door blanken. Vooral de uiteendrijving van de bizonkudde, door de steeds intensiever gebruikte emigrantenroutes en de ontwikkeling van nieuwe routes, was voor de Sioux nadelig. Het verspreiden van deze tendens over de stammen van de Plains zuidwaarts langs de Rockies, naar het gebied waar de emigrantenroutes doorheen liepen, werd getekend door de Colorado Oorlog. Als gevolg daarvan verlegde het leger van de Verenigde Staten, toen belast met het toezicht over de emigrantenroutes, de routes zuidwaarts langs de South Platte rivier door wat nu noord-oost Colorado is, en vervolgens door de Laramie Plains (de Overland Trail)
De Cheyenne en Arapho indianen hadden in 1861 al een groot deel van de Eastern Plains afgestaan (grotendeels om ruimte te maken voor de goudkoorts). Het toegenoemen verkeer in het gebied liep uit op aanvallen, waarvan de meest beruchte door de Kiowa indianen, die werden beschouwd als de stammen die zich in de geschiedenis het meest verzetten tegen iedere vorm van blanke uitbreiding. De Cheyenne en Arapho indianen, twee nauw verwante Algonkian sprekende stammen die westwaarts trokken vanaf de Grote Meren in de 18 eeuw, werden beschouwd als stammen die niet geïnteresseerd waren in conflicten met de blanken. Ze werden enigzins blootgesteld aan het kruisvuur van de oorlog, maar leden ironisch genoeg de meest beruchte verliezen. De inmenging van het leger van de Verenigde Staten in de oorlog werd als erg grof beschouwd, en dwong het Congres een officiëel standpunt in te nemen waarin het de daden van Kolonel John Chivington veroordeelde. De eerste verslagen in het ochtendblad Rocky Mountains News hadden Chivington geprezen als held. Later bereikten meer nauwkeurige verslagen van de strijd uit de hand van overlevenden de pers. Het bewijs was genoeg om het Congres te dwingen verhoren te houden over de brutaliteit in de lente van 1985. De versie van de Amerikaanse inlanders werd bevestigd door een blanke Indiaanse agent die de strijd overleefde, wiens verklaring afgedrukt werd in het Congressional Review waarmee een van de belangrijkste verklaringen van zijn soort openbaar gemaakt werd.
De Arapho indianen, die grotendeels ongevaarlijk waren gedurende de oorlog, werden gedwongen hun laatste stuk grondgebied op te offeren aan de staat Colorado, en met hen de Kiowa en de Commanche indianen. De stammen werden gedwongen hun intrek te nemen in indianenreservaten in het tegenwoordige Oklahoma. Als gevolg hiervan bleef er nog maar een inlandse stam over in Colorado: de Utes, die van de Verenigde Staten al het land ten westen van de Continentale breuk toegezegd kregen.
Operaties van het leger van de V.S. tijdens de oorlog werden vooral uitgevoerd vanuit Fort Laramie, het regionale hoofdkwartier van het leger. In de herfst van 1863 voerde Luitenant Kolonel William O. Collins het bevel over het fort. Zijn zoon Caspar Collins (naar wie Fort Caspar genoemd is) zou later gedood worden in een gevecht tegen de Sioux vlakbij langs de North Platte rivier in het huidige Wyoming. Tijdens de eerste verplaatsing van de emigrantenroutes zuidwaarts naar Colorado waren de verhoudingen tussen de V.S. en de gemengde stammen van de Arapho en Cheyenne indianen relatief vreedzaam. De Arapho indianen overwinterden in grote dorpen langs de Cache de la Poudre rivier, op de plaats waar deze rivier uit de Laramie Foothills komt. De nabije bergen aan de westkant waren in het bezit van de Utes, afstammelingen van de Uto-Azteken, die het gebied meer dan duizend jaar bewoond hadden.
Het leger sloeg in 1864 haar kamp op aan de oevers van de Poudre vlakbij het tegenwoordige Laporte en doopte het Camp Collins, naar de bevelhebber van Fort Laramie. Na een verwoestende overstroming in juni dat jaar verplaatste het leger haar kamp naar een plek ten zuidoosten van hoger gelegen land op de Poudre. Tegenwoordig staat op deze plek Fort Collins. In het begin werd het kamp bewoon door het elfde vrijwilligersregiment van Ohio, en later door delen van het vrijwilligersleger van Kansas, die beide uit het kamp vertrokken vanwege andere verplichtingen. Later werd de post bemand door soldaten van het vrijwilligersleger van Colorado, en deze zouden getuige zijn van veel gevechten in de zuidwestelijke gebieden van de staat.
