Cloaca (film)
| Cloaca | |
|---|---|
| {{{afbeelding}}} | |
| Tagline | {{{tagline}}} |
| Regie | Willem van de Sande Bakhuyzen |
| Productie | |
| Script | Maria Goos |
| Hoofdrollen | Peter Blok Pierre Bokma |
| Muziek | |
| Montage | {{{montage}}} |
| Cinematografie | |
| Distributie | |
| Uitgebracht | |
| Genre | drama, komedie |
| Lengte | 108 minuten |
| Taal | Nederlands, Russisch, Engels |
| Land | Nederland |
| Budget | |
| Nominaties | {{{nominaties}}} |
| Prijzen | {{{prijzen}}} |
| Voorloper | ' |
| Vervolg | ' |
| IMDb-profiel | |
Cloaca is een Nederlandse film uit 2003 van Willem van de Sande Bakhuyzen, naar het gelijknamige toneelstuk uit 2002 dat Maria Goos schreef voor Het toneel speelt. Goos schreef ook het scenario voor de film. De hoofdrollen, vier veertigers die vroeger studievrienden waren maar het er sindsdien bij hebben laten zitten, worden gespeeld door Goos' echtgenoot Peter Blok (Tom), Pierre Bokma (Pieter), Gijs Scholten van Aschat (Joep) en Jaap Spijkers (Maarten). Vrouwelijke bijrollen worden gespeeld door Caro Lenssen (Laura), Elsie de Brauw (Conny) en Marleen Stolz (Russische prostituee). Eric Schneider speelt een bijrolletje als Brest, de chef van de chef van Pieter.
Blok, Bokma, Goos, Scholten van Aschat en Van de Sande Bakhuyzen kenden elkaar van de Toneelacademie Maastricht.
De film is opgenomen als zogeheten telefilm, en is medegefinancierd door de AVRO. Hij won in 2003 de Publieksprijs van het Nederlands Film Festival en werd in 2005 op DVD uitgebracht.
[bewerk] Plot
De homoseksuele kunsthistoricus Pieter is al 20 jaar in een vakantiebaantje blijven hangen als archivaris bij een gemeente. Hij wordt door zijn collega's genegeerd en heeft als wraak jarenlang op zijn verjaardag een schilderij uitgezocht uit het depot in de kelder waar de kunst is opgeslagen die in het kader van de contraprestatieregeling werd aangekocht. Brest, de chef van zijn chef Vermeulen, neemt hem mee uit eten. Om een lintje aan te kondigen denkt Pieter, maar in plaats daarvan krijgt hij te horen dat hij de schilderijen moet teruggeven. In ieder geval de acht schilderijen van de pas overleden Van Goppel die ineens veel geld waard zijn geworden. Dit levert een groot probleem op, want Pieter heeft vier Van Goppels verkocht om zijn appartement te kunnen bekostigen.
Als redders in nood verschijnen zijn oude studievrienden van weleer Joep en Tom. Joep, een streberige politicus die er op rekent in de lopende kabinetsformatie minister van Buitenlandse Zaken te worden, is zojuist door zijn vrouw Conny het huis uitgezet wegens zijn buitenechtelijke verhouding met Jennie Bleek. Hij dacht even bij Tom te kunnen logeren, maar die blijkt enkele maanden eerder finaal te zijn doorgedraaid als gevolg van cocaïnegebruik. Tom wil als advocaat de zaak van Pieter graag op zich nemen ("Dat wordt mijn eerste zaak dan weer na de kliniek."). Joep kan de schilderijenkwestie er eigenlijk niet bij hebben, want hij staat op het punt om te worden benoemd. ("Een homo, okee. Maar een verdúisterende homo, dat kan écht niet!") De ranzige Maarten komt ook binnenvallen; hij zit vlak voor de première van zijn pompeuze toneelstuk Het rad van Ixion waarin Joep's bijna 18-jarige dochter Laura een rol speelt waarbij zij naakt op het toneel staat. ("Soms loopt er bij mij iemand inhoudelijk wel eens in zijn blote reet, ja.") Joep is daar volstrekt op tegen ("Een júrk aan, ze moet een júrk aan!") en weet niet dat Maarten bovendien seks met Laura heeft.
De vrienden vieren Joep's verjaardag door een prostituee voor hem te huren, maar dat loopt uit op huilen door Joep en ruzie met Maarten die ook even van haar diensten gebruik wil maken. De vrienden gaan naar de première van Maartens stuk. Joep's wantrouwen over hoe Maarten zijn dochter laat optreden verdwijnt. Hij krijgt na afoop een kans het weer goed te maken met zijn vrouw, maar verprutst die totaal. Tom wordt hier woedend om en gaat de stad in om cocaïne te scoren. Intussen loopt Pieter zijn collega's af om met een huilebalkerig verhaal verklaringen los te peuteren dat de Van Goppels hem zijn geschonken. Als de vrienden weer bij Pieter terugkeren kijken ze terug op hun verleden. ("Ben ik een nare man geworden?")
Net op het moment dat alles voor Pieter goed lijkt af te lopen, trekt Joep zijn handen van de hele zaak af omdat hij staatssecretaris wordt. Van Cultuur. ("Ik ben hier nooit geweest." "Dag Tom, dit was het dan.") Tom knapt nu volledig af en vlucht weg. Maarten, die nog steeds niet aan Joep heeft opgebiecht dat hij het met diens dochter doet, blijft wachten tot Pieter thuiskomt en vertelt hem het slechte nieuws. Pieter snijdt in de badkamer zijn polsen door. ("Van Goppel wist niet wanneer iets klaar was. Ik wel.")
