Blokvercijfering

Blokvercijfering is een manier van vercijferen in de cryptografie waarbij de klare tekst blok voor blok in cijfertekst wordt omgezet. Blokken hebben een vaste lengte, bijvoorbeeld 128 bits, en worden onafhankelijk van elkaar behandeld. Dit wil zeggen dat de cijfertekst van een blok uitsluitend afhangt van de bijbehorende klare tekst en van de sleutel. Systemen voor stroomvercijfering beschikken daarentegen over een veranderende interne toestand die de omzetting naar cijfertekst beïnvloed.

Voorbeelden van blokvercijferingsalgoritmes zijn DES, IDEA en AES.

Rechtstreeks gebruik van blokvercijfering is voor veel toepassingen niet veilig genoeg. Indien immers een bepaald blok in de klare tekst meerdere malen voorkomt, zal deze herhaling ook optreden in de cijfertekst. Een buitenstaander kan deze herhaling herkennen en er wellicht iets uit afleiden. Bovendien zou het eenmalig verkrijgen van een stuk klare tekst (bijvoorbeeld door te raden) er toe leiden dat overige tekst, vercijferd met dezelfde sleutel, gedeeltelijk ontcijferd kan worden indien daarin dezelfde blokken nogmaals optreden.

In de praktijk wordt blokvercijfering daarom meestal ingebed in een systeem voor stroomvercijfering. Er zijn verschillende standaardmethodes om dit te doen, de zogenaamde werkwijzen (Engels: modes of operation) van blokvercijfering. De meest gebruikte werkwijzen voeren een extra bewerking uit op het blok, voor danwel na de blokvercijfering, in de vorm van een XOR operatie met een voorgaand blok.