Sleutel (cryptografie)

De sleutel is bij encryptie de set van gegevens die zijn gebruikt om een boodschap te versleutelen, en/of de set van gegevens die nodig zijn om een versleutelde boodschap te ontcijferen.

Een cryptografische sleutel was vroeger vaak een codeboek samen met instructies hoe dit kon worden toegepast. De verzender en ontvanger van het bericht moesten hetzelfde codeboek hebben. Dit geeft de zwakte van encryptie weer: de twee moeten eerder met elkaar contact gehad hebben, en op een veilige plaats een code hebben afgesproken. Is dat niet gebeurd, dan kunnen de twee partijen niet versleuteld met elkaar communiceren. Een tweede zwakte komt ook hieruit naar voren: mocht een derde partij de sleutel achterhalen, dan kan deze de communicatie achterhalen zonder dat daarbij de twee communicerende partijen op de hoogte zijn. De sleutel is zodoende het zwakste punt van de cryptografie.

De bij de enigma machine bestond de sleutel uit het apparaat zelf, plus zijn instelling.

In tegenwoordige computer-gedreven encryptie bestaat de sleutel uit één of meer getallen die worden gebruikt bij de versleuteling.

Sinds de uitvinding in de 1980er jaren van de asymmetrische encryptie is het mogelijk dat de sleutel voor encryptie en die voor decryptie niet identiek zijn, en niet uit elkaar af te leiden. Met deze techniek is het mogelijk om beveiligde communicatie te plegen tussen mensen die elkaar nog nooit hebben ontmoet. Ook hoeft de geheime sleutel niet meer bij meerdere partijen bekend te zijn, waardoor de kans op uitlekken sterk wordt gereduceerd.